Ένα Όμορφο Τέρας (Μέρος 1ο)

Καταδίωξη Στο Εμπορικό

Το επόμενο πρωί ξύπνησα πολύ νωρίτερα από τη Μέλανη, παρά το ότι κοιμήθηκα μόλις τρεις ώρες. Ένιωθα μάλιστα τελείως ξεκούραστη. Ετοίμασα τη βαλίτσα μου και έκρυψα το σακίδιο σε καλύτερο μέρος από αυτό που το είχα, κάτω από το κρεβάτι μου. Υπενθύμισα στον εαυτό μου να πιώ το αηδιαστικό υγρό μετά τη βόλτα μας στο εμπορικό αλλά και την τελευταία μας έξοδο στο Λονδίνο.

Μακιγιάρισα επιμελώς το σημάδι ώστε να φαίνεται σαν μελανιά και το πρόσωπό μου ώστε να μην φαίνεται τόσο... κάτασπρο. Για την ακμή και τα σιδεράκια δεν μπορούσα να κάνω και πολλά όμως σκέφτηκα μια αρκετά πιστευτή δικαιολογία για οποιονδήποτε άλλο ρωτούσε, εξόν της Μέλανης. Εκείνη ξύπνησε και με καλημέρισε με μια αγκαλιά, αφού είχα πλέον ντυθεί, χωρίς να κάνει κάποιο σχόλιο. Όμως ακόμη ήταν νωρίς. Ντύθηκε και ετοιμάστηκε ενώ εγώ περίμενα καθιστή στην άκρη του κρεβατιού.

«Είσαι πολύ όμορφη σήμερα Ρόουζη, περισσότερο απ' ότι συνήθως. Βάφτηκες;» Μου έκλεισε το μάτι.

«Λίγο.» Παραδέχτηκα αν και το βάψιμό μου ήταν τελείως διαφορετικό από το δικό της.

«Φοράς φακούς;» Με ρώτησε κοιτάζοντάς με διερευνητικά. Παραλίγο να πνιγώ αλλά ευτυχώς το κάλυψα βήχοντας. Μετά όμως θυμήθηκα πως μόλις πριν δυο μέρες φορούσα γυαλιά άρα ήταν μια λογική ερώτηση και έγνεψα.

«Από πότε;» Ξαναρώτησε σχεδόν αδιάφορα αυτή τη φορά, καθώς πουδράριζε απαλά τα μάγουλά και τη μύτη της.

«Μου τους έδωσαν στο νοσοκομείο επειδή έσπασαν τα γυαλιά μου.» Είπα, τρομακτικά πειστικά, το πρώτο ψέμα που μου ήρθε. Παλιότερα θα έβηχα ή θα κοκκίνιζα και θα με καταλάβαινε αμέσως, κάτι το οποίο φοβόμουν πολύ μέχρι χτες. Αλλά το ότι ήταν τόσο αληθοφανές με τρόμαξε πολύ περισσότερο. Μετά από αυτό η Μέλανη δεν σχολίασε κάτι άλλο και της ήμουν ευγνώμον γι' αυτό. Μισούσα τα ψέματα. Ειδικά εκείνα που απευθύνονταν σε εκείνη.

Στο πρωινό ήμασταν λιγότερο ομιλητικές απ' ότι συνήθως όμως δεν φάνηκε να το παρατηρεί. Ίσως μάλιστα μου έδινε και χρόνο να συνέλθω από τα χτεσινά. Που να 'ξερε πως ήταν πολύ περισσότερα και σχεδόν τραυματικά επώδυνα για να ξεχαστούν μέσα σε λίγες ώρες, μέρες, ακόμη και βδομάδες ολόκληρες!

Σήμερα θα επισκεπτόμασταν τα Χάροτς, ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα του κόσμου. Η Μέλανη ήταν κατενθουσιασμένη γι' αυτό και μιλούσε συνεχώς. Έτσι εγώ δεν χρειαζόταν να κάνω πολλά περισσότερα από το να γνέφω και να πετάω ένα 'σίγουρα' ή ένα 'με τίποτα' στα σωστά σημεία.

Φτάνοντας εκεί η Μέλανη τρελάθηκε τελείως. Σίγουρα και σ' εμένα άρεσαν τα ακριβά μαγαζιά με ρούχα, κοσμήματα, αξεσουάρ, αλλά και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς, όμως η δική της αντίδραση αρκούσε και για τις δυο μας. Μπαινοβγαίναμε διαρκώς σε μαγαζιά κάθε είδους, με μικρά διαλείμματα για φαγητό ή τουαλέτα. Είχα σχεδόν ξεχάσει τελείως τις σκοτούρες που με βασάνιζαν μέχρι χτες και διασκέδαζα πραγματικά με τις στιλιστικές επιλογές της Μέλανης. Κάποια στιγμή μάλιστα ξεκαρδίστηκα στα γέλια όταν δοκίμασε ένα τεράστιο κίτρινο-καναρινί καπέλο φωνάζοντας ώστε να την ακούσει όλο το μαγαζί:

«Αυτό σίγουρα θα μου πάει!» Λίγο πριν το αφήσει με θεατρινίστικο ύφος βλέποντας την τιμή.

Όλα πήγαιναν παραπάνω από καλά μέχρι που βγαίνοντας από ένα μαγαζί ξεχώρισα ένα οικείο, αλλά ούτε κατά διάνυα αγαπημένο, πρόσωπο μέσα στο πλήθος. Το χαμόγελό μου πάγωσε και έσφιξα το χέρι Μέλανης, τραβώντας την προς την αντίθετη κατεύθυνση.

«Έιιι, παραπονέθηκε, δεν έχουμε μπει ακόμη σε εκείνα τα μαγαζιά.» Έδειξε προς την χειρότερη πλευρά που μπορούσε να δείξει, ακριβώς πάνω του.

«Ναι όμως είδα κάτι που μου άρεσε εκεί πέρα...» Είπα δείχνοντας αόριστα μακριά από το σημείο που τα μάτια μου συνάντησαν τα δικά του. Έγνεψε λιγάκι κατσουφιασμένη όμως με ακολούθησε.

Ας μη μας ακολουθήσει, ας μη μας ακολουθήσει, ας μη μας ακολουθήσει... Επαναλάμβανα από μέσα μου. Η τύχη όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ με το μέρος μου τελευταία...