Nefretten Gelen Aşk - TAMAMLANDI - AŞK SERİSİ 1 (Düzenlendi)

Bölüm 20 : Benden Vazgeçme

Bedenen değilse de ruhen bir intihar sebebi.

Ses tonumu ifadesiz tutmak için büyük bir çaba harcayarak konuştum. "Olmayacak Ali. Kendime yeni düzen kuruyorum. Ve senin artık hayatımda olmanı istemiyorum. Sevmek yetmiyor bazı şeyler için. Lütfen bir daha karşıma çıkma. Lütfen bu gece olduğu gibi hayatıma müdahale etme."

      "Sen ne diyorsun?" Kısık sesle sormuştu bunu. Yüzünde inanamıyormuşçasına bir ifade vardı.

Gözlerimi ondan çekerek ıssız sokağa çevirdim. "Beni duydun-"

      "Hayır seni duymadım! Nasıl kolay söyleyebiliyorsun böyle?"

Gayet kararlı bir sesle, "Söylerim! Artık hayatımda acı istemiyorum anladın mı?" dedim.

     "Olmayacak zaten Elif! Seni mutlu edeceğim! Yemin ederim! Kendi canım üzerine yemin ederim, üzmeyeceğim seni!" Gözlerimi yumdum. Başım ağrıyordu ve ben ona inanmayı o kadar çok istiyordum ki, kendimle büyük bir savaş içerisindeydim.

    "Beni birazcık sevseydin," dedim gözlerinin içine bakarak. "Beni rahat bırakırdın. Bana yaşattığın şeylerden sonra nasıl karşıma geçip de benden seni kabul etmemi isteyebilirsin?" Sanki ona vurmuşum gibi geri çekildi aniden.

Gözleri bana bakıyormuş da beni görmüyormuş gibi ifadesizleşmişti. Bu cümleden daha ağırlarını da kurmuştum ona. Kafasını eğdi. Yüzü öyle acıklı bir hal aldı ki, uzanıp yüzünü okşamak, kirli sakallarında elimi gezdirmek istedim. Ama kendime engel oldum.

       "Mesele bu değil mi?" diye sordu. Kafasını kaldırmadan, ayak uçlarına bakarak konuşuyordu.         "Bana inanmıyorsun. Seni sevdiğime inanmıyorsun. Doğru haklısın...seni bırakırdım. Sana müdahale etmezdim... seni birazcık sevseydim bunları yapardım. Ama sorun da bu ya Elif, ben seni birazcık sevmiyorum." Durdu derin bir nefes aldı ve kafasını kaldırıp gözlerimin içine baktı.

         "Ben seni o kadar çok seviyorum ki. Ama sen buna hiçbir zaman inanmayacaksın. Sana hak da veriyorum. Sana bunu ben yaptım. Senden inanma kabiliyetini ben aldım. Hayatını aldım elinden senin, kalbini aldım." Sonlara doğru kendi kendine konuşur gibi kısıldı sesi.

       "Ali." Diye sızlandım. Şimdi üzülüp de tekrar kriz geçirsin istemiyordum.

     "Merak etme iyiyim," dedi. Sanki ne düşündüğümü biliyormuş gibi, ürperdim. "Peki. Seni bırakıyorum. İstediğin gibi olsun. Peki." Kalbim hızla çarpmaya başladı korkudan. 'Yapma, konuşma' demek istedim.

         "Bunu sana yapmayacağım. Seni daha fazla üzmek istemiyorum. Seni bu halde görmek istemiyorum. Bunun sorumlusu benim. Merak etme. Seni daha fazla üzmeyeceğim. Ben ise..ben..ben ise bir şekilde gömeceğim bu acıyı. Eğer yapamazsam da Allah yardımcım olsun." Gözlerimden yaşlar akmaya başladı. Kalbime kızgın demirler batırmışlar gibi, kor kor yandım.

Başka bir şey söylemedi. Hala kanayan elini fark ettiğimde ona doğru bir adım atıp yaralı elini ellerimin içine aldım. İrkildi, elini çekmeye çalıştı ama buna ihtiyacım vardı. İzin vermedim.

     "Bana bak Ali." Gözlerini arkama sabitlemişti. Sözümü duysa da bana bakmadı. Israr ettim.

        "Bana bak dedim Ali!" Hiçbir şey yapmadı. Tam elimi kaldırıp çenesine dokunuyordum ki birden ayak sesleri duydum. Daha sonra ise yanımızda Yasin belirivermişti. Hala Ali'nin elini tutuyordum. Ali bana bakmayı reddederek Yasin' e döndü ve elini elimden çekti.

Yasin beni görmezden gelerek, "Ali gidelim artık buradan. Yaptığın iyi olmadı Ali." Dedi. Ali'nin dişlerini sıktığını görebiliyordum. Sıkıntıyla Yasin'e cevap verdi.