US2: Her Doubt [SPG]

Pahina 17

Pahina 17

Buong byahe akong tahimik. Nagtanong ang mga kaibigan ko dahil sa biglang pagkekwento ni Coreen. Ako ang tinutukoy nyang parang umiiyak kaninang madaling araw. I know. But she don't know kaya pinili kong manahimik lang.

How long will i keep this a secret? Hindi ko rin naman alam kung bakit itinatago namin to sa mga kaibigan namin basta ang alam ko lang, bakit pa nila kailangan malaman eh di naman importante?

Lahat ay nagkakainan pa pero dahil tapos na ko ay nagpaalam muna ako na lalabas. Nag stop over kami sa isang fast food chain. I don't know exactly where we are pero i think medyo malayo layo pa kami sa manila.

"Nabusog ka ba friend?"

"Ofcourse!"

Tinabihan ako ni Sera. Pareho kaming nakatayo lang dito sa tapat ng kotse. Hapon na at di na ganun ka tirik ang araw kaya ayos lang kahit nandito kami sa labas.

She kept on looking and smirking at me. Di tulad ko, walang bisyo si Sera bukod sa minsang pag inom lalo na pag may occasion. Kaya ngayong naninigarilyo ako ay panay paypay nalang sya ng kamay sa mukha nya para di nya malanghap ang usok.

"Ok ka na?"

I immediately look at her na kunot noo pa. I feel uncomfortable. This is not good.

"At least nagmukha lang na dahil sa puyat yang pamumugto ng mata mo Isay."

"Sera--"

"Shhh! It's ok! Maybe i don't know why you two are hiding it pero kung ano mang dahilan nyo, i understand." Napayuko nalang ako at tinapakan na ang sigarilyong pinapatay ko.

She knows. But how? Now i'm starting to understand kung bakit sya ang mother of the group. Para syang nanay na hindi mo mapaglilihiman. Na alam na may problema ka or inaalala kahit di ka magsalita.

"Sera. I'm sorry. Pero, let's keep this to the both of us. Walang sense kung malalaman pa ng iba."

"If that's what you want."

She smiled at me at inakbayan rin ako. We lean our heads to each other at di ko napigilang mapangiti na rin.

"Teka! Paano mo ba nalaman?"

She chuckles. Kaya napagtaasan ko sya ng kilay.

"First night. Tayo ang roomies! Like Coreen, nung nagising ako na wala ka sa tabi ko, i searched for you outside. Di pa ko completely nakakalabas ng kwarto nung may narinig akong kaluskos dun sa vacant na room. And, ayun! Next time kasi, learn to lock the door."

Nakapikit akong umiwas ng tingin sakanya. Di ko alam kung mahihiya lang ako or maiinis rin. Why are we so careless?

"Tsaka kaninang madaling araw. Although i didn't know the whole thing pero after ko kasi mag-cr, dun ko kayo nakita ni Zancho sa labas. He was hugging you coz you're crying." She paused at tinignan ako ng diretcho.

"Kanina nung nagtatanong sila sayo, dun ko lang napansin na parang gusto nyo yun itago samin kaya di na ko nangialam. Di na ko nagsalita sa nalalaman ko." She continued while still smiling.

I feel relieved na naiintindihan nya ako. Kami ni Zancho. Na alam nya kung hanggang saan ang limit nya and what to do and act pag personal na bagay ang topic.

"Thanks."

"Isay, you're inlove! Kitang kita ko naman. But is there something holding you back? Alam mo kasi, Mabuting tao yang si Zancho. The two of you just started out in the wrong foot pero subukan mo syang kilalanin pa. You won't regret it!"

Hindi na ko sumagot at basta nginitian lang sya. I understand her intention and binabalak ko na rin naman na subukang makasundo si Zancho. It just take time for me na mayroon ng nabuong paniniwala sa isip ko about him. But i'll sure try.