Montague Academy has a perfect reputation-a famous school known for its identity as "the School for the Elites," where most of its students come from wealthy and notorious families. Nathalie had never imagined herself entering this school. But one i...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
What the hell should I do? Should I run? Should I turn my head? Either way, maaaring hindi makatulong 'yung mga suggestion na 'yon. Ano ba naman 'yan.
"Heeey,"he said. His voice was a bit raspy. Is this guy drunk? And if he is, tulad ni suplado, saan siya nakakuha ng alak e sa pagkakaalam ko bawal ang alak dito? Worst thing is, may baril siya. One wrong move might cause my life. And of course, I don't want to die yet.
"Turn around, Montgomery," he ordered. Paano niya nalaman ang pangalan ko? I was too scared to move kaya naramdaman kong diniin niya ang baril sa batok ko. "I said, turn around."
That voice. It sounds familiar.
Sa takot, ginawa ko nga ang sinabi niya. Pagharap ko sa kanya ay nagulat ako kung sino ito.
Conrad.
"I've finally got you again, Miss Montgomery," he smirked bago luminga-linga sa paligid. "And luckily, you're all alone. Haha! The experiment shall be complete."
Napakunot na naman ang noo ko. "Experiment? Teka nga, bakit ba kailangan niyo ako para sa experiment na 'yan? I'm nothing special. At, buhay ka pa? How come?"
He feigned a bewildered look before laughing hysterically. "You may think like that but to be honest, you're the last piece for the puzzle to be complete. Hindi mo ba alam na matagal mamatay ang masamang damo?"
"What? How can you even say that? Ni hindi mo nga ako kilala e." This guy is so frustrating. Nakakapagtaka na para bang kailangang-kailangan niya ako sa kung ano mang experiment ang gagawin niya. Ano bang meron sa akin?
For the second time, he laughed hysterically. "You may not know it but I know more about your past than you do."
I creased my eyebrows. Alam niya ang past ko? Should I ask him? This curiosity is killing me.
Nahalata niya ata na nagkakaroon ako ng internal battle kaya tumawa siya. "You want to know? Curious, ey? Come with me, then."
Nagulat ako ng mahigpit niyang hinawakan ang wrist ko. Oo nga't may alam siya pero I don't like to hear answers from him which I doubt he would even give. Ayaw niyang bitawan ang grip niya sa wrist ko at marahas akong hinila.
I tried to scream but immediately stopped nang itutok niya muli ang baril. "Scream and I'll shoot you."
He wouldn't dare, right? "Y-you can't kill me! You said you need me."
Tumawa siya. Isa mala-demonyong tawa na nagpakilabot sa akin.
"Who says I'm gonna kill you?"
"Ha?"
"Do you think I'm stupid? Of course, I won't kill you because you are still needed. But no one said I couldn't hurt you. Pwede kong barilin ang kamay mo or legs mo. Kaya kung ayaw mo mawalan ng parte ng katawan, then shut--- what the f*ck?"
Kahit ako nagulat nang may bumaon na arrow sa braso ni Conrad na may hawak sa kamay ko. Biglaan kasi ang pagdating ng arrow. Tumutulo na rin ang dugo sa braso niya pero mahigpit pa rin ang hawak niya sa akin.
His brows furrowed but then he smirked. "Golden archer," he muttered.
Golden archer? Ano daw?
"Why don't you show yourself, little ar—F*CK!"
Another arrow zoomed out of nowhere, hitting Conrad's left ankle. "Bitch!"
The next thing surprised me, I covered my ears and lowered my head nang biglang ipaputok ni Conrad ang baril niya paikot sa woods. And since medyo malayo kami sa likod ng main building, I doubt na may makakarinig sa amin.
Naramdaman kong nabitawan niya ako pero hindi pa rin ako makakatakas. Baka ako ang mabaril niya. So I did what any person would do in this kind of situation. I covered my head and sat on the ground para masiguradong hindi ako tatamaan ng bala.
Patuloy pa rin si Conrad sa pagbabaril pero wala naman ata siyang natatamaan. Nagsasayang lang ata siya ng bala e. Maya-maya lang ay naubusan ng bala ang baril niya. Eto na. Tatakas na ako. Pero napahinto ako nang may makitang shadow ng babae.
Palapit siya sa pwesto namin habang may hawak-hawak na bow and arrow.
"Diana?"I suddenly blurted out.
Nang makalapit ang babae ay nakita kong mabuti ang mukha niya. May suot siyang gold na maskara. Pero may isang bagay na nagpapamilyar ng mukha niyang sakin.
Hindi ko alam kung paano ko nasabi pero hindi siya si Diana.
"Golden Archer," nakangising sabi ni Conrad ngunit bakas mo sa boses niya na puno iyon ng galit.
Napangisi lamang ang Gold Archer. "Let her go, Conrad."
That voice. It's familiar. Very familiar. Too familiar.
"Are you kidding me?" Humalakhak si Conrad bago hawakan ang wrist ko at marahas akong itinayo. "This girl is our key and I will not be stopped until we finally accomplish what we need."
"Bakit niyo siya kailangan?"
Conrad gave a sly smile. "You'll know soon."
Hahatakin na sana ulit niya ako at tatakbo nang biglang may tumamang arrow sa leg niya kaya napaluhod siya sa sakit. "F*ck!"
Hindi ko maiwasang mapa-facepalm sa katangahan niya. Wala na nga palang bala baril niya pero ang tapang niya magsalita.
I snapped out from my reverie nang may narinig akong tumawag.
"Tara na, Nathalie," sabi nung Golden Archer.
Should I trust her? Maybe. Kung sabagay, siya ang dahilan kung bakit nasa masamang kalagayan si Conrad ngayon. The enemy of my enemy is a friend, right? Nevertheless, I nodded at sumabay sa kanya sa pagtakbo. I even heard Conrad cursing.
Takbo kami nang takbo hanggang sa malapit na kami sa likod ng main building. Pero tumigil kami bago makarating sa mismong likod ng main building.
"Th-that was c-close," rinig kong sabi niya.
Napatingin agad ako sa kanya. I knew it.
"Cass?"
Bahagya siyang nagulat sa sinabi ko. Mabilis siyang napatingala kaya nalaglag ang gold mask niya. And my suspicions are right.
"Cassandra Fuentabella? You're the Golden Archer?"
