Not all Slytherins are bad ~ Drarry

hoofdstuk 17

Nu ik hem eenmaal had geproefd had ik beseft dat ik nooit anders meer wilde.

Zodra het adem gebrek wederom zijn tol begon te eisen lieten mijn lippen die van Draco weer met rust, al legde ik wel mijn voorhoofd tegen de zijne.

'Je moet weg,' fluisterde Draco. 'Voor ze je gaan missen.'

'Misschien missen ze jou,' fluisterde ik waardoor een bespottend lachje over de lippen van Draco rolde waarna hij naar achter leunde met zijn hoofd. 'Er is niemand die me zal missen,' fluisterde de Zwadderaar. Ik wilde verder vragen, hem verzekeren dat ze hem echt wel miste, maar wederom was hij me voor.

'Ga, ik spreek je later nog wel,' fluisterde hij dwingend en ik wist dat het geen nut had om tegen zijn woorden in te gaan. Ik hees mezelf overeind, drukte nog een kus op zijn lippen en sjokte zonder om te kijken, naar de deur.

Ik kon het niet geloven. Had ik nu werkelijk mijn liefde aan Draco verklaard en hij aan? Of was dit wederom een spelletje waarin ik met open ogen was getrapt? De gedachte dat het allemaal een spelletje was maakte onzeker.

Ik hield van hem, maar was dit gevoel wederzijds? Ik moest mijn gedachten op een rijtje zetten, puur om te voorkomen dat ik niet krankzinnig zou worden.

Mijn holle voetstappen weergalmde door de lege gangen. Er was niemand, iets wat te verklaren was omdat het vermoedelijk etenstijd was. Hoewel ik alles behalve honger had, besloot ik toch om naar de zaal te gaan. Misschien kon ik iets proberen te eten om zo mijn gedachtegang over de blonde Zwadderaar stil te zetten.

Ron en Hermelien konden me altijd afleiden.

Zoals verwacht zaten Ron en Hermelien op me te wachten. De roodharige jongen was zichzelf aan het volproppen met allerlei kipgerechten terwijl het donker blonde meisje daar geen aandacht aan leek te besteden.

Ik ging recht voor mijn vriendin zitten, die direct haar ogen op mij richtte.

'Daar ben je,' zuchtte Hermelien opgelucht en een klein glimlachje brak door haar gezicht. 'Ik begon me al zorgen te maken.'

'Nergens voor nodig,' zei ik terwijl ik een schep aardappel puree op mijn bord plaatste. 'Je weet toch dat ik prima voor mezelf kan zorgen,' zei ik, als extra bevestiging voor Hermelien dat ze zich om mij geen zorgen hoefde te maken.

'Toch vind ik dat je wat voorzichtig moet zijn, gezien de omstandigheden,' klonk zijn serieuze stem. Ron had nog niets toegevoegd aan ons gesprek; simpelweg omdst hij te druk bezig was met het eten van zijn kippenpoot.

'Je mag het best hardop zeggen,' herinnerde ik de donker blonde meid. De naam Voldemort niet uitspreken was nutteloos, we wisten toch allemaal dat er een oorlog aan zat te komen, of we nou wel of niet zijn naam uitspraken.

'Je weet best dat ik me daar niet prettig bij voel,' zei Hermelien streng, alsof het een zonde was dat ik het was vergeten.

'Wat jij wil,' mompelde ik waarna ik een hap aardappel puree in mijn mond stopte.

'Waar was je net eigenlijk?' vroeg Hermelien. 'Bij Draco,' antwoorde ik zonder er bij na te denken. Direct voelde ik hoe spijt zich in mijn lichaam nestelde.

'Bij Malfidus?' begon de roodharige zich eindelijk met ons gesprek te bemoeien.

'Ja, voor dat liefdesserum,' zei ik vlug en direct was ik Professor Slakhoorn dankbaar dat hij me een geloofwaardig alibi had gegeven. Ergens was het geen leugen omdat we wel aan het project hadden gewerkt.

'Oh,' zei Hermelien, ze had duidelijk gehoopt dat ik iets anders zou zeggen. 'Dat kan natuurlijk ook,' zei ze er vlug achteraan. 'Nou dan hoop ik niet dat hij perongelijk wat in je eten heeft gedaan,' grapte Ron.

'Waarom dat?' vroeg ik snauwerig.

'Nou,' begon Hermelien voorzichtig. 'Het gerucht gaat dat Draco een oogje op je heeft.'

'Oh?'kon ik enkel verrast uitbrengen.

'Patty Park begon ermee, ze zei dat hij nergens meer aandacht voor had en altijd naar je keek tijdens de lessen. Een beetje de dingen die mensen doen als ze verliefd zijn.'

'Als Patty Park het heeft gezegd durf ik mijn hand erop te verwedden dat het een leugen is,' reageerde ik zo kalm mogelijk terwijl mijn hart leek te ontploffen in mijn borst.

'Dat zei ik dus ook tegen Hermelien, maar die wilde, uiteraard, niet luisteren,' zei de Wemel jongen waardoor een opgelucht gevoel door mijn aderen stroomde.

'Ik wil gewoon dat je uitkijkt,' zei Hermelien en meteen werd ik aan haar bescherming herinnert, die niet altijd duidelijk was, maar toch altijd op de achtergrond bleef.

'Dat zal ik doen,' verzekerde ik mijn beste vriendin waarna ik een kort kneepje in haar hand gaf.

Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe Draco Malfidus de zaal in kwam lopen. Zijn ogen waren nog steeds een beetje opgezwollen en ook zijn huid was bleker dan normaal.

Hermelien moet het ook hebben gezien. 'Wat heb je met hem gedaan?' vroeg haar stem verbaasd.

'Niks,' stotterde ik, bang dat ik mezelf had verraadde.

'Dat geloof ik niet, kijk dan hoe hij eruit ziet,' zei Hermelien waardoor ook Ron kort naar Draco keek. 'Hij heeft er ooit beter uitgezien,' was zijn simpele reactie.

Een bespottend lachje verliet mijn lippen. Ik moest mezelf ertoe dwingen een opmerking te maken, anders zou het opvallen.

'Heeft hij er dan ooit goed uitgezien?' vroeg ik sarcastisch. Het deed me pijn om zo over de jongen te praten (vooral omdat ik dacht dat hij zelfs in deze toestand de mooiste jongen op aarde was), maar ik mocht mezelf niet verraadde. Niet voordat Draco en ik een keuze hadden gemaakt en daar beide achter stonden. Welke keuze dat ook mocht zijn.

Al hoopte ik stiekem op de keuze die mijn hart het meest verlangde; dat we samen konden zijn.