I found you (Harry Styles)

Hoofdstuk 72

Harry Styles

'Je bent iniedergeval eerlijk geweest tegen haar Harry.' Louis probeert een arm om Harry heen te slaan maar hij slaat het weg. 'Ga allebei weg. Alsjeblieft.' Zijn hoofd tolt en het liefst wilt hij naar de slaapkamer om Desteny vast te houden. Haar vertellen hoeveel hij van haar houd, maar het is verpest. Alles is verpest. Hij wilt met haar vrijen, lieve woorden in haar oor fluisteren waar ze altijd helemaal gek van word. Op een goede manier. Hij wilt haar haren wassen, terwijl ze voor hem staat, wat haar altijd laat ontspannen. Hij wilt met haar de tour ingaan. Hij wilt de vader zijn van hun toekomstige kinderen. Hij wilt haar voor altijd. Maar dit alles, zal nooit meer gebeuren. Tranen stromen over Harry zijn gezicht en hij laat ze gaan. Het kan hem niks meer schelen. De bekende voetstappen van Desteny komen steeds dichterbij en met een bleek gezicht, rode ogen loopt ze hem straal voorbij om haar koffers in de hal te zetten. Het breekt zijn hart. 'Des, alsjeblieft.' Harry staat op en loopt op haar af. Hij raakt haar blote arm, wat haar voor even laat schokken. 'Nee Harry. Nee.' Ze slaat zijn arm weg. 'Wat moet ik doen om het goed te maken? Ik zal alles voor je doen.'
'Kun je alles terugdraaien?' Harry schud zijn hoofd. 'Nou dan. Je hebt me pijn gedaan. Het is over.' Harry smeekt en hapt naar adem door zijn gesnik. 'Waar ga je heen?'
'Richard brengt me naar het vliegveld. Ik ga terug naar mijn vader.' Harry probeert haar opnieuw vast te pakken maar ze laat hem niet toe. 'Des, kom op. Je wilt me niet kwijt, ik weet het zeker.'
'Natuurlijk wil ik dat niet Harry.' Desteny kijkt hem nauwelijks aan en opent de deur, waar Harry Richard in de auto ziet zitten. 'Desteny, alsjeblieft. Doe me dit niet aan.' Maar ze gaat weg, zonder ook maar om te kijken. Als een klein kind laat Harry zichzelf op de grond zakken en huilt. Zo hard heeft hij nog nooit gehuild om iemand. Natuurlijk is hij opgelucht dat hij het verteld heeft. Ze heeft recht op de waarheid, maar hij wilde het niet vertellen. Zo gek is dat toch niet? denkt hij. Ze waren gelukkig. Harry was gelukkig. Maar hij begrijpt Desteny volkomen. Ik ben een klootzak. Een egoïstische klootzak, denkt hij. Zijn eigen reputatie was belangrijker dan een toen die tijd, dakloos meisje. Maar zijn gevoelens voor haar zijn oprecht. Hij werd verliefd, heel erg verliefd. Helder nadenken kon hij niet meer, maar zijn teksten werden beter. En dankzij haar, werd zijn eerste solo album beter.

Harry probeert Desteny te bereiken maar haar mobiel staat uit. Waarom word hij zo gek? Hij is zó wanhopig op dit moment. Ze mag niet weggaan. Ze moet in iedergeval in Los Angeles blijven. Ookal valt dit niet te vergeven, dan is ze toch nog in de buurt. Maar natuurlijk is het onmogelijk. Ze wilt hem nooit meer zien. En terecht. Maar dit alles weerhoudt Harry niet om met een bloedgang naar het vliegveld te gaan. Ze moést nog één keer naar hem luisteren. Één fucking keer.

'Desteny! Desteny!' Als een gestoorde gek rent Harry door de hallen van het vliegveld. Mensen kijken hem vreemd aan, en meisjes hoort hij gillen. En nu is hij misschien weer egoïstisch om elk meisje te negeren, maar hij doet het voor Desteny. Ookal is zijn hoop inmiddels verdwenen. Het kan hem momenteel niks schelen dat hij zonder beveiliger is weggegaan, zonder het te overleggen met Tom. Dit gaat voor. 'Waar zit je toch?' roept hij harder dan de bedoeling was. Zweetdruppeltjes creëren zich op zijn voorhoofd en zijn lichaam begint te prikken. Het benauwde gevoel lijkt hem te killen, maar hij mag niet stoppen met zoeken. Haar vliegtuig is nog niet vertrokken, dat weet hij zeker.

Eindelijk, na lang gezocht te hebben, ziet Harry de bekende donkere haren van Desteny. Haar roze koffer wat ze van hem kreeg voor de tour, staat achter haar. Ze leunt er tegen aan terwijl haar hoofd sip naar beneden hangt. Ik ben een klootzak, denkt Harry opnieuw. 'Des!' Verschrikt draait ze zich om en rolt haar ogen. Ze probeert te doen alsof het haar niks kan schelen maar Harry weet wel beter. Haar ogen zijn bloeddoorschoten en haar gezicht is rood. In haar nek bevinden zich rode vlekken. Dit heeft ze altijd wanneer ze stress heeft. 'Wat doe je hier?' Haar stem kraakt en is schor. Ze heeft gehuild, duidelijk. 'Ben je niet herkend?' Harry maakt zich zorgen over de fans die haar hadden aan kunnen vallen aangezien Richard weg is. 'Maakt het iets uit? Ze mogen me wat mij betreft vermoorden,' zegt ze koel. Harry zijn ogen schieten naar haar. Hoe kan ze zoiets zeggen? Logisch, want hij brak haar hart. Langzaam begon het na alle ellende te helen, maar ik moest het weer verneuken. Ik ben een zak, denkt Harry. 'Luister alsjeblieft naar me. Of je daarna naar écht naar je vader gaat, accepteer ik dan. Maar luister alsjeblieft naar me voordat je dat verdomde vliegtuig instapt!' Desteny kijkt beschaamd om zich heen omdat Harry een scéne veroorzaak tussen de mensenmassa. Maar het boeit hem niks. Al moet hij hier ter plekke op zijn knieën voor haar. Hij zal het zo doen. Op het moment dat hij op Desteny af wilt stappen, worden ze verblind door flitsen van de bekende fotocamera's. Serieus? Het is Harry zijn taak om Desteny hiervoor te beschermen dus doet hij het. Ookal heeft hij hier niks meer aan. Maar hij moet haar beschermen. 'Hebben j-'
'Ga.Nu.Weg,' waarschuwt Harry ze. Maar natuurlijk, ze luisteren niet. 'Laat haar met rust. Nu.' Harry verheft zijn stem waardoor die irritante mensen naar achteren deinzen. 'Harry, wees rustig,' zegt Desteny in paniek. 'Ze moeten opdonderen. Ik meen het.'
Het is de bewaking van het vliegveld opgevallen en godzijdank word de paparazzi weggehaald. Maar ook Harry, word weggehaald bij Desteny. 'Laat me los!' Harry rukt zichzelf los uit de armen van...Tom? What the hell? 'Harry, je slaat door. Je moet rustig worden.' Desteny kijkt Harry met tranen in haar ogen aan. 'Ze moet naar me luisteren!' schreeuwt hij. 'Ik heb genoeg gehoord Harry...'