Ένα Όμορφο Τέρας (Μέρος 1ο)

Βικτώρια

«Αποφάσισα πως ήθελα να παίζω ποδόσφαιρο χωρίς να με μπερδεύουν διαρκώς με την μπάλα. Και μιας και είπα ποδόσφαιρο θέλεις να έρθεις αύριο στο γήπεδο; Θα είναι μάλλον οι περισσότεροι από τα παιδιά, ο Τομ, ο Νικ... Μου το είπε η Σαμ. Θα έρθει και εκείνη, όπως και η Μέγκαν.» Είπε παρατηρώντας την αντίδρασή μου.

Τα λόγια της μου προκάλεσαν πολλά συναισθήματα, τα οποία διαδέχτηκαν αστραπιαία το ένα το άλλο. Αρχικά ήρθε ο ενθουσιασμός στο ενδεχόμενο ενός επερχόμενου παιχνιδιού. Το ποδόσφαιρο ήταν ένα από τα αγαπημένα μου αθλήματα και δεν έχανα ποτέ ευκαιρία να συμμετέχω, μαζί με τα υπόλοιπα κορίτσια, με τα οποία μοιραζόμασταν την ίδια αγάπη, στα παιχνίδια που διοργάνωναν τα αγόρια. Ακολούθησε η λαχτάρα μιας πιθανής συνάντησης μαζί του και η απλή και εντελώς αγνή ευτυχία απλά ακούγοντας το όνομά του. Κάτι που φυσικά δεν κράτησε πολύ καθώς ο φόβος και η απελπισία καραδοκούσαν.

Όμως το συναίσθημα του οπίου η γεύση έμεινε πιο πικρή απ' όλα τα' άλλα στη γλώσσα μου ήταν η ζήλια. Ακούγοντας το όνομα της Μέγκαν, ένιωσα το σώμα μου να τσιτώνεται και πήγε να μου ξεφύγει ένα γρύλισμα. Το κορίτσι στο οποίο ανήκε αυτό το όνομα ήταν ψηλό, αδύνατο, με ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια και δυστυχώς το ποδόσφαιρο δεν ήταν η μοναδική αγάπη που μοιραζόμασταν.

Πέρσι το καλοκαίρι ήταν που το κατάλαβα για πρώτη φορά. Δεν χρειάστηκε πολύ προσπάθεια. Μόλις είδα το βλέμμα απόλυτης λατρείας που έριξε στον Τομ σχεδόν τη μίσησα. Το χειρότερο είναι πως δεν είχε κακό χαρακτήρα. Ίσως ήταν λίγο εγωκεντρική, μα σίγουρα όχι κακιά. Δεν ήξερα αν είχε καταλάβει τι ένιωθα για εκείνον όμως είχε φανεί αρκετές φορές στο πρόσωπό της ζήλια όταν μας έβλεπε μαζί, κάτι που συνέβαινε παραπάνω από συχνά.

Δυστυχώς όμως για μένα, είχε ένα ακόμη μεγάλο πλεονέκτημα, πέραν της απίστευτα όμορφης εξωτερικής της εμφάνισης. Η Μέγκαν σε αντίθεση μ' εμένα ήταν μόνιμος κάτοικος του χωριού, όπως και ο Τομ. Αυτό σήμαινε πως όλο τον υπόλοιπο χρόνο που έλειπα είχε άπειρες ευκαιρίες να τον διεκδικήσει, κάτι που είχα συνειδητοποιήσει μετά λύπης μου λίγο πριν φύγω το προηγούμενο καλοκαίρι.

Η Βικτώρια συνέχισε να με κοιτάζει εξεταστικά περιμένοντας την απάντησή μου. Δεν της είχα πει ποτέ για τον Τομ όμως σίγουρα το είχε καταλάβει, όπως ακριβώς ήξερα και γω για το Νικ. Απλά, σε αντίθεση με την Μέλανη, δεν με πίεζε, ούτε με βομβάρδιζε με ερωτήσεις. Κάτι
εννοείται δεν το έκανα ούτε και γω.