De Kracht van het Duister© (SWEVII)

XIII

Al snel liggen de kleren op een hoopje op mijn bed terwijl ik geïrriteerd naar een passend stuk zoek. Zuchtend laat ik me op het bed vallen waardoor de kleren op de grond neerkomen. Ik droom weg terwijl ik naar het lichte plafond staar.

Een zachte klop doet me opschrikken uit mijn gepeins. Ik geef toestemming en duw me op op mijn ellebogen, maar wanneer ik zie dat het Ayanna is, laat ik me terug in de kussens vallen. ‘Ik vind niets dat me past, Ayanna. Alles is zo donker en... Oké, toegegeven, ik droeg thuis ook donkere kledij, maar dit,’ ik duw me terug op en kijk haar aan,‘dit is veel te veel zwart.’

Ayanna grabbelt tussen de kleren door en plukt er een felrode jurk uit. Ze kijkt me met fonkelende ogen en grijnst. ‘Rood hebben ze ook nog.’ Schaterend gelach vult de kamer.

Ik klop met m’n hand op het bed en doe teken dat ze naast me moet komen liggen. Eerst kijkt ze me aarzelend aan, maar komt dan onwennig naast me liggen. Samen staren we naar het zilverwitte plafond.

‘Hoe ben je hier terechtgekomen? Een meisje als jij zou hier niet de meid mogen komen uithangen. Je zou moeten uitgaan, drank consumeren en je vriendje zoenen. Je zou de beste tijd van je leven moeten hebben. Hoe oud ben je eigenlijk?’

Ze draait haar hoofd naar me toe en ik kijk haar met jeugdige gezicht aan. Ze sluit haar ogen en slaakt een diepe zucht. ‘Toen ik ongeveer vijf jaar was, hebben mijn ouders me moeten verkopen aan een slavenhandelaar. Ze hadden geen geld meer en konden me niet meer verzorgen. Via de slavenhandelaar ben ik doorverkocht aan een rijk gezin dat me opvoedde en gebruikte als huishoudhulpje. Ze zijn vermoord in een burgeroorlog. Toen ze me vonden, was ik twaalf, wat net de goede leeftijd is voor een seksslavinnetje. Ik werd bij een gure buurt afgezet en ben opgenomen in een tehuis dat functioneerde van het geld dat de bezoekers doneerden in ruil voor seks. De achterneef van de familie die me heeft opgevoed, haalde me daar weg en zette me hier af omdat hij dacht dat ik hier veilig zou zijn. Ondertussen is dit het vijfde jaar dat ik hier als meid werk. Ik ben negetien.’

‘Ik...’ de woorden blijven steken in mijn keel en ik laat de stilte het van me overnemen. ‘Het is oké, weet je. Ik heb hier alles wat ik nodig heb en ik ben hier veilig,’ Ayanna haalt haar schouders op.

Ik kijk haar aan. ‘Maar vóel je je hier veilig?’ Ze staart me aan en overweegt haar woorden. ‘Het is een hooggehouden illusie, maar ze werkt wel. Duizenden meisjes dromen van mijn werk als meid. Ze zouden een moord plegen om te kunnen ontsnappen uit de hoerenhuizen in de lagere zones van Coruscant of om dé Kylo Ren te kunnen zien. Al is het maar een schaduw.’

Ik snuif misnoegd. ‘Waarom zou je hém willen zien? Hij is achterbaks en egoïstisch.’

‘Hij is jong. Hij is nauwelijks een paar jaar ouder dan jij.’ Opstandig staar ik naar boven. ‘Dat geeft hem niet het recht om me te ontvoeren van mijn thuisplaneet.’

‘Waar kom je vandaan dan?’ vraagt ze nieuwsgierig en ik kijk haar vanuit mijn ooghoek aan. Ze krabbelt terug en excuseert zich. ‘He-het spijt me, M’lady. Ik vergat mijn positie even.’

Ik kan een zacht gegniffel niet onderdrukken. ‘Ach kom nou, je bent mijn enigste vriendin hier. Je hoeft je bij mij niet als meid te gedragen. Ik kom van de Aarde.’

‘De Aarde?’ herhaalt ze verward. Ik kijk haar aan. ‘Ja, de Aarde? Ken je onze planeet niet? Het is een groene planeet met heel veel water en steden en... Ik kan nog uren doorgaan over wat er zich allemaal op de Aarde bevind. Hoe we denken, hoe we onze planeet zelf vernietigen en alle dieren die er leven...’

Ik duw me op en probeer mijn heimwee in te slikken. Ayanna duwt zich ook op en kijkt me meelevend aan. ‘Je mist je thuis, is het niet?’

Knikkend grijp ik een kledingsstuk van de grond. ‘Ik werd zonder waarschuwing uit mijn gewone leven weggerukt en nu zit ik hier. Ik heb niet eens afscheid kunnen nemen van iemand.’

‘Dat spijt me.’ Ik wuif haar verontschuldiging weg. ‘Jij kan er niets aan doen.’

Ayanna glimlacht schaapachtig en kijkt me uiteindelijk een beetje argeloos aan. ‘Op Coruscant mag je trouwens pas alcoholische dranken drinken als je vijfentwintig bent.’

Met een ruk draai ik me naar haar om. ‘Vijfentwintig?!’ roep ik ontsteld uit. ‘Shhht,’ lacht ze.

Ik schud mijn hoofd en moet glimlachen. ‘Hoe houdt de jeugd het hier uit zonder alcohol? Hoe feesten jullie? Daar hoort toch een glas alcohol bij?!’

Ayanna schudt haar hoofd. ‘Hier op Coruscant feesten de jongeren niet. De meesten werken al vanaf hun twaalf.’

‘En het onderwijs dan? Hebben jullie geen middelbare school?’ Ayanna schudt opnieuw haar hoofd. ‘Middelbare school? Alleen de kinderen van de hoogste stand gaan naar school en behalen hun diploma.’

Fronsend staar ik naar het kledingsstuk in mijn handen. ‘Alles is hier zo anders,’ fluister ik schor.

‘Je wendt er wel aan,’ stelt Ayanna me gerust terwijl ze opstaat en een paar andere stukken uit de hoop kledij haalt. ‘Hier,’ ze legt ze naast me op het bed,‘commandant Ren komt je zo meteen ophalen.’

Geschrokken kijk ik haar aan, maar ze knipoogt naar me en laat me achter met de stapel kleren. ‘Als u aan het trainen bent, ruim ik uw kamer wel op,’ legt ze me uit voordat ze de deur sluit.

©Britt_02