Ένα Όμορφο Τέρας (Μέρος 1ο)

Προβλέψεις

Πέρασε ένας μήνας. Όλα ήταν φυσιολογικά. Οι συμμαθητές μου τον περισσότερο καιρό με άφηναν ήσυχη και δεν ασχολούνταν ούτε με την ακμή ούτε με τα σιδεράκια μου. Βέβαια τον περισσότερο καιρό είχα στο πλάι μου την Μέλανη, την οποία δεν τολμούσαν να την πειράξουν.

Παλιότερα πίστευα πως αυτό συνέβαινε γιατί την φοβόντουσαν. Όμως αργότερα κατάλαβα πως ήταν κάτι άλλο. Ένα περίεργο είδος σεβασμού το οποίο ποτέ δεν κατάφερα να τους εμπνεύσω. Ακούγεται σαν να ήμουν μονίμως η σκιά της. Στην πραγματικότητα όμως η μία συμπλήρωνε την άλλη. Η Μέλανη ήταν καλή με τον κόσμο και τα λόγια ενώ εγώ ήμουν καλή στα αθλήματα και στο σχολείο. Δεν ήμουν κοινωνική τότε. Το αντίθετο θα έλεγα. Όμως εκείνη κάλυπτε την αδυναμία μου. Δυστυχώς όμως όχι πάντα.

Έτσι, εκείνη την Τρίτη που η Μέλανη έλειπε από το σχολείο λόγω γρίπης, η μέρα κύλησε βασανιστικά αργά. Τα αγόρια στο διπλανό θρανίο δεν σταμάτησαν να μου πετάνε χαρτάκια, αργότερα σβήστρες και τέλος στυλό. Στο διάλειμμα κάθισα ολομόναχη ανυπομονώντας αυτή η ήδη απαίσια μέρα να φτάσει στο τέλος της. Αλλά η τύχη μου επιφύλασσε πολύ χειρότερα από σβηστράκια στα μαλλιά και τα συνηθισμένα κοσμικά μου επίθετα που φύλαγαν οι αγαπημένοι μου συμμαθητές μόνο για τις στιγμές που δεν ήταν μπροστά οι καθηγητές.

Όταν χτύπησε -βασανιστικά αργά- το κουδούνι για την δεύτερη ώρα ο οξύς πονοκέφαλος που είχα νιώσει τότε, στην αρχή της χρονιάς, επέστρεψε. Μάλιστα ήταν τόσο δυνατός που με έκανε να σταματήσω στη μέση ενός διαδρόμου γεμάτου μαθητές που μ' έσπρωχναν φωνάζοντας «Κουνήσου ασχημομούρα!» Χωρίς να καταλάβω βρέθηκα με τις σκουντιές στην άκρη του διαδρόμου και το μάγουλό μου άγγιξε τον κρύο τοίχο. Κάτι που ήταν δευτερεύουσας σημασίας για μένα καθώς βρισκόμουν αλλού.

Για την ακρίβεια έβλεπα σχολικά βιβλία πεταμένα μέσα στις κοινές τουαλέτες (πραγματικά, ποιος το σκέφτηκε αυτό;) με μερικές σελίδες να εξέχουν με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνεται αντιληπτό πως είναι σκισμένες. Έπειτα όσο ξαφνικά ήρθε η εικόνα χάθηκε αφήνοντάς μου μόνο τον απόηχο του πονοκεφάλου που ένιωθα πριν λίγο.

Μπήκα στο μάθημα αργοπορημένη και όλοι με κοίταξαν σαν κάτι που βρήκαν κολλημένο στο κάτω μέρος του παπουτσιού τους. Ακόμη και η καθηγήτρια η αγαπημένη κυρία Στάιν αφού τελείωσε τον εξάψαλμο με κοίταξε με αηδία. Το τρομακτικό ήταν πως πολύ συμμαθητές μου είδαν το σκηνικό στο διάδρομο. Έτσι συχνά πυκνά με κοιτούσαν κάνοντας μορφασμούς και στριφογυρίζοντας το δάχτυλο στο πλάι του κρανίου τους, τη γνωστή κίνηση που σήμαινε: 'Είναι παλαβή.'