Zelfmoord

Hoofdstuk 1

Ik zat achter de computer en wilde verder aan mijn blog schrijven die ik zoals gewoonlijk elke avond bij hielt. Het was zeven uur geweest, morgen weer naar school waar ik totaal geen zin in had.

''HET IS JOUW SCHULD, JIJ ZOU VOOR DE ADMINISTRATIE ZORGEN!'' hoorde ik mijn moeder schreeuwen, die het tegen mijn vader had.

Mijn vader en moeder hadden elke dag wel een ruzie om de stomste dingen, en meestal liep het ook elke keer uit de hand. Met trillende vingers klikte in het internet aan en ging naar mijn blog toe, toen ik mijn eerste zin wilde typen hoorde ik iets van glas beneden op de grond vallen. Mijn hart bonkte in mijn keel, het was doodstil. Ik nam het risico en liep langzaam van de trap af. ''Mam, pap?'' zei ik zachtjes. Toen ik helemaal beneden was zag ik mijn moeder zittend op de grond met haar hand tegen haar hoofd. Ze huilde. Mijn vader zat naast haar op de grond en met een flitsende blik zag hij mij staan.

''Het is niet wat het lijkt.'' zei hij. Ik wist duidelijk wat er gebeurd was. De dure vaas van mijn moeder was op haar hoofd terecht gekomen, en het was geen ongelukje.. ''Het komt allemaal goed.'' zei hij weer. Het bloed uit mijn moeders hoofd druppelde op de grond, ze kreunde van de pijn.

''Pap, wat zit je daar nou nog bel 112!'' Terwijl ik mijn mobieltje pakte en op noodoproep wilde drukken pakte mijn vader mijn mobieltje af. ''Snap je het dan niet?'' Ik probeerde mijn mobieltje uit zijn handen te pakken maar hij gooide hem naar de andere kant van de kamer, naar onze bruine kanten bank. ''Als je 112 belt, moet je zeggen wat er gebeurd is. En als het uitkomt dat ik dit heb gedaan valt ons hele gezin uit elkaar! Dat wil je toch niet?''

Ik was nog even in shock dat mijn vader mijn mobieltje had weggegooid, waar nu waarschijnlijk een grote barst in het scherm zat. ''Dat het uitkomt, dat het gezin uit elkaar valt?!'' riep ik kwaad. Mijn moeder lag nog steeds piepend op de grond. ''Het hele gezin valt élke dag opnieuw uit elkaar! Heb je dat niet door? Jullie hebben elke dag ruzie en ik zit er maar tussenin! Wanneer houden jullie nou is OP!'' Het laatste gilde ik eruit terwijl ik naar mijn mobieltje rende.

''Zeg dat het een ongeluk was, anders weet je de consequenties.'' zei mijn vader streng terwijl hij weer naast mijn moeder knielde en alleen maar sorry, sorry kon uitbrengen.

Aan de andere kant van de lijn hoorde ik door een mevrouw zeggen; ''Ambulance, brandweer of politie?''

''Ambulance, er is een ongeluk gebeurd.'' Zei ik zuchtend. Mijn vader keek me aan en hij grimaste wat.