Ένα Όμορφο Τέρας (Μέρος 1ο)

Ντε ζαβού

«Πάλι δεν έφαγες.» Παρατήρησε η μαμά μου κοιτάζοντας το, περισσότερο ανακατεμένο παρά άδειο, πιάτο.

Τον τελευταίο καιρό μου απεύθυνε το λόγο μόνο για να μου κάνει κάποια παρατήρηση ή να μου βάλει καμία αγγαρεία. Το είχε πάρει πολύ στραβά το θέμα με το 'τατουάζ'. Όχι πως ο πατέρας μου το πήρε καλύτερα απλά το αποδέχτηκε γρηγορότερα ή έστω δεν δυσανασχετούσε τόσο πλέον.

Είπα κάτι ακατάληπτο που η μαμά μου εξέλαβε πιθανών ως 'δεν πεινάω' αφού δεν μίλησε ξανά. Παρ' όλο που τις προηγούμενες μέρες έκανα μεγάλη προσπάθεια να τρώω φυσιολογικά ήταν φανερό πως έτρωγα λιγότερο και συνήθως δεν πεινούσα καν.

Σήμερα όμως δεν είχα καμία απολύτως όρεξη. Η πρόσφατη κατανάλωση αίματος, το ίδιο μόλις πρωί, με έκανε να νιώθω φουσκωμένη μέχρι αηδίας. Το φαγητό μπροστά μου δεν μου προκαλούσε καμιά συγκίνηση παρ' όλο που ήταν μακαρόνια με κιμά. Η μυρωδιά του μάλιστα μου προκαλούσε ανακάτωμα στο ηλίθιο στομάχι μου.

Όταν έφτασα στο δωμάτιο μου έκλεισα την πόρτα πίσω μου με δύναμη. Ίσως λίγη περισσότερη απ' ότι έπρεπε, σκέφτηκα ακούγοντας τους μεντεσέδες να τρίζουν σα να παραπονιούνταν. Το πρώην φιλόξενο δωμάτιό μου το ένιωθα τώρα τόσο καταπιεστικό. Οι απαλοί ροζ τοίχοι μου μού φαίνονταν πως με πλάκωναν. Η βιβλιοθήκη μου που κάλυπτε τους δύο τοίχους αριστερά και δεξιά της πόρτας θύμιζε τέρας με ανοιχτά σαγόνια που από στιγμή σε στιγμή θα με κατασπάραζε.

Βρισκόμουν σε τέτοια ένταση όμως συγχρόνως ήμουν και τόσο εξαντλημένη από όλα αυτά που διαδραματίζονταν στο θέατρο που είχα αντί για ζωή. Καθώς τα αναλογιζόμουν όλα για άλλη μια φορά σχεδόν κατέρρευσα στο παχύ κόκκινο χαλί που είχα δίπλα στο κρεβάτι μου.

Ήταν όλα τόσο απαίσια. Είχα καταφέρει για άλλη μια φορά να μαλώσω με την μοναδική φίλη μου. Η κατάσταση μεταξύ μας έμοιαζε μάλιστα να χειροτερεύει ακριβώς όπως την προηγούμενη φορά.

Ήταν η δεύτερη φορά που τσακωνόμασταν τόσο άσχημα. Και παρ' όλο που ήθελα όσο τίποτε να ξεχάσω την πρώτη οι καταστάσεις με έκαναν να ξαναζώ εκείνες τις απαίσιες μέρες. Ήταν πολύ μεγάλη ειρωνεία πως οι δύο αυτοί καβγάδες δεν διέφεραν και πολύ μεταξύ τους. Χρονικά έγιναν περίπου το ίδιο διάστημα, λίγο πριν τη λήξη των μαθημάτων. Οι λόγοι επίσης διέφεραν ελάχιστα καθώς και τότε μαλώσαμε εξαιτίας κάποιου άλλου που μπήκε ανάμεσά μας, χωρίς να ευθύνεται ακριβώς καμία από τις δυο μας.

