Ένα Όμορφο Τέρας (Μέρος 1ο)

Αίμα και Πόνος

Η πτήση μας ήταν αργά το απόγευμα και κανείς δεν ανυπομονούσε γι' αυτή. Ούτε καν εγώ. Θα πίστευε κανείς πως μετά απ' όλα όσα πέρασα θα ήθελα να φύγω το συντομότερο δυνατό όμως στην πραγματικότητα είχα αγαπήσει τόσο πολύ αυτή την πόλη που δεν μπορούσα να την κατηγορήσω για την κακή μου τύχη. Επίσης ένιωθα ένα εσωτερικό πόνο που δεν μπορούσα να προσδιορίσω, ο οποίος γινόταν όλο και πιο έντονος καθώς πλησιάζαμε το αεροδρόμιο, έξω από το Λονδίνο.

Νωρίτερα είχα περάσει ένα βασανιστικό τέταρτο στο μπάνιο του ξενοδοχείου, προσπαθώντας να αποφασίσω αν θα έπρεπε να εμπιστευτώ τον Τοντ και να πιώ το περιεχόμενο των τριών μπουκαλιών. Φοβόμουν και αηδίαζα και μόνο στη θέα του κόκκινου υγρού. Όμως τελικά, αφού πάλεψα, με την ιδέα του ποιους μπορεί να έβλαπτα αν δεν έπινα το αηδιαστικό υγρό δοκίμασα την πρώτη γουλιά.

Βρισκόμουν καθισμένη στο πλάι της μπανιέρας και είχα απέναντί μου τον μεγάλο καθρέφτη του μπάνιου. Έτσι παρακολούθησα εκστασιασμένη κάθε μεγάλη και μικρή αλλαγή πάνω μου. Τα χείλη μου κατευθείαν τραβήχτηκαν πίσω και φάνηκαν οι μικροί αλλά μυτεροί μου κυνόδοντες. Τα έκπληκτα μάτια μου γούρλωσαν και είδα το χρώμα τους να σκουραίνει κάτω από τους φακούς επαφής. Αν και ανεπαίσθητα, η επιδερμίδα μου άλλαξε καθώς το πρόσωπό μου έμοιαζε σα να περνούσε από ένα αόρατο φίλτρο καθαρισμού, σβήνοντας κάθε μικρή ατέλεια και το χρώμα του έγινε πιο ωχρό.

Οι αισθήσεις μου οξύνθηκαν σχεδόν αμέσως. Μπορούσα να ακούσω τέλεια τη Μέλανη να αναπνέει βαριά καθώς πακετάριζε τα πράγματα στη βαλίτσα της, όμως με λίγη προσπάθεια μπορούσα να ακούσω και το κουδούνισμα του τηλεφώνου που χτυπούσε τρεις ορόφους πιο κάτω, στη ρεσεψιόν. Έβλεπα τα μόρια της σκόνης να αιωρούνται και όλα τα χρώματα γύρω μου έγιναν εντονότερα. Μύριζα το συνηθισμένο αρωματικό χώρου του μπάνιου, την οξεία μυρωδιά του αίματος από το μπουκάλι που κρατούσα αλλά και το άρωμα της Μέλανης μέσα από το δωμάτιο. Τελευταία και εντονότερη, η γεύση του αίματος υπερνικούσε τα πάντα.

Ξαφνικά τίποτε άλλο δεν είχε σημασία, μόνο το εκπληκτικό ποτό που κρατούσα ανάμεσα στα χέρια μου. Πριν καν ολοκληρώσω αυτή τη σκέψη, το μπουκαλάκι ήταν άδεια στα πόδια μου και δεν άργησαν να ακολουθήσουν και τα άλλα δύο. Ένιωθα σα να είχα μόλις ξεδιψάσει από δίψα ημερών.

Παρόλ' αυτά για ένα φρικιαστικό δευτερόλεπτο, η επίγνωση πως η καρδιά της Μέλανης χτυπούσε στο διπλανό δωμάτιο, τόσο κοντά, τόσο εύκολα... Όμως πριν σχηματιστεί καλά καλά αυτή η σκέψη κλότσησα τον εαυτό μου στην πραγματικότητα. Ποτέ δεν θα συγχωρούσα τον εαυτό μου αν άγγιζα έστω και μια τρίχα της. Ήμουν τέρας όμως δεν χρειαζόταν να έχω και την ανάλογη συμπεριφορά.

Βγήκα από το μπάνιο και εκείνη με χαιρέτησε με ένα χαμόγελο, μη γνωρίζοντας πως πριν μισό λεπτό θα μπορούσε να είχε χάσει τη ζωή της, λόγω της αδυναμίας μου.

Όχι! Σκέφτηκα καθώς επανέφερα στο μυαλό μου τα γεγονότα, που προηγήθηκαν, ενώ φορούσαμε τις ζώνες μας στο αεροπλάνο. Θα προτιμούσα να πεθάνω παρά ν τη βλάψω. Και μόνο το ότι είχα σκεφτεί κάτι τέτοιο με έκανε να νιώθω αηδία για τον εαυτό μου.

Πήρα μια βαθιά ανάσα καθώς το αεροπλάνο έκανε την γνώριμη, πλέον, διαδρομή στον αεροδιάδρομο και αποχαιρέτισα για τελευταία φορά το Λονδίνο. Όμως το συναίσθημα που ακολούθησε την απογείωσή μας δεν ήταν το περίεργο αλλά ευχάριστο τσίμπημα στο στομάχι. Ένιωσα να ανακατεύομαι και τις αισθήσεις μου να παίρνουν φωτιά για άλλη μια φορά στην ίδια μέρα. Όλα ήταν τόσο έντονα και ταυτόχρονα τόσο ανυπόφορα. Σε συνδυασμό με εκείνον τον παράξενο εσωτερικό πόνο, λες και το σώμα μου χωριζόταν στα δύο, πίστευα πως δεν θα έβγαζα το ταξίδι.

Γαντζώθηκα στη θέση μου και ευχήθηκα να τελειώσει σύντομα αυτό το μαρτύριο. Όμως η ευχή μου απορρίφθηκε από το σύμπαν. Ο χρόνος περνούσε τόσο βασανιστικά αργά, με την απόλυτη σιωπή και από τις δυο πλευρές -της Μέλανης και τη δική μου, που νόμιζες πως είχε σταματήσει.

Όταν επιτέλους προσγειωθήκαμε ήμουν η πρώτη που εγκατέλειψε το αεροπλάνο. Μετά από ώρα αφού πέρασα δέκα λεπτά στο μπάνιο κάνοντας εμετό το σάντουιτς που έφαγα πριν το ταξίδι, παρατήρησα πως το πρόσωπό μου είχε ακόμη μια άρρωστη απόχρωση του πράσινου. Βλαστήμησα από μέσα μου. Ο Τοντ τελικά είχε δίκιο και τον μισούσα γι' αυτό.