(Sisters in crime 3) Avontuur in Engeland

2. Lee

Het was heerlijk om weer even in Nederland te zijn. Zo heerlijk dat ik het jammer vind om nu alweer onderweg te zijn naar Engeland. Vroeger keek ik altijd weken van tevoren uit naar de vakanties bij mijn familie. Naar de zolder van mijn oom en tante, waar ik standaard samen met Connor en Sydney slaap en waar onze neef Penn vaak ook zijn matras mee naartoe sleept. Naar ijsjes eten op het strand bij de lekkerste ijstent van heel Engeland. Naar kampvuurtjes in de achtertuin van het grote huis. Maar het afgelopen jaar heb ik mijn familie uit Engeland vaker gezien dan mijn ouders en zusjes en dus is de glans er een beetje af. Het is niet meer zo bijzonder. Nu is Nederland juist hetgene waar ik weken van tevoren naar uitkijk.

Blijkbaar is de boottocht van vorig jaar mijn ouders goed bevallen, want deze keer reizen we op dezelfde manier. Ik weet dat ze met Kerstmis wel het vliegtuig hebben genomen, maar in december is het dan ook geen weer om op een boot te zitten.

Na wat een eeuwigheid lijkt te duren, komt de boot dan eindelijk aan land aan de andere kant van de Noordzee. Ik maak geen haast om in de auto te komen. Vanaf hier weet ik precies wat er komt. We zullen eerst naar het studentenhuis rijden om wat spullen op te halen uit mijn kamer en daarna begint de tocht naar het huis van mijn oom en tante, een tocht die ik het afgelopen jaar vaker heb gemaakt dan ooit. Gingen we maar de andere kant op.

"Hoe vind je het om hier te wonen, Lee?," wil mam weten. "Om weer een echte Engelse te zijn in plaats van een Nederlander met een buitenlands paspoort?"

"Bevalt prima." Wat ik niet durf toe te geven is dat ik ze ontzettend mis. Mijn ouders, mijn zusjes, Marissa, Ellen, Daisy... Ik mis zelfs die ouwe zeikerd van een Johan. Maar ik mag niet klagen, want ik wilde zelf in Engeland gaan studeren. Ik was zo blij dat ik eindelijk iets had gevonden dat ik interessant vond. Bovendien betalen mijn ouders handenvol geld om me hier te kunnen laten studeren. Het zou ondankbaar zijn om dat allemaal te verpesten.

"Nou, jij klinkt ook niet erg enthousiast," merkt Sydney op. Haar neus zit tegen het raam gedrukt alsof er iets zeer bijzonders door te zien is. "Dus in dat park lig jij altijd een beetje te zonnen?"

"Ik lig helemaal nooit te zonnen in een park." Alsof ik daar tijd voor heb. Ik zit hier niet om een beetje bij te kleuren, wat overigens behoorlijk lastig is als je bedenkt dat het in Engeland praktisch altijd regent. Studeren betekent hard werken, in ieder geval voor mij. Daar kan zij zich ongetwijfeld weinig bij voorstellen, want zij gaat niet studeren. Nee, mevrouw vergooit haar prachtige stel hersens voor een carrière als geheim agente. Niet dat daar iets mis mee is overigens, maar ze had gewoon zoveel meer gekund.

Sydney haalt haar neus op. "Natuurlijk. Jouw leven bestaat uit leren. Waarom zou je lekker in de zon gaan zitten als je ook een boek kunt lezen? Wat ongelofelijk dom van me."

Ik probeer haar opmerking zoveel mogelijk te negeren en kijk achterom om te zien of de blauwe Ford van Toby nog achter ons rijdt. Het is de eerste keer dat hij ook mee gaat naar Engeland. Omdat we niet met z'n zessen in één auto passen, rijdt hij zelf. Uiteraard zit Connor bij hem in de auto. Dat is jammer, want ik vind haar stukken minder irritant dan Sydney.

"Hier naar rechts toch, Lee?," informeert pap.

"Nee, bij de volgende afslag pas. Ben je nu alweer de weg vergeten?"

Pap lacht. "We zijn pas één keer in dat studentenhuis van jou geweest en het is al meer dan twintig jaar geleden dat ik hier zelf studeerde. Vind je het gek dat ik niet alles meer weet?"

Het is nog altijd een vreemd idee dat pap hier ook ooit rondgelopen heeft als student. Dat hij de universiteit net zo goed kende als ik nu en dat hij misschien wel op dezelfde plek in de bibliotheek zijn huiswerk heeft zitten maken.