(Sisters in crime 3) Avontuur in Engeland

25. Sydney

Vandaag zal Lee me niet bespioneren. Ik zit namelijk de hele dag veilig opgeborgen in een tapkamer, samen met Farid. Hij houdt de zender in de gaten die ik in de pen heb verstopt en ik luister de opnames die sinds gisteravond zijn gemaakt af om te kijken of er nog iets interessants op staat. Wat tot nu toe niet het geval is overigens, maar desondanks vind ik het helemaal geen erg werk om te doen. Dit is bijna net zo spannend als undercover gaan.

Hm, dat klinkt wel erg saai. Ik lijk Lee en Connor wel, dat zijn ook van die saaie schijtlaarzen. Iemand moet toch zeker het ruige werk opknappen?

"Heb je nog steeds ruzie met je zus?," informeert Farid. Bij hem gebeurt blijkbaar ook weinig spannends.

"Ja. Ze moet gewoon eens inzien dat ik prima voor mezelf op kan komen."

"Ze is gewoon bezorgd. Dat zijn oudste broers en zussen altijd."

Argwanend kijk ik hem aan. "Laat me raden, jij bent ook de oudste thuis?"

"Ik was inderdaad de oudste thuis, maar mijn jongere zusje is overleden. Ik zou willen dat ik haar nog langer had kunnen beschermen."

Zijn jongere zusje en hij zit bij de geheime dienst, dus... "Gestorven tijdens een opdracht?"

Farid knikt. "Risico van het vak, maar dat neemt niet weg dat ik nog elke dag aan haar denk. Ik zou willen dat ik die dag achter haar aan was gegaan met een pistool. Misschien had ik haar dan kunnen redden."

Plotseling schaam ik me een beetje voor hoe erg ik ben uitgevallen tegen Lee. Ze wilde gewoon niet dat mij iets zou overkomen. Lee kan dan misschien behoorlijk irritant zijn, maar ze is wel mijn zus en ik zou haar niet willen missen. Dat geldt ongetwijfeld ook andersom. "Het spijt me. Ik denk dat we allebei een beetje te ver zijn gegaan."

"Dat moet je niet tegen mij zeggen, maar tegen haar. Maar ik ben heel blij dat je het inziet. Nou, heb je nog iets interessants ontdekt?"

"Tot nu toe niet," antwoord ik teleurgesteld. Ik heb wel een kort gesprekje opgevat tussen Yasser en een vrouwelijk persoon die waarschijnlijk zijn moeder is. Het was in het Arabisch en dus kon ik er niks van verstaan, maar welke terrorist gaat nou zijn criminele plannen met zijn moeder bespreken? Dat heb ik dus mooi overgeslagen. En nu ben ik volgens mij beland bij het deel waar hij slaapt, want nu hoor ik helemaal niks meer.

Dit is best saai Ik kan niet te snel vooruit spoelen omdat ik dan het risico loop iets te missen. Vol ongeduld wacht ik dus tot het moment dat ik Yasser door de zender op hoor staan. De pen moet ergens op zijn kamer liggen, te oordelen aan de geluiden.

Een paniekerig gevoel slaat om mijn hart heen. Wat nou als hij die pen daar gewoon laat liggen? Als hij straks Amin ergens ontmoet om hun plannen te bespreken en hij de pen niet bij zich heeft zodat ik hem niet af kan luisteren? Dan zou al die moeite voor niks zijn geweest. Lekker dan.

"Is er iets?," informeert Farid.

"Wat als hij dat ding gewoon op zijn kamer laat liggen?"

"Dat zien we dan wel. Luister eerst die opnames maar eens af."

Ik slaak een zucht. Dat zal wel moeten. Eens kijken of er nog een wonder gebeurt.

-

Een uur later ben ik helemaal bij. De enige gesprekken die gevoerd zijn, waren niet interessant. Een klein meisje dat aan hem vraagt of hij haar kleurpotloden heeft gezien. Een chagrijnige man die bromt dat hij eens iets moet gaan doen met zijn leven. Geen Amin of pistoolgeluiden of wat dan ook dat ik onbewust misschien dacht of hoopte te horen. Helemaal niks dat erop wijst dat hij een mogelijke terrorist is. Misschien heeft de geheime dienst het wel mis. Is hij helemaal niet zo gevaarlijk als ze denken. Dat zou toch kunnen? Ze hebben het vast niet altijd bij het rechte eind.