EZRA (KALBİMİN PUSULASI SERİSİ 1)

1.BÖLÜM

Sözünün bitmesiyle gülmeye başladılar.Toparlanıp hemen mutfağa yöneldim.

''Eee yapmaya başlamışsınız bile..Eksik var mı abi?''

''Senin özel olarak hazırladığın pastalar kaldı.Tarifini vermene rağmen bir eksiklik var sanki..Bir sırrın var ama söylemiyorsun!''

''Ne saklayacağım abi senden.Aynı yapıyoruz..Sen ne katıyorsan bende onu katıyorum!''

Ellerini havaya kaldırıp gülmeye başladı.

''Tamam..Tamam şakaydı sadece..Malzemeleri çıkartıyordum daha sen geldiğinde.''

''Tamam abi gerisini ben hallederim..O zaman sizde ön tarafla ilgilenin olur mu?''

''Olur!''

Tam ön tarafa geçerlerken aklıma gelenle Sefa'ya seslendim bir yandan hızlıca önlüğümü takarken.

''Sefa!!Alisa ile Fulden nerede?''

''Yoldalar 5 dakikaya falan burada olurlar abla!..Arayıp haber verdiler.''

''Tamam canım..Bende göremeyince merak ettim.''diyerek malzemelere yöneldim.Kendi tariflerim olan menüye eklediğim iki pastamı yapmaya koyoldum hızla.Çok fazla isteyeni olduğu için bende her zaman yaptığımdan fazla yapmaya başlamıştım bunları..

Burayı okulu bitirir bitirmez açmıştım..Neredeyse beş yıl oluyor.O zamandan beri Adnan abi,Sefa ve kızlar yanımda çalışıyorlardı.İlk açtığım zamanlar çok zorlandığımı hatırlıyorum ama el birliğiyle kısa sürede düzene oturtmuştuk.Eşim,Oktay ile üniversitenin ikinci yılında tanışmıştık. Sonrasında da okul bittikten bir yıl sonra evlenmiştik.Oktay'la severek evlenmiştim.Ama aşk var mıydı?Bilmiyorum...Ben küçükken babam hep sevginin her şeye gücünün yetebileceğini söylerdi.Öyle miydi bilmiyorum ama bizim aramızdaki sevgi çok kuvvetli geliyordu bana..Onda tanımlayamadığım bir soğuk taraf vardı.Her zaman olmasa da bazen hissettiğim..Ama bana karşı gösterdiği sevgi hepsini geride bırakıyordu.Sonuçta kimse dört dörtlük değildi ki!..Hepimiz aynı değildik değişik değişik huylarımız illaki vardı.1 yıl önce dünyaya gelen oğlum Batın ile artık tamamlandığımı hissediyorum.Onun gelişiyle dünyalar benim oldu.Birlikte geçirdiğimiz saniyeler bile benim için hiç bir servete değişemeyeceğim kadar değerli..Hayallerimi bir bir gerçekleştirmiştim.Önce okulum bitirmiştim.Sonrada kendi ailemi kurmuş ve bu güzel pastahaneyi açmıştım.Ve bunları gerçekleştirirken ailem hep yanımda olmuştu..

Elimdeki süsle pastaların üstlerini süsler ile tamamlarken aklımdan mutlu anlarımı geçirmeye çalışıyordum.Sabahtan,hatta geceden beri tuhaf bir biçimde hem ben yavrum huzursuzduk. İçimde bir sıkıntı vardı.Pastaları yaparken biraz rahatlasam da geri gelip çöreklenmişti içime.. Hayırdır inşallah!Acaba evde mi bir şey oldu diye düşündüm.Ama öyle olsa Belma abla haber verirdi.Pastaların son rütuşlarını tamamlayıp hızlıca fırına atıp ellerimi yıkadım.Cebimden telefonumu çıkarıp önce saate baktım.Bir saat içinde bitirmiştim bile işimi.İçim rahat etsin diye evi aradım hemen.

''Alo! Ezra?''

''Benim abla..Batın nasıl oldu?''

''Daha iyi yavrum merak etme..Yeni uyuttum.Bıraktığın sütü de içirdim.Şimdi mışıl mışıl uyuyor yavrum benim..''

''Oh!..Ellerine sağlık Belma Sultan! İçim rahatladı..''

''Eeee annelik kolay değil kızım!Ben seni anlıyorum.Sen işlerini hallet burayı merak etme.Ben gözüm gibi bakarım kuzuma!..''

''Biliyorum bakarsın ablacığım da ister istemez endişeleniyorum..Neyse o zaman ben işime döneyim akşama görüşürüz..''

''Görüşürüz canım.''