HELP ME GIRLALOO | Jimin

Chapter 29

"Ako rin, Gabi. Gusto kita."

HAHAHAHAHAHAHFJADKFJASKDJFKHAHAHAHWAHLFHAKHFAKLHFAKHAHHAKHAKDHFKAHFAHAHHAHAHAHAHAHJAHAHAHAJAJAJSJSHSJSJSJAJAHAJWOQLMSMXNDNSKA DI KO TO KINALAY GOIYZ. SHET. NAKAKALOKA AHAHAHAHAHAHAHAHAHHAHA!!!!!!!!

BAKIT ANG GALING MAGJOKE NI JIMIN?!?!?!? LIKE SHET FREAK HAHAHA PUTCH ANAK NG KALABAW FLSJDKLJLKF AHHAHAHAHAHAHHAHAHAH GUSTO NIYA RAW AKO HAHAHHAHAJAJ TANIGNA BES MAY CRUSH DAW SAKIN CRUSH KO HUHUHUHU SHET AHAHAHHAHAHAH!!!!

Pero siyempre kunyari di ako natatawa sa joke niya so innocent kuno ako. "What?"

"Gusto kita."

"..."

"..."

"Serious?"

"Serious."

"Hala. Di nga?" Tanong ko with mah confused face bcs im so shookt

"Oo nga."

Shocks. Totoo talaga?

"Ah, may aaminin din ako sa'yo Gabi." Hindi ba umamin na siya? Jk wait ano yun shuxxx. "Hindi ako bakla, katulad ng inaakala mo. Hindi ko rin gusto si Jungkook. Sorry, nagpapanggap lang ako. Well I do like him, pero katulad ng sinabi mo noon, bilang parang kapatid lang. Ganun din siya sa'kin, hindi niya rin ako gusto."

"Alam ko" Sabi ko sabay ngiti. Haha sinabi na sa'kin yun ni Jungkook. Late ka na sa balita Jimin.

"Alam mo na? Eh alam mo na rin ba na ginawa ko yun para mapalapit sa'yo?"

"Eh?" Napangiti si Jimin na parang nahihiya sabay takip ng mukha niya. "Wahhh ano ba 'to ngayon ko pa inaamin sa'yo 'to. Dito talaga sa labas... na sobrang lamig...Gusto mo bang puma---" Bigla ko siyang pinigilan at hinawakan sa braso. "Teka. Hindi. I-explain mo na ngayon na. Like right NOW." Utos ko habang nanlalaki ang mga mata ko. Gusto ko nang malaman. Eto yung ayaw sabihin sa'kin ni Jungkook eh. "Anong ibig mong sabihing... mapalapit sa'kin...?"

"Wahhh naheheya talaga eke... Hehehe..Di ako prepared---" Bakit ang pabebe ni Jimin? Please answer me RIGHT NOW. HE'S SO PABEBE.

"Ano ba! Huwag ka ngang pabebe." Mas hinigpitan ko ang hawak sa braso niya at mas nilakihan ko pa mga mata ko. "B-Bitawan mo muna ako... Nakakatakot ka..."

"Ay sorry..." Nagblink-blink ako at dahil feeling ko hindi na babalik size ng mata ko sa dati sa sobrang pag-open kanina. "So ano na?"

"Wahhh pano ko ba 'to sisimulan uhm hehehe ganito kasi yan--"

Dahil ang pabebe ni Jimin ako na ang magkwekwento ng kinwento niya sa'kin.

Way back pre-school daw kami nung una kaming magkita. Actually siya lang kasi wala akong naalala na nagkita pala kami once... Basta anyway, wala siyang friends nun kasi mahiyain af daw siya noon. Like loner siya tuwing nagcocolor and all. Isang araw, nalimutan niyang magdala ng pencil case pati coloring materials. Wala siyang pangsulat at pangcolor. Buti na lang dumating ako sa buhay niya. Bigla akong may iniabot daw sa kaniya na box ng crayons. May sinabi pa daw ako sa kaniya pero nalimutan na niya sa sobrang tagal. Ang naalala na lang niya ay ang pangalan ko, Lee Gabi.

Tapos habang nagcocolor siya, gamit yung pinaheram ko, bigla siyang inaway ng isa naming classmate. Tapos siyempre eto na naman ako, to the rescue. Pinagtanggol ko raw siya tas ako ang nakipag-away sa classmate namin na yun. 

 Actually... medyo may naalala nga akong ganun. Oo tama. Binubully ko yung isa naming classmate nun. WAIT DONT GET ME WRONG. HINDI NA AKO BULLY NGAYON. MABAIT NA AKO. NUNG PRE-SCHOOL LANG YUN :( Basta ayun na nga. Kinuha ko crayons niya tas alam ko pinatago ko yun sa isa kong katabi. Sabi ko nun, "Tago mo dali!" Baka nga si Jimin pala yun. Eh nahuli ng binully ko na nakay Jimin pala crayons niya, inaway niya si Jimin. Eh dahil ako naman ang may kasalanan pero ayoko aminin, inaway ko na lang yung binully ko para kunyari wala akong kinalaman. Ah! Oo tama. Tapos sabi ko pa nga nun, "BAKIT MO SIYA INAAWAY?! HINEHERAM LANG NAMAN NIYA CRAYONS MO. WALA KASI SIYANG COLOR! HUWAG KA NGANG SELFISH. LAKI NG NOSE MO." Tapos na-speechless siya.