Βέβαια η Μέλανη δεν γνώριζε τίποτα για τον Τοντ αυτή τη φορά και αυτό δεν μου άφηνε καμία δικαιολογία. Τότε τουλάχιστον μπορούσα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου με κάποιο τρόπο.

Την πρώτη φορά όλα ξεκίνησαν όταν η Μέλανη γνώρισε τον Τρέβορ στη μέση περίπου της χρονιάς. Τον συνάντησε εντελώς ξαφνικά στα μαθήματα σύγχρονου χορού όπου η ίδια παρακολουθούσε εδώ και έξι χρόνια. Ήταν καινούριος μαθητής και είχε μόλις μετακομίσει στην περιοχή, δυο δρόμους μακριά από το σπίτι της Μέλανης. Γνωρίστηκαν και ταίριαξαν σχεδόν αμέσως. Η Μέλανη μου μιλούσε ακατάπαυστα γι' αυτόν και επέμενε να τον γνωρίσω αλλά εγώ είχα ένα κακό προαίσθημα –που πλέον ήξερα τι ήταν, αλλά το αγνοούσα μη θέλοντας να στενοχωρήσω τη φίλη μου.

Πράγματι όμως, η μέρα που βγήκαμε όλοι μαζί ήταν σκέτη αποτυχία. Δεν μπορώ να πω πως γενικά αντιπαθώ τους ανθρώπους ή ότι δεν τους δίνω ευκαιρίες να μου φανερώσουν τον καλό τους εαυτό όμως εκείνο το βράδυ ήξερα πως κάτι δεν πήγαινε καλά με το αγόρι με τα καστανοκόκκινα μάτια –ναι αλήθεια καστανοκόκκινα.

Απ' ότι αποδείχθηκε τα συναισθήματα ήταν αμοιβαία γιατί και κείνος έδειχνε ενοχλημένος με την παρουσία μου και δεν προσπαθούσε να το κρύψει ιδιαίτερα. Μπορεί να ακούγεται τρελό όμως ένιωθα πως αν καθόμασταν πολύ ακόμη στο ίδιο μαγαζί, ακριβώς απέναντι ο ένας από τον άλλο, κάποιος από τους δύο δεν θα γύριζε σπίτι του.

Και δεν ήταν μόνο τα αγενή σχόλια που ότι και αν έκανε η Μέλανη δεν σταματούσαν από κάθε πλευρά, λες και ήταν σφαίρες σε πεδίο μάχης. Ήταν μια περίεργη αίσθηση πως εγώ και κυρίως η Μέλανη βρισκόμασταν σε κίνδυνο. Φυσικά ποτέ δεν της ανέφερα κάτι τέτοιο γιατί δεν αγαπούσα ιδιαίτερα τις άσπρες μπλουζίτσες των ψυχιατρείων. Όμως πάντα πίστευα πως κάτι έκρυβε εκείνο το αγόρι και δεν εννοούσα απλώς μια κακή διαγωγή στο σχολείο ή ένα ακατάστατο δωμάτιο.

Φυσικά η Μέλανη θύμωσε και με τους δυο μας αλλά κυρίως μαζί μου. Όταν προσπάθησα να της εξηγήσω μου πέταξε πως ζηλεύω και μετά από έναν άσχημο καβγά δεν μου ξαναμίλησε για όλο το καλοκαίρι.

Αργότερα, μετά την συμφιλίωση μας στην αρχή της χρονιάς μου είπε πως σταμάτησαν να βγαίνουν γιατί άρχισε να φέρεται 'περίεργα'. Ποτέ δεν μου διευκρίνισε αυτό το 'περίεργα' αλλά δεν χρειαζόταν κιόλας. Πλέον αν και ποτέ δεν θα ήμουν απολύτως σίγουρη ένιωθα πως γνώριζα την αλήθεια που κρυβόταν πίσω από αυτά τα καστανοκόκκινα μάτια που ανήκαν στο αγόρι με το απαίσιο όνομα.

Και αυτό με έκανε να αναρωτιέμαι... Αν είχα δίκιο για τον Τρέβορ... Γιατί στο καλό περιτριγυριζόμουν συνέχεια από φρικιά σαν τον Τοντ;