"Είμαι τέρας. Εγώ, η Ρόζαλι Τέρνερ είμαι ένα τέρας. Όχι μόνο εξωτερικά, μέσα έξω. Είμαι μια εγωίστρια, τερατόμορφη ψεύτρα. Και αυτό θα μου κοστίσει ακριβά. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο."
Η Ρόουζ είναι ένα σχεδόν φυσιολογικό κορίτσι που γίνεται συχνά σ...
Πίσω από την πόρτα υπήρχε ένας μακρύς διάδρομος, με χαμηλό φωτισμό και τις ίδιες παραστάσεις ζώων και φυτών με πριν, στους τοίχους αριστερά και δεξιά. Στο τέλος υπήρχε ένα μεγάλο άνοιγμα απ' όπου έφεγγε άπλετο φως.
Λίγο πριν φτάσουμε στο τέλος του διαδρόμου ο Σταρ έπιασε το μπράτσο μου και με τράβηξε μακριά από το φως, προς το μέρος του. Το κρύο άγγιγμά του μου προκάλεσε ανατριχίλα και προσπάθησα να απελευθερώσω το χέρι μου, χωρίς όμως επιτυχία.
«Ρόουζ, πριν συναντήσουμε τους υπόλοιπους έχω κάτι να σου πω.» Πρώτη φορά έδειχνε τόσο σοβαρός. Η ένταση ανάμικτη με ανησυχία στη φωνή του με έκανε να πάψω να αντιστέκομαι. Αφού σιγουρεύτηκε πως δεν θα έφευγα, ο Σταρ άφησε το μπράτσο μου και με ψιθυριστή φωνή, που μόνο ως βρικόλακας θα μπορούσα να ακούσω, συνέχισε.
«Θέλω να μου υποσχεθείς πως δεν θα κοιτάξεις κανένα από τα ξωτικά στα μάτια, κυρίως τα αρσενικά. Εντάξει;» Με ρώτησε, με τον τόνο του να φανερώνει την ίδια ένταση.
«Μα γιατί;» Απόρησα ξαφνιασμένη.
«Απλά εμπιστεύσου με! Μπορείς;» Ο τόνος του έγινε σχεδόν παρακλητικός.
Δεν μπορούσα να καταλάβω για πιο λόγο να του αρνηθώ κάτι τέτοιο. Έτσι παρόλο που η περιέργεια μου ήταν μεγάλη έγνεψα καταφατικά και μετά τον ακολούθησα στην μεγάλη αίθουσα.
Μόλις τα μάτια μου συνήθισαν το έντονο φως -πολύ πιο γρήγορα απ' όσο θα τους έπαιρνε αν ήμουν άνθρωπος- και κατάφερα να δω καθαρά τριγύρω, για άλλη μια φορά έμεινα κατάπληκτη με αυτό που αντίκριζα, σχεδόν ξεχνώντας την προειδοποίηση του Σταρ.
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Ήταν η μεγαλύτερη βιβλιοθήκη που είχα δει ποτέ στη ζωή μου. Το ύψος που έφτανε το ταβάνι της ήταν πάνω από δέκα μέτρα. Ο χώρος έδειχνε εκπληκτικά ευχάριστος, ακόμη και για κάποιον που δεν ένιωθε την αγάπη που έτρεφα εγώ για τα βιβλία. Παντού τριγύρω υπήρχαν καρέκλες μαζί με τραπεζάκια ή πολύχρωμα πουφ. Μάλιστα σε μερικά από αυτά κάθονταν ήδη επτά με οχτώ άτομα, εκ τα οποία κάποια έστρεψαν το βλέμμα τους για να δουν ποιοι ήταν οι νεοφερμένοι.
