(Sisters in crime 3) Avontuur in Engeland

11. Lee

Het heeft me nog geen vijf minuten gekost om de beveiligingscamera voor de deur van de Tesco te hacken. Als Sydney denkt dat ik niet weet waar ze mee bezig is, heeft ze het goed mis. We slapen dezer dagen samen op een kamer en dat maakt het voor mij extra makkelijk om tussen haar spullen te neuzen, als zij bijvoorbeeld onder de douche staat. Zo deed ik dat gisteravond dus.

Met mijn telefoon heb ik foto's van haar dossier gemaakt zodat ik niet meteen alles hoefde te lezen. Misschien dat ik wat ver ga, maar blijkbaar is die voorzorgsmaatregel nodig. Ik laat mijn zusje niet zomaar met een stel terroristen rondhangen.

En nu zie ik haar dus weglopen uit de Tesco, waarvan ik dankzij haar dossier wist dat die Dorine er momenteel aan het werk is. Zo te zien is ze alleen. Ik vraag me af waar ze heengaat.

"Weer je zusje aan het bespioneren?"

Ik kijk op en zie Eric in de deuropening van de webcamkamer staan. "En jij bent mij blijkbaar weer aan het bespioneren."

"Nee hoor." Hij loopt verder de ruimte in en zakt op de stoel naast me neer. "Ik zocht alleen een rustige plek om even wat werk te doen en toen zag ik jou hier zitten."

"Dus hou je me in de gaten."

Hij lacht. "Vrouwen."

"Ik dacht dat je werk te doen had," reageer ik.

"Dat heb ik ook. Niet veel bijzonders overigens. Gewoon wat uitdraaien van telefoongegevens bestuderen." Met een klap smijt hij een dikke stapel papier op het bureau dat langs de hele wand van de kamer loopt. Dat zullen aardig wat telefoongegevens zijn.

Het doet me denken aan de missie van vorig jaar, toen Sydney de telefoongegevens door mocht nemen terwijl ik in de webcamkamer zat en Connor undercover ging. Ik hou van dit soort werk. Sydney zat uiteraard weer te klagen. Die gaat zelf veel liever undercover.

"Bedford Street?," raadt Eric als hij het beeld van de beveiligingscamera opvangt.

Ik knik. "Eén van onze verdachten werkt bij de Tesco."

"Eén van haar verdachten, bedoel je."

Verrek, nu heb ik mezelf nog versproken ook. Het was niet de bedoeling dat hij al te veel informatie over deze missie zou krijgen. Ik wil de kans dat dit uitlekt zo beperkt mogelijk houden. Sydney wordt ongetwijfeld hysterisch als ze erachter komt waar ik mee bezig ben.

"Dus jij bent je stiekem aan het bemoeien met de missie van je jongere zusje? Interessant." De speelse glimlach rond zijn mondhoeken ontgaat me niet.

"Zeg, heb jij geen hulp nodig met die telefoongegevens van je?," probeer ik hem af te leiden. "Toevallig ben ik heel goed in het leggen van verbanden. Je kunt het mijn docenten op de universiteit navragen als je wilt."

"Zozo, een studente. En wat studeer je dan precies?"

"Engels."

"Interessant," vindt Eric. "Ik ken niet veel mensen die nog door zijn gaan studeren nadat ze eenmaal een carrière binnen de geheime dienst aangeboden kregen. Dus je bent niet alleen een schietwonder, maar ook nog eens hartstikke intelligent?"

Mijn mondhoeken trekken omhoog. "Zei je daar nou schietwonder?"

Hij kijkt me aan alsof hij diep nadenkt voordat hij antwoordt. "Volgens mij wel, ja. Vind je dat een vervelende bijnaam?"

"Nee, helemaal niet." Gek genoeg is de glimlach niet van mijn gezicht af te slaan. Ik vind het leuk om goed te kunnen schieten. In het begin vond ik het vooral eng, maar inmiddels is het alleen maar leuk. Soms, als ik erg gestrest ben vanwege school, dan ga ik naar de schietbaan om lekker alles van me af te knallen. Het werkt altijd. Het personeel van de schietbaan bij de geheime dienst in Hull weet dan ook precies hoe laat het is als ik weer langskom.