(Sisters in crime 3) Avontuur in Engeland

32. Lee

Zodra ik op de slaapkamer ben, negeer ik mijn verwondingen en rits ik met mijn rechterhand ruw mijn tas open. Meteen trekt er een pijnscheut door mijn arm. Ik klem mijn kaken op elkaar op niet te laten merken wat er door me heen gaat.

"Lee," klinkt Erics stem achter me. Zijn hand komt op de bovenkant van mijn rug terecht. "Dit werkt alleen maar averechts. Als je gewoon gaat doen alsof er niks aan de hand is, raak je straks nog veel verder van huis en kun je helemaal niet meer schieten. Is dat wat je wilt?"

Nee. Nee, dat is absoluut niet wat ik wil, maar mag ik niet heel even gefrustreerd zijn? Er was eindelijk iets waar ik goed in was, wat ik leuk vond, wat me altijd door alle stress heen hielp en nu is dat weg. Alleen kan ik Eric daar niet de schuld van geven. Hij is juist degene die me gered heeft. Zonder hem had ik de nachtmerrie van vannacht niet kunnen hebben om de simpele reden dat ik dan dood was geweest.

Maar ik had de nachtmerrie wel. Dit keer was ik weer de driejarige die geobsedeerd was met haar speelgoedkeukentje. Weer opende ik het plastic oventje en zag daar het pistool liggen. Alleen dit keer kon ik niet schieten. Dit keer pakte de vijand het pistool en schoot mij neer, waarna ik gillend wakker werd. Als Sydney gewoon in haar eigen bed had geslapen, had ze het vast en zeker gemerkt, maar ze lag op de bank vanwege dat voorval van gisteravond. O ja, dat voorval.

Beschaamd, maar ook nog kwaad, draai ik me om. "Wat doe jij hier eigenlijk nog?"

"Afscheid nemen, maar zoals je nu doet wil ik dat helemaal niet."

"Rot dan maar lekker op."

"Nee. Je begrijpt me verkeerd. Ik wil niet geen afscheid nemen omdat je zo lomp doet tegen me. Ik wil je niet achterlaten als je je zo ellendig voelt."

"Ik voel me helemaal niet-" Maar midden in de zin breek ik en stromen de tranen over mijn wangen.

Troostend slaat Eric zijn armen om me heen. "Waar is dat zelfverzekerde meisje van gisteravond heen?"

Daar kan ik geen antwoord op geven. Niet omdat ik het niet weet, maar omdat mijn lichaam te druk bezig is met het aanmaken van nieuwe tranen. Mijn talent waar ik trots op was is naar de haaien en ik ben naar bed geweest met een jongen waar ik niet eens een relatie mee wil. En ik heb er nog van genoten ook. Nu word ik vast een heroïnehoer die het verlies van het leven dat ze ooit had afreageert op alle mannen die ze tegenkomt.

Eric laat zich echter niet zo makkelijk wegjagen. Zijn vingers strelen mijn wang, mijn haar. "Het is goed, Lee. Huil maar lekker als dat je oplucht. Ik ben er voor je."

"Misschien is dat wel een onderdeel van het probleem. Jij bent hier en ik ben daar en ik wil helemaal niet dat je je te veel aan mij gaat hechten. Daar komen alleen maar verwachtingen van die ik niet waar kan maken. Ik ben niet geschikt voor relaties en al helemaal niet over een lange afstand."

"Ken je de film 'Friends with benefits'?"

"Ja, daarin worden ze uiteindelijk toch verliefd op elkaar."

"Het zou ons kunnen lukken."

"Alleen vrienden zijn voor de seks?" Dat is zo niet de oude Lee dat het perfect past bij de nieuwe versie van mij. De versie die niet eens kan schieten.

"Niet alleen voor de seks," antwoordt Eric. "Ook voor de interessante gesprekken, voor af en toe een hete kus of om mee te picknicken."

"Je wilt al die dingen doen die mensen met een relatie doen, maar dan zonder relatie?"

"Ik wil het alleen maar niet zo ingewikkeld maken als jij. Maar je moet het zelf weten. Als je terug bent in het noorden en het lukt je om mij compleet te vergeten dan zal ik dat accepteren, maar ik denk niet dat het je gaat lukken."

Dat denk ik ook niet. Ik weet nu al dat ik vannacht als ik alleen in bed lig weer aan hem zal denken.

"En je moet niet denken dat je nu geen talenten meer hebt. Je bent de beste bedpartner met schotwond die ik ooit heb gehad."

