Ένα Όμορφο Τέρας (Μέρος 1ο)

Προετοιμασίες και Αποκαλύψεις

Και να που φτάσαμε στην αρχή του τέλους. Το καλοκαίρι πλησίαζε και μαζί με αυτό το πολυπόθητο ταξίδι μας.

Από τη μέρα του καρναβαλιού και μετά εγώ και ο Εντ ή καλύτερα εγώ και όλοι οι συμμαθητές μου μπήκαμε σε μια περίεργη ανακωχή. Κάθε φορά που σκεφτόμουν πως υπήρχε περίπτωση να το ξεχάσει και να με αφήσει στη ησυχία μου θυμόμουν το ματωμένο πρόσωπο του καθώς και το αίμα που ξέπλυνα αργότερα από τα χέρια μου ή εκείνο το γεμάτο μώλωπες μάγουλο και το μελανιασμένο μάτι που συνάντησα το επόμενο πρωί.

Δεν με φοβόταν ή κάτι τέτοιο. Όχι, αυτό δεν συνέβαινε σίγουρα. Απλά το μίσος του κόχλαζε αθόρυβα περιμένοντας την ώρα της εκδίκησης. Και δεν χρειαζόταν να είσαι μέντιουμ για να προβλέψεις πως αυτό θα συνέβαινε κάποια στιγμή. Ήλπιζα απλά να μην διαδραματιζόταν στο Λονδίνο.

Γιατί το ταξίδι αυτό η Μέλανη, και ιδιαίτερα εγώ, το περιμέναμε με απίστευτη ανυπομονησία. Και δεν ήμασταν οι μόνες. Οι προετοιμασίες απορροφούσαν την προσοχή όλων των μαθητών σε σημείο οι καθηγητές να εκδηλώνουν όλο και πιο συχνά τον εκνευρισμό τους. Ορισμένοι μάλιστα δεν παύουν να μας υπενθυμίζουν το φόρτο εργασιών που μας περιμένει μετά την επιστροφή μας από το Λονδίνο, με πρώτη και καλύτερη φυσικά την κυρία Στάιν.

«Είναι μια πενθήμερη εκπαιδευτική εκδρομή που δεν πρέπει να απορροφήσει περισσότερο χρόνο από αυτόν που διαρκεί το ταξίδι και διαμονή σας εκεί. Γι αυτό το λόγο μόλις επιστρέψετε θα γράψετε διαγώνισμα εφ' όλης της ύλης.»

Φυσικά τα λόγια της ακολούθησαν μια χορωδία χαμηλόφωνων γιουχαϊσμάτων και αναστεναγμών αλλά αυτό δεν ωφελούσε σε τίποτε. Η συγκεκριμένη καθηγήτρια μπορούσε να καταστρέψει τα πάντα. Εκτός από την προσμονή και τον ενθουσιασμό μου γι' αυτό το ταξίδι. Τίποτα δεν μπορούσε να μου το χαλάσει αυτό. Είχα ένα προαίσθημα πως κάτι σημαντικό θα συνέβαινε και πλέον είχα μάθει να μην αγνοώ τέτοιου είδους προαισθήματα.

Με την Μέλανη ετοιμάσαμε τις βαλίτσες μας μια εβδομάδα νωρίτερα -άλλο που μέχρι να φτάσει η μέρα του ταξιδιού όλο και κάτι προσθέταμε. Έτσι ψάχναμε άλλους τρόπους για να ξεχνάμε την αγωνία μας για το ταξίδι.

Έφτανε πλέων το τέλος της σχολικής χρονιάς και η θεματολογία των συζητήσεων μας κυμαινόταν σε δύο άξονες. Κυρίως, μην μπορώντας να το αποφύγουμε, συζητούσαμε για το ταξίδι μας όμως υπήρχαν φορές που ο καιρός ήταν τόσο ζεστός και το καλοκαίρι έκανε τόσο έντονη την παρουσία του που η Μέλανη άρχιζε τις ερωτήσεις σχετικά με τις διακοπές μας.

«Αναρωτιέμαι πιο ξεχασμένο νησί θα εξερευνήσουμε και φέτος... Εσύ πάλι στο χωριό σου θα πας;» Πρόσθετε τάχα αδιάφορα. Τότε έπαιρνα αμυντική στάση γιατί γνώριζα καλά πιο θέμα ήθελε να ανοίξει.

