I found you (Harry Styles)

Hoofdstuk 20

Desteny veegt haar tranen weg, en Harry doet precies hetzelfde. Los van dat haar moeder is overleden, heeft ze nog nooit zoveel intense verdriet gevoeld. Zelfs niet om het hele gebeuren wat betreft haar vader. Het was een leegte toen Harry bij me weg was. Ze voelt zich veilig bij hem, los van het feit dat ze gespot werden. Hij maakte haar aan het lachen, gaf haar goed advies en luisterde altijd naar haar. Maar het grootste ding was toch echt dat Harry haar accepteerde zoals ze was. Hij keek door alle ellende heen, en zag een prachtig meisje, met een prachtig hart. 'Desteny?' Desteny word uit haar gedachten gehaald door Harry, die haar voorzichtig vastpakt. Ze zeggen niks tegen elkaar, alsof ze dat niet kunnen. Ze ligt alleen in zijn armen, terwijl ze zijn warme ademhaling voelt op haar hoofdhuid. Maar uiteindelijk breekt Harry het ijs. 'Ik moet gaan, ik heb e- ' Desteny zucht en laat Harry los.
'Ik weet het. Je hebt een interview, en nu moeten we weer stiekem afscheid nemen, toch?' Het komt er bozer uit dan ze eigenlijk bedoelt, want eigenlijk is ze gewoon ontzettend verdrietig over het feit dat ze Harry hierna, nooit meer zal zien. Ookal dacht ze dat de vorige keer ook. Maar nu voelt het nog echter. 'Ik wilde eigenlijk zeggen dat ik nu een interview heb, en later op de avond ook. Maar jij blijft hier. Ik wil je vanavond nog even zien voordat ik wegga.' Ze schud haar hoofd en pakt haar spullen. 'Ik ga nu weg. Nog een afscheid kan ik niet aan, en dan verschijnen we alweer in de media. Dat kan ik jou en mijzelf niet aandoen. Niet weer.' Harry staat vlug op uit bed en pakt haar vast. 'Des, ik ben zwaar verliefd op jou,' flapt hij eruit. 'En ik wil je daarom nog graag zien vanavond, alsjeblieft,' smeekt hij. En alweer, kan ze geen nee zeggen tegen zijn groene ogen. 'En dan? Dat maakt het toch alleen maar moeilijker voor ons?' Harry knikt en ze ziet dat zijn ogen waterig worden. 'Maar vooruit. Je hebt geluk dat ook ik, stapelgek ben op jou, Styles,' zegt ze grinnikend. Maar de pijn in haar hart kan ze niet langer verdragen. Een leven zoals wilt ze niet meer. Harry lacht door zijn tranen heen en tilt haar op terwijl hij haar in het rond draait. 'Nu ben ik gelukkig!' Maar of zij zich op dit moment gelukkig voelt? Totaal niet. Maar ze laat niks aan hem merken. Natuurlijk is ze blij dat Harry haar opnieuw gevonden heeft, haar heeft opgeraapt van de straat en haar naar hier heeft gebracht. En natuurlijk is ze blij dat ze hem weer voor even bij zich heeft, maar het afscheid gaat vanavond opnieuw plaatsvinden. 'Blijf je hier? Rust wat uit, eet wat er in deze kamer te vinden is. Je moet aankomen. Je bent mager geworden de afgelopen tijd,' zegt hij bezorgd. Ze kijkt hem suf aan. 'Niet zo bezorgd. Focus jij je maar op je interview voordat je straks nog gekke dingen zegt.' Harry rolt zijn ogen en gaat daarna voor Desteny staan. Zijn ogen geven een twinkeling en hij likt zijn lippen. Maar zij wilt van hem weglopen, ze wilt hem niet zoenen op dit moment. Als ze intiem gaan doen, is het vanavond nog moeilijker. En het is al moeilijk genoeg voor beide. 'Één kus?' vraagt hij smekend. Ze schud haar hoofd. 'Alsjeblieft?' Desteny rolt haar ogen. 'Nee Harry nee,' zegt ze terwijl ze met haar wijsvinger naar hem wijst. Maar Harry is eigenwijs, en luistert niet. Goh, waarom verbaasd haar dat nou niks? Zijn zachte lippen belanden op die van haar. Het veilige gevoel ontarmd haar en duizenden vlinders fladderen rond in haar onderbuik. 'Ik haat je.'