Ik trek een wenkbrauw op. "Bedpartner? Dat klinkt alsof we al over de zestig zijn."

"Hoe wilde je het dan noemen? Neukmaatje?"

Voordat ik daar op heb kunnen reageren, zwaait de deur van de kamer open. Sydney staat in de opening met haar hand beschermend voor haar ogen. "Geheel op eigen risico kom ik even informeren of jullie klaar zijn om te gaan. Nou ja, of jij klaar bent om te gaan, Lee."

"Bijna," antwoord ik. "Ik geloof alleen dat ik nog iemand een afscheidskus verschuldigd ben."

Eric lacht naar me vanaf slechts enkele centimeters afstand. "Ik geloof dat ik dat ben."

"Inderdaad. Je bent erg slim voor iemand die niet is gaan studeren."

"Dat beschouw ik als een enorm compliment, professor Donovan."

Lachend duw ik mijn lippen op de zijne. Wie had kunnen denken dat ik me ooit zo goed zou voelen bij een jongen? Eentje waar ik niet eens iets mee heb en die ook niet crimineel is. Als het kon dan zou ik dit moment voor eeuwig rekken. Zolang wij maar zo dicht bij elkaar zijn, maakt het niet uit of ik in mijn arm geschoten ben of niet.

Of wel. Straks word ik nog verliefd op hem. Snel maak ik me van hem los. "Ik denk dat het tijd wordt om te gaan."

"Jammer dat je weg moet. Ik kom snel langs, dat beloof ik je."

Ik knik, maar geloof er niet in. Zodra ik in de metro ben gestapt, heeft hij zijn oog vast weer laten vallen op een ander meisje. Een Londens meisje. En dan is hij mij binnen een paar seconden vergeten.

"Ik zou met je meegegaan zijn als de auto niet vol had gezeten."

Gelukkig kan dat niet. Het is sowieso al erg krap met z'n zessen in één auto en dan ook nog alle bagage erbij. Als we niet om de beurt allemaal een uur voorin mochten zitten zouden er denk ik hersens ingeslagen worden.

"Tot gauw."

Eindelijk weet ik mezelf van hem los te maken. "Ja, tot gauw. Als je langskomt dan geef ik je een rondleiding over de universiteit. Kun je zien wat je allemaal mist in je leven."

"Lee," klinkt Sydney ongeduldig vanuit de deuropening. "We willen vandaag nog in Bridlington arriveren. Dus misschien kun je je klittenbandeffect even uitschakelen en in die metro stappen. Anders vertrekken we gewoon zonder je."

"Ik kom al." Mijn vingers vervlechten zich in die van Eric en ik kijk diep in zijn donkerbruine ogen. "Loop je met ons mee naar het station?"

"Natuurlijk. Je hebt toch zeker een sterke kerel nodig om die koffer van je te dragen? Dat ga ik jou echt niet alleen laten doen met die schotwond van je." Om dat te demonstreren pakt Eric het handvat van de koffer waar Sydney en ik samen onze spullen in hebben gepropt. Ik zeg maar niet dat zij het ding ook kan dragen, dat zij niet neergeschoten is. Het is wel fijn dat hij nog heel even bij me kan zijn. We nemen op het metrostation wel echt afscheid.

-

Dit was het dan, ons Londense avontuur. Het enige dat ervan getuigt dat we niet de hele zomer in Bridlington aan het strand hebben gelegen, is het verband rond mijn arm. Omdat ik weiger het te verstoppen onder een shirt met lange mouwen zal ik er de komende weken nog wel veel vragen over krijgen. Dat is dan maar zo. Ik zit bij de geheime dienst, ik kan best een smoesje ophangen.

Wezenloos staar ik uit het raam van de auto terwijl het Engelse landschap aan me voorbij flitst. De afgelopen dagen zijn zo snel voorbij gegaan. Het voelt pas als gisteren toen we met deze auto in tegenovergestelde richting reden.

Ik leg mijn hoofd tegen het koele glas in de hoop zo wat te kunnen slapen. Tegen de tijd dat ik wakker word, zijn we dan misschien al op onze plek van bestemming. Dan kan ik alles vergeten – vooral Eric vergeten – en doorgaan met mijn leven.

- - -

A/N Sorry voor het enigszins expliciete taalgebruik. Ik hoop dat Wattpad dit verhaal nu niet als volwassen gaat classificeren. By the way, nog twee stukjes en dan is de serie voor eens en voor altijd afgelopen.