Ένα Όμορφο Τέρας (Μέρος 1ο)

Επίθεση

«Περίμενε, για να καταλάβω... Εσύ δηλαδή τώρα έχεις υπερδυνάμεις;» Ο Τομ ενθουσιαζόταν όλο και περισσότερο με κάθε νέα πληροφορία.

«Μμμ κάπως έτσι...» Προσπάθησα να μην επεκταθώ όμως οι ερωτήσεις του άρχισαν να πέφτουν βροχή μόλις του εξήγησα την ικανότητα μου να κρατώ για μεγάλο διάστημα την αναπνοή μου.

«Δηλαδή μπορείς να γίνεις αόρατη και τέτοια;» Είπε σοβαρά. Δε φαινόταν να αστειεύεται παρ' όλα αυτά εγώ γέλασα με την ερώτησή του. Βλέποντας όμως το ενοχλημένο βλέμμα του έχασα τέλειος την αυτοσυγκράτησή μου και ξεκαρδίστηκα.

«Τι; συνέχισε σχεδόν εκνευρισμένος πλέον, είπα κάτι αστείο;» Τελικά, μετά από μερικά ακόμη θυμωμένα βλέμματα σοβάρεψα. Τον κοίταξα στο μάτια και προσπάθησα να αποφασίσω αν θα ήταν καλό να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί του. Δεν φοβόμουν φυσικά πως θα διέδιδε το μυστικό μου. Δεν ήταν αυτός ο λόγος που δίσταζα. Στον Τομ θα εμπιστευόμουν ακόμη και τη ζωή μου, πόσο μάλλον κάποιο μυστικό. Το συγκεκριμένο όμως δεν ήταν ένα οποιοδήποτε μυστικό και η γνώση του και μόνο τον είχε ήδη βάλει σε μεγάλο κίνδυνο.

Εκτός αυτού φοβόμουν και κάτι άλλο. Ακόμη δεν γνώριζε ολόκληρη την αλήθεια για το τέρας που είχε πάρει τη θέση της κολλητής του. Ήμουν κάτι παραπάνω από απρόθυμη στο να του αποκαλύψω με πόσους διαφορετικούς τρόπους ήμουν ικανή να τον σκοτώσω. Ξεροκατάπια κοιτώντας για άλλη μια φορά τα φανερά ανυπόμονα πλέον μάτια του. Αυτός ήταν και ο λόγος που έπρεπε να του πω τα πάντα ή για την ακρίβεια τα περισσότερα από αυτά που ήξερα. Για να τον προστατέψω.

Δεν χρειαζόταν να μάθει περισσότερα για την επιρροή του Τοντ πάνω μου, ούτε όσα έγιναν χωρίς τη θέληση μου, υπό το έντονο βλέμμα του. Αυτά θα τα κρατούσα για τον εαυτό μου, κρυμμένα σ' ένα σκοτεινό μέρος σε μια άκρη του μυαλού μου. Αν και γνώριζα από εμπειρία εβδομάδων πως κάθε βράδυ θα ερχόντουσαν στο φως πρωταγωνιστώντας στους πιο απαίσιους εφιάλτες μου.

«Η απάντηση στην ερώτηση σου είναι όχι. Δεν μπορώ να γίνω αόρατη. Μπορώ να δω καλύτερα, να ακούσω καλύτερα, να μυρίσω καλύτερα, να σηκώσω αντικείμενα που δεν μπορούσα καν να σπρώξω παλιότερα, να τρέξω γρηγορότερα, έχω περισσότερη αντοχή, γρηγορότερη αντίληψη και μπορώ να γνωρίζω πράγματα που θα συμβούν στο κοντινό -μόνο, απ' όσο ξέρω, μέλλον.» Όταν τελικά απάντησα, ενόσω μιλούσα, έβλεπα τις διάφορες εκφράσεις του προσώπου του να διαδέχονται η μια την άλλη. Η αρχική ανυπομονησία μετατράπηκε από ενδιαφέρον σε έκπληξη και τέλος σε κάτι ανάμεσα σε δυσπιστία και απορία.