(Sisters in crime 3) Avontuur in Engeland

34. Sydney

Drie maanden later

Deze gangen voelen zo krap nu ik Londen gewend ben. Theatraal laat ik mijn hand over de donker geverfde muur glijden. Hier ben ik dan weer.

"Hé mafkees," klinkt de stem van Lee achter me. "Loop niet zo te dromen. Je gaat zo op je neus."

Ik draai me met een plagerige lach op mijn gezicht om. "Hou jij je nou maar bezig met je vriendje."

Die zit. Lee wendt beschaamd haar blik af. Ze kan wel ontkennen dat ze iets met Eric heeft, maar waarom is hij dan met haar mee naar Nederland gekomen?

Trots loop ik de vertrouwde kantine van onze eigen vestiging van de geheime dienst in. Al die mensen hier voelen nu een beetje als amateurs. Zij voeren geen opdrachten uit tegen de achtergrond van een wereldstad. Ik wel. Tevreden laat ik mezelf aan een tafeltje zakken.

Afgelopen zomer ben ik aangenomen op één van de meest prestigieuze toneelscholen van Engeland. Het was een heel gedoe om er doorheen te komen, maar uiteindelijk is het me gelukt, mede door de goede connecties van Richard. Mijn ouders waren er in het begin niet zo blij mee dat ik in mijn eentje naar zo'n grote stad wilde verhuizen, maar zelfs daar hebben we een oplossing voor gevonden. Ik woon nu bij Farid, zijn vrouw en hun dochtertje van twee. Als ik niet op school zit of spionnenklusjes uitvoer, speel ik voor oppas. Dat bevalt me prima.

Lee en Eric komen bij me zitten. Ze hebben over tien minuten een afspraak met de oude schietleraar van Lee. Hij gaat met haar trainen zodat ze straks weer net zo goed kan schieten als eerst. Haar wond is al een heel eind genezen, al zal er altijd nog een litteken op haar bovenarm blijven getuigen van ons avontuur van de zomervakantie.

Ikzelf heb niet een duidelijke reden om hier te zijn. Ik wilde hier gewoon weer even rondhangen nu ik toch een paar dagen aan deze kant van de Noordzee ben. Even de sfeer weer opsnuiven en kijken of ik nog een beetje kan chillen met Connor. Die moet als het goed is zo pauze hebben en dan komt ze hierheen.

"O, daar heb je Bram." Lee springt weer overeind, iets dat ze tot een aantal weken geleden niet kon zonder ineen te krimpen van de pijn. "Wij gaan er vandoor, Syd. Doe Connor de groetjes. Zeg maar dat we morgen wel bij haar langskomen."

"Zal ik doen," reageer ik en kijk toe hoe zij en haar zogenaamde niet-vriendje met de schietinstructeur weglopen.

Ze zijn nog maar net weg als er een bruinharige gestalte aan mijn tafel neerploft. "Hé, toekomstige Oscar-winnaar."

"Ha King Kong," pest ik haar terug. "Alles goed?"

"Ja, top. Ik vermaak me prima hier. Hoe is het met jou in Londen?"

"Ook goed. Ik heb mijn eerste cijfers van dit schooljaar terug en het ziet er goed uit."

"Mooi," knikt Connor. "Wie had kunnen denken dat jij nog eens degene van ons twee zou zijn die een voltijdstudie zou doen?"

Niemand, dat weet ik zeker. Niet dat ik dom ben, maar op de middelbare school was ik best lui. Tot ik eenmaal bij de geheime dienst terechtkwam. Toen schoten mijn cijfers omhoog. Het is het beste dat me is overkomen in mijn leven. "Jij nog leuke DNA-connecties ontmaskerd?"

Connor lacht. "Nee, die ene was wel genoeg. We gaan vanavond met Johan uit eten voor Toby's verjaardag. Het is de eerste keer dat ze echt samen iets gaan doen. Dat beschouw ik als een grote stap vooruit. Die twee komen er wel."

Niet alleen die twee. Allemaal komen we er wel. Het is pas tweeënhalf jaar geleden dat we bij de geheime dienst terechtkwamen, maar het is niet meer weg te denken uit onze levens. Dit is waar we horen. De Donovan-zusjes zullen de wereld van nog heel wat kwaad verlossen. Voor nu en altijd.

- - -

A/N Afgelopen! Om het gemis iets te verzachten, zal ik vanaf nu elke woensdag een extra update van 'Soundtrack van mijn rocksterleven' plaatsen. Goed, en omdat die dan eerder af is gelopen zodat ik weer andere coole verhalen met jullie kan delen ;) Natuurlijk zal ik de Donovan-zusjes wel missen, maar het was leuk om ze gekend te hebben. Hopelijk geldt dat voor jullie ook.