Voodoo doll

2

POV Laura

"Lau, opstaan" hoor ik iemand giechelen. Ik open zuchtend mijn ogen. "Wat doe jij hier?" Vraag ik verbaast aan Ashton."het is nu 3 uur. Ik dacht dat het wel handig zou zijn als ik zou zien hoe goed je kan voetballen en onze tactiek bespreken. Maar ja, je bent nog maar net wakker" lacht hij."is het al zo laat?!" Vraag ik geschrokken. Hij knikt giechelend."oooh" zucht ik. Ik stap uit bed en ga naar mijn vallies, ik was te lui om alles uit te pakken dus heb het nog niet gedaan.

Uit mijn vallies pak ik een setje kleding en draai me om naar Ashton."even omdraaien, dan kan ik me omkleden" beveel ik hem. Hij grinnikt en doet wat ik zeg."ik zweer het je, als je kijkt, ben je nog lang niet jarig" terwijl doe ik mijn kleren aan en houd hem indoog.

"Je mag weer kijken" zeg ik wanneer ik klaar ben. Hij draait zich om terwijl ik een borstel uit mijn vallies pak en mijn haren kam. Nadien doe ik het in een warrige dot en neem een pepermuntje, ik ben even te lui om mijn tanden te poetsen.

<>

"Je kan veel beter voetballen dan ik dacht" zegt Ashton goedkeurend."omdat jullie, asshole's, denken dat meisjes niet kunnen voetballen" hij grijnst."dat heb je goed geraden" grinnikt hij. Ik rol met mijn ogen terwijl ik nog wat voetballen in de goal sjot."waarom ben je eigenlijk naar Sydney gekomen?" Als hij dat vraagt, wil ik net een bal sjotten maar glij uit, aangezien ik zijn vraag totaal niet verwacht had. Met een klap val ik neer."gaat het wel?" Vraagt hij geschrokken, loopt naar me toe en knielt voor me neer.

"Euh ja" stotter ik en ga rechtzitten."dus, vertel je me nog waarom je naar hier bent gekomen?" Ik staar recht voor me uit. Ik denk weer aan eergisteren avond. De ruzie met mijn moeder."ze-" ik word onderbroken door mijn gsm. Ik neem op."hallo met Laura" "je moet nu naar huis komen" hoor ik Rosalie haastig zeggen."maar wat-" "het gaat over je ouders, je moet dirrect komen" "oké, ik kom er aan" vertel ik haar en leg af."we moeten snel terug naar huis" hij kijkt me niet begrijpend aan."waarom?" "Ik weet het zelf niet, maar kom we moeten snel weg" zeg ik hem. We gaan samen naar de auto terwijl ik aan het denken ben. Wat zou er met mijn ouders zijn? Wat zou er gebeurd kunnen zijn?

<>

Ik ga naar binnen met Ashton achter me aan. Ik vind Rosalie in de keuken."meid, je moet even gaan zitten" zegt ze bezorgd. Ik ga verward zitten en kijk haar nieuwsgierig aan."je ouders..." Begint ze. Ashton leunt tegen de deurpost en luistert aandachtig mee."ze gingen met het vliegtuig naar Amerika. Maar hun vliegtuig is neergestord" tranen beginnen over mijn wangen te rollen."dit kan niet... Dat mag niet!" Roep ik huilend. Ashton loopt geschrokken naar me toe en neemt me in een knuffel om me gerust te stellen.

Ik verstop mijn hoofd in zijn t-shirt en huil het eruit. Oké, ze waren misschien niet altijd even goed. Maar ze blijven wel mijn ouders! Degene die me groot gebracht hebben. En het laatste wat ik gedaan heb met ze is ruzie maken. Geen afscheid ofso. Ik voel hoe Ashton me optilt en me naar boven draagt.

Boven legt hij me in mijn bed."gaat het al wat?" Vraagt hij bezorgd. Ik schud mijn hoofd."ik kan het gewoon niet geloven" snik ik."en het laatste wat ik gedaan had toen ik ze zag, is ruzie met ze maken" huil ik."wat was er gebeurt?" Vraagt hij lief."ze stuurde me hierheen, zogezegd voor hun werk. Maar ze wilden me gewoon weg, ik weet het zeker. En ik werd boos en ben uiteindelijk toen ze buiten waren al naar de luchthaven vertrokken zonder dat zij er iets van af wisten. Ik heb geen afscheid van ze kunnen nemen, Ash" zeg ik terwijl ik mijn tranen ruw weg veeg.

Hij gaat naast me op bed zitten en slaagt zijn sterke armen om me heen."het komt goed, I promise" ik sluit mijn ogen en leun tegen hem aan. Hij haalt iets uit zijn broekzak."ik zeg even tegen de jongens dat de wedstrijd niet door gaat" hoor ik hem nog zeggen.

<>

Ik open mijn ogen langzaam en kijk recht in het gezicht van Ashton."ben ik in slaap gevallen?" Vraag ik slaperig."ja" giechelt hij. Mijn mondhoeken krullen een klein beetje omhoog bij het horen van zijn giechel."ga je mee met mij naar de jongens? Je kan blijven slapen, dan kunnen we je gedachten helpen verzetten" stelt hij voor. Ik kijk hem dankbaar aan."dat zou ik geweldig vinden" glimlach ik naar hem."pak je spullen, dan zijn we hier weg!"

<>

"Te bang voor de wedstrijd?" Lacht Michael als we de woonkamer in komen."heb je ze niet gezegd wat er was?" Vraag ik zacht aan Ashton."ik wist niet of je dat wel wou, dus heb ik gewoon gezegt dat het niet door ging" zegt hij terug."je kan zien dat je er in het vervolg wel bent! Ik had er naar uit gekeken!" Grijnst Calum. Tranen vormen zich in mijn ogen. Ik ga een random richting uit, naar boven en ga een wilkeurige kamer in. Ze moeten me niet zien huilen. Dit is Ashton's kamer. Er staat 'Ashton' in grote letters op de deur. Ik ga in een hoek in een bolletje zitten en huil het eruit. Waarom kan ik nooit aan iets anders denken?

"Wist ik veel dat dat gebeurd was!" Hoor ik Michael roepen."had er gewoon niets over gezegd!" Roept Ashton boos. Zijn ze nu ruzie aan het maken omdat ik aan het huilen ben? Ik kan ook nooit iets goed doen... Ik hoor iemand de trap opgaan."Lau? Waar ben je Lau?" Hij klinkt bezorgd, en het is duidelijk Ashton. Als hij me ziet gaat hij naar me toe en zet zich naast me."het spijt me van Michael en Calum" zucht hij."het is niets, ze kunnen er echt niets aan doen. Ik wou gewoon even alleen zijn" glimlach ik waterig naar hem."ik ben er voor je, wat er ook is" zegt Ashton en slaagt een arm om me heen."dankje, ik ook voor jou" ik leg mijn hoofd op zijn schouder en luister naar de stilte die er nu is, op de andere 3 jongens na. Maar die hoor ik niet super hard, Ashton heeft de deur dicht gedaan. Ik geniet altijd van stiltes. Dan kan ik nadenken over alles.