Invincible || h.s [1/3] ✔

Rozdział 22

-Ruby! To ja Niall!

-Co ty tu robisz?

-Wpuścisz mnie?

-Poczekaj. – zeszłam cicho po schodach nie chcąc obudzić Charliego. Otworzyłam drzwi i wpuściłam go do domu. Pokazałam palcem w stronę schodów, mówiąc bezgłośnie, że ma iść do mojego pokoju. Kiedy otworzył usta z zamiarem powiedzenia czegoś przyłożyłam palec do jego ust.

-Shh...

Złapałam go za rękę ciągnąc go za sobą. Kiedy weszliśmy do pokoju, zamknęłam drzwi i zaświeciłam światło.

-Co chcesz Niall?

-Dowiedziałem się, że wiesz już czym Harry się zajmuje.

-No.

-I jak się z tym czujesz?

-Jest ciężko.

-Nie dziwie się. Też bym się bał. To co się stało z tą dziewczyną ...

-Skąd o niej wiesz?

-Um, obiło mi się o uszy. – spuścił wzrok.

-Kłamiesz. – kiedy spoglądam mu prosto w oczy odwraca wzrok.

-Uh...

-Znałeś ją?

-No.

-Skąd?

-Jestem tak jakby wmieszany w to gówno.

-Bijesz się?!

-Nie. Jestem tak jakby, technicznym. Organizuje sprzęt i miejscówkę.

-Oh.

-Przepraszam, że ci nie powiedziałem. Nie miałem kiedy.

-Mam ci wymienić wszystkie możliwe chwile kiedy mogłeś mi o tym powiedzieć?

-Po prostu nie wiedziałem jak.

Spuściłam głowę.

-Nie gniewasz się?

-Trochę.

-Przepra...

-Ruby? – słyszę Charliego z korytarza.

-Cholera – powiedział Niall. Zbliżył się do okna i wyjrzał przez nie. – Nie wysoko. Skoczę.

-Nie! Zrobisz sobie coś! – ale było już za późno. Wyskoczył, a ja podbiegłam do okna i ujrzałam biegnącego blondyna. Uśmiechnęłam się widząc, że nic sobie nie zrobił.

-Ruby? – ponownie usłyszałam jego głos. Podbiegłam do łóżka przykrywając się kołdrą i jak na zawołanie usłyszałam otwieranie drzwi.

-Co? – mówię udając obudzoną.

-Wszystko okej?

-Obudziłeś mnie... - przecieram oczy.

-Przepraszam, ale miałam wrażenie, że ktoś chodził po domu.

-Zdawało ci się.

-Oby. – wyszedł z mojego pokoju zamykając drzwi. Usiadłam na łóżku, nie mogąc zasnąć. Kto jeszcze ma przede mną jakieś tajemnice? Mam dość tego wszystkiego. Na gówno mi to. Powoli znowu robiłam się senna. Ułożyłam się wygodnie i zasnęłam.

***

Obudził mnie wnerwiający dźwięk budzika. Przez to wszystko zapomniałam o szkole. Dobrze, że mój telefon pamięta. Kiedy wstałam podeszłam do szafy i wyciągnęłam ubrania.