De Kracht van het Duister© (SWEVII)

XIV

Voor de laatste keer bekijk ik mezelf in de langwerpige spiegel. Het donkere tenue dat ik heb aangetrokken, is precies op mijn maat gemaakt. Mijn oog dwaalt over de kledingstukken die niet uit de mode komen die ik gewend ben.

Ik zucht en wuif met mijn hand de gedachten over de donkere kledij weg terwijl ik mijn hand op de knop leg die de deur opent. Ik wil net Ayanna roepen om haar te bedanken dat ze een goede combinatie vond, wanneer mijn oog op de donkere verschijning van Kylo Ren valt. Ik slik mijn woorden in en staar onmiddellijk naar de punten mijn laarzen. ‘Katehali,’ de zware stem van Kylo doet mijn haartjes oprijzen.

Mijn blik zo laag mogelijk houdend, zoek ik naar Ayanna. Ik vind haar in de hoek van de kamer. Smekend maak ik oogcontact met haar en ze staart me twijfelend aan. ‘Kom mee. Je lessen beginnen,’ verbreekt Ren het stille gesprek dat tussen mij en Ayanna plaatsvindt.

Ik knik met een kleine beweging en stap weifelend naar hem toe. Kylo draait zich ingenomen om en gehoorzaam volg ik hem terwijl hij mijn appartement verlaat. Ik blik een laatste keer naar Ayanna voordat we de deur uitlopen. ‘Succes‚’ gebaart ze zonder geluid.

In stilte lopen we de gangen door terwijl ik mijn best moet doen om zijn snelle passen bij te kunnen houden. ‘Je zou niet met dat meisje mogen omgaan. Ze is niet van jouw stand,’ Kylo’s stem is gezwollen van misnoegen.

Ik draai mijn hoofd met een ruk naar hem om. ‘Hoe dúrf je?! Zo praat je niet over Ayanna!’ Ik ga vol in de verdediging.

Kylo kijkt me traag aan. ‘Ayanna?’ vraagt hij zonder enige emotie. ‘Doe nou maar niet alsof ze geen naam heeft voor jou,’ brutaal haal ik mijn neus op.

‘Een huishoudhulp heeft geen naam. Alleen een nummer. Net als iedereen hier zonder een hoge functie.’ Mijn handen vouwen zich tot vuisten en mijn borst veert vinnig op wanneer ik briesend mijn adem naar binnen zuig. ‘Hou op met zo harteloos te denken! Niets heeft hier een nummer! Iedereen heeft een naam! En het feit dat jij dat niet onder ogen wilt komen, wilt iets zeggen over jouw ijskoude denkwijze, jij--’

Kylo draait zich met een ruk naar me toe en duwt met zijn uitgestoken vinger tegen mijn schouder.‘Jij, jij moet je mond leren houden. Dit is de Duistere Kant, Katehali. Jij wordt getraind om net zoals mij te denken! Duisternis betekent macht. En als jij dat niet vrijwillig onder ogen kan komen, zal het met de harde hand in je brein geplant worden. Begrepen?!’ briest hij.

Woedend sla ik zijn hand weg. ‘Blijf met je poten van me af en noem me niet zo! Mijn naam is Kate, níet Katehali!’

Een knetterende klap raakt mijn kaak en hijgend wend ik mijn blik af. ‘GENOEG!’ brult hij uitzinnig van woede,‘ik heb het helemaal gehad met jouw gedrag! Vanaf nu luister je naar míj! En als je ook nog maar één keer iets fout durft te dénken, sluit ik je op in een martelcel en laat ik je kennis maken met de pijnlijke kant van de Duisternis!’

Trillend op mijn benen staar ik naar grond. Kylo slaakt een woedende zucht en trekt zich terug. Met snelle, stevige passen loopt hij de gang uit en ik volg hem, mijn tranen inslikkend en mezelf vertellend dat alles goed komt.

Een ijskoude stilte daalt over ons neer tot we aankomen bij een grote deur. Het luik gaat open en een gigantische bibliotheek openbaart zich. In het midden staan er lange rijen tafels met geprojecteerde beeldschermen waar allerlei informatie opstaat in een taal die ik niet ken. Ren wijst naar één van de tafels waar een oude vrouw voorovergebogen een boek leest.

‘Madame Chen zal je alles leren over de gesproken talen, geschiedenis, geografie en etnologie,’ snuift hij en loopt naar binnen. Zijn gewaad golft achter hem aan en ik moet moeite doen om hem bij te houden. Wanneer hij bij madame Chen aankomt, kucht hij lichtjes.

De oude vrouw komt langzaam in beweging en kijkt Kylo indringend, maar vriendelijk aan. ‘Ah, commandant Ren. Fijn u nog eens te zien,’ ze glimlacht en draait zich dan om naar mij,‘is dit mijn nieuwe leerlinge?’ vraagt ze met een hese stem.

Kylo knikt en draait zich zwierderig terug om. ‘Om half drie wordt ze terug opgehaald,’ roept hij ons nog na terwijl hij de bibliotheek uitstuift en het luik met een zijn vuist terug dicht ramt.

Mijn keel brandt door mijn opgehouden angst en verdriet. Mijn zicht wordt troebel en ik kan de ingehouden tranen niet meer wegslikken. Vaag voel ik een verschrompelde, zachte hand de mijne vastnemen en er in knijpen. ‘Kindje toch,’ sust een zorgende stem, ‘Zet je neer en laat je tranen lopen. Vecht er niet tegen.’

In de zee van tranen zet ik me neer op een stoel naast madame Chen. Ik zet me tegenover haar en laat mijn tranen en angst de vrije loop. Troostend wrijft ze over mijn rug terwijl mijn tranen een nat spoor over mijn wang achterlaten. Ze fluistert kalmerende woordjes in mijn oor en knijpt moederlijk mijn wang.

Als ik terug bij zinnen ben, kijk ik haar verontschuldigend aan. ‘He-het spijt me, madame Chen. I-ik wilde niet--’

Madame Chen steekt haar hand op en ik verstom. ‘Kindje toch. Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen. Wat Ren tegen jou gezegd heeft, heeft je angst ingeboezemd. Je hebt het recht je hart te luchten.’

Ik kijk haar aarzelend aan. Ze heeft lachrimpels in haar gezicht en haar strakke huid van vroeger is uitgerokken. Haar witte haar is vastgemaakt in een losse knot en haar blauwe ogen glinsteren vol wijsheid.

‘Een leerling zou toch niet bang mogen zijn van haar meester? Waarom voel ik me dan zo benauwd bij hem?’ fluister ik pessimistisch.

‘De fout ligt niet bij jou, liefje. Ren heeft een onuitputtelijke bron van haat in zich branden. Hij is zo gemaakt. De Supreme Leader heeft hem zo gevormd. Vroeger was hij net zo onschuldig als jij, maar die onschuldigheid is verdreven door de brandende haat die in hem is gesetteld.’

Ik schud mijn hoofd. ‘Een monster als hij kan nooit onschuldig zijn geweest.’ Madame Chen glimlacht meelevend. ‘Ooit wel, mijn kindje. Vroeger, toen hij nog bij zijn ouders was en hij werd opgeleid tot Jedi, was hij net zo onschuldig als jij...’

©Britt_02