Hinahangin lang ang buhok ko habang inienjoy ko ang sunset. Wala masyadong tao dito at sobrang tahimik, tanging pag hampas lang ng alon ang naririnig.
Hoppsan! Denna bild följer inte våra riktliner för innehåll. Försök att ta bort den eller ladda upp en annan bild för att fortsätta.
Napayakap ako sa sarili ng lumalamig na ang hangin. Itinago ko ang mukha ko sa ibabaw ng tuhod at nagsimula nanaman akong maiyak. Tumakas ako sa hospital dahil feeling ko nasasakal ako pag nandoon ako. Gusto kong tumakas sa katotohanan.
This is not me..
Hindi ko na kilala ang sarili ko. Masyado akong nanghihina at parang tinakasan ako ng lakas. Inangat ko ulit ang ulo ko at yun din ang pagkagat ng dilim. Hindi ko nga alam kung ilang oras, araw or buwan nalang ang bibilangin ko para mabuhay.
Binagsak ko ang sarili sa maputing buhangin at pinagmasdan ang bituin. Itinaas ko ang kamay ko para kunyaring maabot iyon pero nagsimula nanaman akong maluha kaya pinantakip ko ang braso ko sa mata. Naramdaman kong naabot na ng tubig ang paa ko kaya umupo ako ulit at pinagmasdan ang palalim na tubig. Hindi parin ako umaalis sa pwesto ko dahil wala na akong pake.
Mamamatay lang din naman ako so why bother?
Kinuha ko sa tabi ang natitirang borakay rhum at tinungga ang bote. I feel dizzy pero wala na akong ibang maisip kundi ang lumusong sa tubig, magpakalunod hanggang sa mamatay. Nakalimutan ko na ngang bumalik sa Mansion nila Steve pero alam kong wala naman silang pake doon kung bumalik ba ako or hindi.
Tumayo na ako kahit patumba tumba dahil sa kalasingan. Sumulong ako sa tubig at naglakad papunta sa mas malalim. Hanggang sa hindi ko na maramdaman ang lupa. Siguro nga wala na talaga akong karapatan maging masaya. Ang lupit ng tadhana saken.
I spread my hands handa ng pag suko.
Nakita ko sa imahe si Steve habang naghihintay saken sa harap ng altar habang nakangiti ako naman naglalakad palapit sa kanya hanggang sa maabot ko ang kamay nya.
Simula pagkabata hindi ko naranasan maging masaya. Hindi ko nga alam kung pamilya ko ba talaga sila.
(Reminder: Eto na yung revelation kung paano sya nagkaroon ng MPD, pero slight lang na part the rest are on the book 1)
Since I was born they hated me, yung nanay ko lagi nalang akong inuutusan na maglinis sa bahay at magluto tapos paghindi ko nagawa ikukulong nya ako sa malaking kulungan until I Starve into death.
Fuck! Ano bang alam ko sa gawaing bahay.
Im just freaking 5 years old that time. Hindi ko rin naranasan mag aral dahil nakakulong lang ako na parang isang hayop. Kapag umiiyak ako hinahampas ako ng latigo at mapupuno ng pasa ang buo kong katawan. Im just an innocent child that time at walang muwang sa mundo.
