Ένα Όμορφο Τέρας (Μέρος 1ο)

Ψέματα

Χτύπησα απαλά την πόρτα αφού περίμενα τρία λεπτά να ηρεμήσω και τα μάτια μου να ξαναγίνουν καστανά ή για την ακρίβεια, κόκκινα κάτω από τους φακούς επαφής.

«Ποιος είναι;» Ακούστηκε η αποπροσανατολισμένη φωνή της Μέλανης. Ήταν μία και κάτι το βράδυ και δεν ήταν καθόλου περίεργο να την ξύπνησα.

«Μελ, εγώ είμαι, και επειδή φοβήθηκα πως δεν θα αναγνώριζε τον αλλαγμένο ήχο της φωνής μου πρόσθεσα, η Ρόουζ.» Ακούστηκε το τρίξιμο ενός στρώματος και έπειτα βήματα. Πέρασε ακόμη ένα λεπτό, στο οποίο ήμουν σίγουρη πως κοίταζε από την κλειδαρότρυπα και μετά η πόρτα άνοιξε απότομα.

«Ρόουζι! Είσαι καλά; Ανησύχησα τόσο πολύ για σένα κορίτσι μου.» Με αγκάλιασε τρυφερά και μπήκαμε μέσα στο δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα. Ξαφνικά ένιωσα δέκα χρόνια μεγαλύτερη καθώς όλη η κούραση ερχόταν κατά κύματα στην επιφάνεια. Ήθελα μόνο να ξαπλώσω και να κοιμηθώ μέχρι το τέλος του κόσμου.

Μετά από είκοσι λεπτά βρισκόμουν κουλουριασμένη στο κρεβάτι μου, φορώντας τις γαλάζιες πιτζάμες μου και άκουγα τη ρυθμική αναπνοή της Μέλανης, έχοντας χάσει κάθε διάθεση για ύπνο.

Πιο μπροστά, αφού έκανα μπάνιο, την ώρα που άλλαζα με βομβάρδιζε με τα ψεύτικα γεγονότα που επινόησε ο Τοντ. Μου είπε δηλαδή πως οι καθηγητές μας, ενημέρωσαν μόνο εκείνη για το 'ατύχημά' μου, για να μην ανησυχήσουν τους υπόλοιπους μαθητές -εδώ γέλασα σχεδόν υστερικά. Σύμφωνα με αυτούς είχα πέσει από τη σκάλα στο βιβλιοπωλείο, δίπλα στο οποίο άλλαξε ολόκληρη η ζωή μου, και είχα μεταφερθεί στο νοσοκομείο, όπου δεν επιτρεπόταν σε κανέναν τους να πάει.

Καθώς πλενόμουν είχα προσέξει τις αμυδρές, σχεδόν σβησμένες μελανιές που είχα στα μπράτσα, στην κοιλιά και τα πόδια μου. Την χειρότερη ζημιά την είχα πάθει στο δεξί μου χέρι που δέσποζε μια καφεκίτρινη μελανιά στο μέγεθος μπάλας του τένις. Με έκπληξη συνειδητοποίησα πως ήταν το ίδιο χέρι που ένιωσα να σπάει εκείνο το βράδυ. Και παρόλο που θα έπρεπε να βρισκόταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση εκείνο καθώς και όλο το σώμα μου έμοιαζε να είχε αναρρώσει για διάστημα εβδομάδων και όχι μιας μόλις μέρας. Αυτό ήταν ένα από τα λίγα -ευτυχώς- πράγματα που πρόσεξε και η Μέλανη. Της εξήγησα λοιπόν πως τα τραύματα δεν ήταν ιδιαίτερα σοβαρά απλά ο τρομοκρατημένος ιδιοκτήτης του μαγαζιού επέμενε να με πάει στο νοσοκομείο και να μείνω τουλάχιστον ένα εικοσιτετράωρο για παρακολούθηση.

Ευτυχώς δεν πρόσεξε καμία άλλη αλλαγή προς το παρόν. Βέβαια είχα με το μέρος μου το ότι τα βλέφαρά της έδιναν μάχη με την κούραση και την νύστα καθώς και το χαμηλό φωτισμό του δωματίου.

Τώρα ήμουν ξαπλωμένη και κοιτώντας το ταβάνι με την κούραση να έχει αντικατασταθεί από την αβεβαιότητα του αύριο και το φόβο. Ίσως οι άλλοι να μην πρόσεχαν τίποτα αν ο Εντ δεν άνοιγε το χαζό στόμα του από φόβο ή αδυναμία αντιλήψεις τον γεγονότων που έζησε αλλά η Μέλανη σίγουρα θα διέκρινε πάνω μου κάποιες αξιοσημείωτες αλλαγές. Η έλλειψη ακμής, τα εξαφανισμένα σιδεράκια, η αλλαγμένη φωνή και το σημάδι στο λαιμό ήταν τα χαρακτηριστικά εκείνα που ήταν ευκολότερο να με προδώσουν. Όσο για την ξαφνική δύναμη και τις άλλες υπεράνθρωπες ικανότητες που θα αποκτούσα και ήδη άρχιζα να αποκτώ, δεν ήθελα να ξέρω πως θα αντιδρούσε αν μάθαινε γι' αυτά.

Όσο περνούσε η ώρα ένιωθα όλο και πιο χάλια. Ποτέ δεν είχα ξαναπεί ψέματα στη Μέλανη για κάτι τόσο σημαντικό. Ένιωθα υποκρίτρια και πως δεν άξιζα τη φιλιά της κρύβοντάς της κάτι τέτοιο. Όμως ταυτόχρονα φοβόμουν και δεν ήθελα με τίποτα να της πω την αλήθεια και να διακινδυνέψω να τη χάσω. Ήμουν τόσο εγωίστρια βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή της μόνο και μόνο για να μη μείνω μόνη μου.

Ένιωσα το στόμα μου ξερό. Δεν διψούσα ακόμη αλλά δε θα αργούσε να συμβεί και αυτό. Στο μυαλό μου ήρθε η δολοφονική μανία που με είχε κατακλείσει πριν από λίγο και έκλεισα τα μάτια στριφογυρίζοντας στο κρεβάτι μου αηδιασμένη με τον εαυτό μου. Ένα δροσερό αεράκι με χτύπησε από τη μεριά του παραθύρου. Άλλαξα για ακόμη μια φορά μεριά, νιώθοντας μια ξαφνική αναστάτωση μέσα μου, λες και το αίμα μου παλλόταν σαν κάτι ζωντανό. Τα μάτια μου τρεμόπαιξαν και τελικά άνοιξαν. Τότε αντίκρισα για ακόμη μια φορά ένα ζευγάρι κατακόκκινα μάτια.