Zbirka misli

152

Posebne i umne ličnosti koje pišu nova neizostavna poglavlja u istorijskim knjigama i svojim djelima sebi zarađuju sigurnost od zaborava, sve one imaju jednu zajedničku osobinu: kreću se mirno, čvrsto i uporno prema besmrtnosti, uprkos burama i olujama života, zbog čega uspjevaju da ostave neizbrisiv trag.

Međutim, problem je upravo ostati staložen tokom življenja kada čovjek, recimo, cvjeta i leti u visine, odnosno doživljava iznenadne uspone, ili se stropoštava sa neke strmine i vraća se na nulu, gubeći često pravac ka svom glavnom cilju u oba spomenuta slučaja. Od uspona, glavu mu udari trenutna slava, a odjednom nestaje ona neophodna skromnost i volja da se konstantno popravlja u svom zanatu, pa mu fokus značajno oslabi i ne zaslužuje više onu besmrtnost što vrijedi hiljadu puta više od tog tipa slave; dok od nagle nizbrdice, nekog silovitog udarca života, pada se u dno dna u kojem se vodi prelomna bitka: ustati i izaći iz tog ponora, ili ostati dole i nikad se ne vratiti nazad na ispravan put.

Dakle, samo oni koji do kraja ostaju vjerni svojim idealima i strastima u stanju su da se izbore sa svim testovima, iskušenjima i nedaćama, i da dobiju najveću nagradu, iliti privilegiju koju ljudsko biće može da ima: ne izblijediti iz sjećanja drugih.

I ovo razlikuje velikane od sitnih prolaznih duša koje malo jači vjetar odnese u propast.

Blago onome ko je vječan - nije se bez razloga rodio, a nije ni uistinu umro, jer za njega ne postoji smrt.