«Το πιθανότερο.» Απαντούσα διστακτικά.

«Ωραία. Φέτος θα του το πεις, και πριν προλάβω να διαφωνήσω συνέχιζε, Όχι! Δεν ακούω κουβέντα. Πρέπει να του το πεις. Το έχουμε συζητήσει τόσες φορές... Ποιο είναι εξάλλου το χειρότερο που μπορεί να συμβεί;»

Να μην μου ξαναμιλήσει, να γελάσει, να με κοροϊδέψει... είχα έτοιμη μια μακροσκελή λίστα .Όμως γνώριζα καλά πως για κάτι τέτοιο δεν θα με κορόιδευε ποτέ. Όμως αν δεν ένιωθε το ίδιο πώς θα μου ξαναμιλούσε φιλικά;

«Πάλι γίνεται χαμούλης στο κεφαλάκι σου, εε; Μα γλυκιά μου, απλά πες του το. Αν δεν το κάνεις θα σου μείνει το απωθημένο και ποτέ δεν πρόκειται να μάθεις την αλήθεια.»

«Μπορώ να ζήσω και έτσι.» Είπα χωρίς να το πολυσκεφτώ.

«Αλήθεια μπορείς;» Το κουδούνι με έβγαλε από τη δύσκολη θέση και από το να πω άλλο ένα ψέμα στην καλύτερη μου φίλη. Για άλλη μια φορά η Μέλανη έφερε στη επιφάνεια ένα σωρό αναμνήσεις που κατά την διάρκεια της χρονιάς προσπαθούσα να σπρώχνω στο πίσω μέρος του μυαλού μου αν και ποτέ δεν έφευγαν τελείως από τις σκέψεις μου.

Ο Τομ ήταν ο καλύτερός μου φίλος από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Έμενε στο χωριό απ' όπου ήταν και η καταγωγή μου. Ένα παραθαλάσσιο και καταπράσινο μέρος με μικρό αριθμό κατοίκων και ήσυχη ζωή χωρίς πολλές εκπλήξεις. Αυτό ήταν και ένα από τα αγαπημένα μου μέρη στον κόσμο. Βέβαια σε αυτό συντελούσε ένας καθοριστικός παράγοντας.

Ο Τομ ήταν ένα ψηλό μελαχρινό αγόρι με σοκολατί μάτια. Συχνά η Μέλανη έλεγε πως είχαμε τα ίδια ακριβώς μάτια. Τότε διαφωνούσα και έλεγα πως τα δικά του ήταν όμορφα σαν τη σοκολάτα όταν την βγάλεις από το περιτύλιγμα, αυτή γελούσε και γω κοκκίνιζα.

Πράγματι τα μάτια μας έμοιαζαν λίγο και ήμασταν και οι δυο αδύνατοι όμως οι ομοιότητές μας σταματούσαν εκεί. Το δέρμα του όταν τον συναντούσα το καλοκαίρι είχε το πιο όμορφο σταρένιο χρώμα ενώ το δικό μου παρέμενε άσπρο σαν το γάλα μέχρι το τέλος του καλοκαιριού. Δεν είχε ακμή, φακίδες ή σιδεράκια, μόνο λακκάκια που τον έκαναν απίστευτα γλυκό όταν χαμογελούσε. Με λίγα λόγια ήταν ένα όμορφο γυμνασμένο αγόρι που δεν είχε καμία απολύτως θέση δίπλα μου. Παρ' 'όλα αυτά πάντα βρισκόταν στο πλάι μου.

Όλο το καλοκαίρι το περνούσαμε μαζί κολυμπώντας, παίζοντας ποδόσφαιρο, κάνοντας ποδήλατο ή απλώς αράζοντας στην κεντρική πλατεία του χωριού δίπλα στο πάρκο και το μίνι μάρκετ. Ήταν ο πιο έμπιστος φίλος μου όμως παρέμενε αυτό, μόνο φίλος. Και ότι και να πίστευε η Μέλανη ποτέ δεν θα ήμασταν κάτι παραπάνω.