Voodoo doll

27

Ik kan het niet geloven. Ik ben zwanger van iemand. En het is niet Ashton, we hebben 'het' nog nooit gedaan. Ik ben gisteren toen ik het wist meteen gaan slapen. En nu zit ik in de lounge in een bolletje. Ik weet echt niet wat ik moet doen. Ik kan het moeilijk zeggen tegen Ashton, maar ik kan het ook niet verzwijgen. Misschien kan ik beter even weggaan van alles. Ik kan naar Nickay gaan, ik heb haar al een tijdje niet meer gehoord. En ze kan me opvrolijken, daar ben ik zeker van. Misschien kan ik vandaag nog een vliegtuig boeken.

Ik pak mijn laptop en zoek een vlucht naar Londen. Ik weet dat het oneerlijk is tegenover de jongens. Ik ga gewoon van ze weg, ik ga weg van Ashton. Ik heb geen idee of hij me dan nog wilt... ik ben van plan niet te zeggen dat ik wegga. Wel tegen Britt. Er is vanavond nog een vlucht, om kwart na 8. Dan is het voorprogramma bezig. En ervoor hebben ze soundcheck. Dus ik kan tijdens de soundcheck wel weggaan.

Ik bestel de tickets en leg mijn laptop weer weg. Ik ga ze ergens moeten afprinten, ik vraag straks wel aan Britt of ze ergens iets weet zijn. Ik zucht en ga terug naar de bunks. Niemand is wakker, dat had ik eigenlijk al verwacht. Het is bijna 6 uur. Ik pak mijn vallies en begin al stil in te pakken, hopend dat niemand wakker wordt.

<>

"Goodmorning" Britt komt de lounge in. Ik heb al veel ingepakt, maar niet alles. Dat zou te veel opvallen."i-ik moet je spreken" ik wil het haar zeggen. Ik moet het haar zeggen. Ze gaat zitten en kijkt me met een lichte frons aan."ik vertrek vanavond" zeg ik zuchtend."naar waar??" Vraagt ze niet-begrijpend."Londen" piep ik."wat waarom?!" "De zwangerschap, ik kan dit Ash echt niet aandoen! Hij zou echt gekwetst zijn..." een traan verlaat mijn ooghoek. Britt slaagt haar armen om me heen."ik ga je missen" snikt ze. Ik knuffel haar terug.

"We houden toch wel contact he?" Vraagt ze me als we elkaar loslaten. Ik knik."tuurlijk, hoe zou ik je ooit kunnen vergeten?" Ik glimlach zacht naar haar."tijdens de soundcheck vertrek ik al, weet je trouwens waar ik mijn ticket kan afprinten?" Ze knikt."normaal is er eentje bij het concertgebouw. Terwijl zij bezig zijn met spelen kunnen wij terwijl printen" ik knik."ik ben je echt dankbaar voor alles" ik glimlach naar haar en geef haar een knuffel.

<>

Dit is het dan. We zijn momenteel het ticket aan het printen. En daarnet heb ik een taxi gebeld. Ik ben zo nerveus. Ik ben denk ik nog nooit zo nerveus geweest. Straks ga ik de jongens een knuffel geven en zeggen dat ik bij de tourbus ben, maar het is mn afsheid. En ik heb zoveel schrik dat ik ga huilen. Ik heb ook al een brief geschreven die ik straks op Ashton zijn bunk ga leggen. Ik wil dat hij het als eerste weet, hij verdient het om de waarheid te weten.

"Hier zijn ze" Britt glimlacht waterig en geeft me de tickets."ik ga de jongens nu gedag zeggen en ga weg. Ik ga je echt hard missen Bri" na een lange knuffel laat ik haar los."ik stuur je een bericht als ik ben aangekomen" glimlach ik waterig."byee Lau" "byee Bri" ik glimlach naar haar waarna ik naar de jongens ga. Die zijn op het podium. Ik ga het podium op en meteen kijken ze mijn kant op."ik ga naar de tourbus" ik geef ze allemaal een knuffel, langer dan normaal. En Ashton geef ik ook nog een zoen. Ik glimlach nog naar hun waarna ik wegga. Ik zie Ashton nog naar me glimlachen. Mijn hart breekt in duizenden stukjes. Dit is het ergste dat me ooit overkomen is.

In de tourbus schrijf ik snel nog een brief, steek die in een envelope en leg die op de tafel. Nadien pak ik mijn koffers en ga naar buiten, waar ik al snel de taxi zie staan."goedemiddag" glimlacht de chauffeur terwijl hij mijn koffers in de kofferbak doet. Ik draai me nog even om naar het gebouw, en voor ik het weet rolt er een traan naar beneden. Waarom moest dit weer bij mij gebeuren? Ik ben ook zo dom... wie gaat er nu als het donker is even helemaal alleen op straat rondlopen... En ik voel me al helemaal schuldig over het feit dat Ashton hier niks van weet, maar er straks achter moet komen terwijl ik al weg ben.

Met een diepe zucht en een paar tranen stap ik de taxi in. Ik geef hem het adres van het vliegveld en leun tegen de zetel aan terwijl ik naar buiten kijk. Ik snik zachtjes en veeg mijn tranen telkens weg met mijn mouw."bent u zeker dat u weg wilt?" Ik knik."vertrek maar" ik geef hem een kleine, waterige glimlach waarna hij de gaspedaal indrukt en wegrijdt. Dit was het dan. Het einde van mijn geweldige leven, dat ik achterlaat. En nu moet ik aan een nieuw leven beginnen, zwanger.