Ένα Όμορφο Τέρας (Μέρος 1ο)

Ο Χορός του Τρόμου

Η απόσταση μέχρι το σχολείο σχεδόν μηδενίστηκε χάρις της νέας μου ταχύτητας. Έπρεπε φυσικά να είμαι διακριτική στην περίπτωση που κάποιος με έβλεπε αλλά τις περισσότερες φορές απλά αφηνόμουν στην ευχάριστη αίσθηση των μυών μου που τεντώνονταν, με τρόπους εντονότερους απ' ότι παλιότερα, και του αέρα που φυσούσε κόντρα στο σώμα μου. Ο ενθουσιασμός για τις υπεράνθρωπες ικανότητες μου όμως εξαφανίστηκε μόλις αντίκρισα την πρόσοψη του σχολικού κτιρίου.

Αυτός είναι εδώ. Σκέφτηκα καθώς έμπαινα στο στολισμένο κτίριο. Το ένιωθα καθώς οι παλμοί της καρδιάς μου αυξάνονταν και το αίμα μου παλλόταν λες και ήθελε να βγει από το σώμα μου και να πάει προς κάποια άγνωστη κατεύθυνση μπροστά μου. Παρόλα αυτά για μόλις μερικά δευτερόλεπτα στάθηκα σαστισμένη να κοιτάζω το μεταμορφωμένο αμφιθέατρο του σχολείου μου. Όσοι ανέλαβαν τον στολισμό είχαν κάνει καταπληκτική δουλειά. Όπως και τότε στα καρναβάλια είχαν εστιάσει ακόμη και στις μικρότερες λεπτομέρειες προκειμένου να είναι όλα τέλεια. Εξάλλου αυτός ήταν ένας αποχαιρετιστήριος χορός που θα έμενε ως ανάμνηση σε όλους τους μαθητές και όχι μόνο σε όσους θα έφευγαν για το πανεπιστήμιο ή οπουδήποτε αλλού μετά το σχολείο.

Η οροφή είχε ανά τόπους τόπους κόκκινες και χρυσές κορδέλες με γραμμένες φράσεις όπως 'ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ' ή 'ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ'. Αριστερά ήταν στημένη μια μεγάλη σκηνή με ζωντανή μουσική –διάφορα συγκροτήματα του σχολείου και γενικά της πόλης- και δεξιά ήταν ένα μεγάλο τραπέζι με αναψυκτικά και χυμούς, που στοιχημάτιζα πως περιείχαν και αλκοόλ παρά τις απαγορεύσεις των καθηγητών και του διευθυντή.

Άρχισα να ψάχνω με το βλέμμα μου τη Μέλανη όμως είχε πάρα πολύ κόσμο για να τη διακρίνω κάπου συγκεκριμένα στο πλήθος. Τότε θυμήθηκα το όραμα και η καρδιά μου βούλιαξε μέσα στο στήθος. Αν της έχει ήδη κάνει κάτι; Αν έχει πάθει κάτι εξαιτίας; Δεν θα το άντεχα. Θα τον σκότωνα! Και εκείνη τη στιγμή το εννοούσα όσο καμία άλλη φορά.

Μπλέχτηκα μέσα στο πλήθος των μαθητών συνεχίζοντας να ψάχνω για τη Μέλανη αλλά με κύριο στόχο να φτάσω ως τις σκάλες του πάνω ορόφου. Συχνά πυκνά με σταματούσαν αγόρια της δικής μου ή μεγαλύτερης ηλικίας ρωτώντας, με ανόητα χαμόγελα ζωγραφισμένα στις χαζές φάτσες τους αν έψαχνα κάτι, τα οποία εγώ προσπερνούσα χωρίς καν να κοιτάξω δεύτερη φορά.

Μετά από ώρα που μου φάνηκε αιώνας κατάφερα να βγω από το χάος των παιδιών που χόρευαν -ή χουφτώνονταν και να φτάσω στις σκάλες του πάνω ορόφου. Ανέβηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα για να αντικρίσω έναν έρημο διάδρομο. Άρχισα να τρέχω προς την τάξη μου σχεδόν πανικόβλητη με τα γοβάκια μου να αντηχούν τριγύρω στον τελείως άδειο χώρο. Μπαίνοντας όμως στην αίθουσα που ήταν στολισμένη όπως ακριβώς τη θυμόμουν από το όραμα μου αντίκρισα το απόλυτο τίποτα. Κανείς δεν ήταν εδώ, μαθητής ή δάσκαλος, άνθρωπος ή βρικόλακας. Κανείς. Κι όμως οι αυξανόμενοι χτύποι της καρδιάς μου είχαν άλλη γνώμη.