Simula nun tinuring na niya akong life savior. Dahil daw dun naging best in drawing daw siya. Tapos nagkaron siya ng limang stars sa kamay at yun ang first time na naging proud sa kaniya tatay niya. Gusto niya sana niya daw akong pasalamatan nun para ilibre ng kiddie meal. Kaya lang, never na daw ulit niya ako nakita mula noon. At nagkatagpo lang kami nung middle school na. Noong una hindi niya daw ako nakilala kasi kita na airport ko sa mukha. Wala na akong bangs nun, di katulad nung pre-school. Tapos like wala siyang pake sakin. Akala niya ordinary tao lang ako, pero nang marinig niyang tinawag ang pangalan ko ng teacher, doon siya nagkaroon ng nostalgia. Bigla na niya akong naalala.

Sinubukan niya daw akong i-approach pero mahiyain nga kasi siya af. Kaya lumipas ang middle school nang hindi man lang kami nagkatinginan. Sorry talaga wala akong pake sa ibang bagay nun maliban kay Min Yoongi.

At dumating ang high school. Sabi niya daw sa sarili niya eto na talaga magpapakilala na siya bilang classmate ko nung pre-school, pero biglang nawala ang chance niya nang malaman niyang may boyfriend na ako---fake boyfriend at that. Feeling ko si Joohyuk yung client ko at that time... Lol. Anyway, pa-give up na sana siya. Pero napansin niya papalit-palit ako ng boyfriend. Nagulat siya na ang landi ko daw. Average lang naman daw kagandahan ko.  Hindi naman daw ako pang-ulzzang. Bakit daw ganun.  So ayun. Nagtaka siya. Feeling niya may something wrong, pero sabi niya baka daw feeling lang niya yun. So give up pa rin siya.  Humantong na nga sa puntong pumayag siya sa tatay niya na magpa-arrange marriage na siya; para sa kumpanya. Hangga't sa, nakita niyang palipad-lipad ang papel na draft ko sana para sa advertisement ng raket ko. Alam ko nga tinapon ko na yun dahil sabi ko nga si Kim Seokjin na yung last client ko---dapat. Ngunit, nakita yun ni Jimin sa sahig. Tapos ayun na nga, the rest is history.

"G-Ganun pala..." Tumango siya habang ngumingiti. Eto na naman tayo sa lost and found Park Jimin's eyes. Hindi ko mahagilap. Asaan na ba? Pakihanap. Thx.

"I was about to give up again for the last time when you told me at the hospital na hindi mo ko gusto. But then, here you are. Hehehe." Mas sumingkit pa ang mata niya.  Huhuhu ang cute niya putek  rar rah ah ah ah ah roma roma mamaa ga ga ooh la la----Ay nako hindi. Hindi to pwede. Yayakapin na sana niya ako nang bigla akong umiwas.

"Pero... Hindi... J-Jimin, may fiance ka na..." Sabi ko habang palayo ng palayo.

"Pero hindi kami nagmamahalan. We both don't even want to get married. Hindi lang kami maka-isip ng magandang excuse kaya hindi kami makahindi. Pero ngayon, I got one now."

"Pero hindi pa rin tama 'to Jimin..."

"At bakit?"

"S-Si Jungkook!! M-Magagalit si Jungkook!" I-shashave niya kilay ko putek. YUNG KILAY KO. KIIIILAAAAAY QQQQQQ!!!

"Hahaha namomoblema ka kay Jungkook? Ano ka ba. Alam na niya lahat ng 'to. Remember the day when you fainted at the pedestrian lane? Diba kinausap ko siya? Pinaliwanag ko sa kaniya 'to lahat nung araw na yun. Alam mo kung bakit kita sinama nun? Kasi dapat papakita kita sa kaniya, pero nang hinahanap na kita, bigla ka nang nawala." I'm englightened now... little by little... woah... PERO KILAY KO PA RIN.

"P-Pero!! Bakit parang galit pa rin siya sa'kin?!?!"

"Ganun lang talaga yun. Pati siyempre umasa siyang magiging brother-in-law niya ako eh... pero ayun nga lang..." KI.LAY.KO.THO

"P-Pero Jimin... Hindi pa rin tama. Yung companya niyo! Kailangan niyo nung company nila Jungkook diba? Pati pano tatay mo? Nanay mo? I'm sure hindi sila papayag na hindi ka magpakasal sa kapatid ni Jungkook..."

"Yeah... I know... Pero gagawan ko ng paraan." GAGAWAN NIYA RIN BA NG PARAAN KILAY KO?

"HOY. Huwag mong sabihing maglalayas ka ng bahay niyo? Magrerebelde ka? Putek ka Jimin huwag mong gagawin yan sapakin kita."

"Gags hindi ko yun gagawin. Basta... Will you trust me, Bhebhelabs?" Bhebhe labs... He just called me that without even pretending. TANGINA ANG JEJE MO JIMIN. HALIKAN KITA DIYAN EH HUHU JOWK. HUHUHUFHSDLKFD

Patuloy ang pagtitig niya sa'kin habang hinihintay ang sagot ko. Dahan-dahan akong tumango at ngumiti pabalik. "Yes bhebhe labs, I trust you."