(Sisters in crime 3) Avontuur in Engeland

14. Lee

Om te voorkomen dat ik weer de hele dag in de stress zal zitten, heeft Eric me meegenomen naar de schietbaan. Best een goed idee van hem, ook al ben ik er nog niet aan toe om dat hardop toe te geven.

Ik richt mijn pistool op de schietschijf die twintig meter verderop hangt en schiet zonder blikken of blozen het hele magazijn leeg. Meteen daalt er een tevreden gevoel over mijn lichaam neer. Dit is wanneer ik me goed voel. "Heb jij nog kogels voor me?"

"Daarachter op de tafel," antwoordt Eric zonder zich te laten afleiden van zijn eigen schietschijf. Hij is ook niet slecht, maar toch lang niet zo goed als ik.

Zonder aarzelen loop ik op de tafel af die hij bedoelt en laad mijn wapen weer vol. Ik zou dit echt de hele dag kunnen doen en dan zou het nog niet gaan vervelen. Andere mensen snappen dat meestal niet. Zoals Daisy. In de zomer van vorig jaar hebben we heel wat uren samen op de schietbaan doorgebracht, maar altijd was zij degene die er als eerste mee wilde stoppen. Ik kom op dit soort plekken dan ook het liefst in mijn eentje.

"Wat zie je er heerlijk geconcentreerd uit als je schiet."

Geschrokken draai ik me om en kijk recht in het geamuseerde gezicht van Eric. "Kijk maar uit dat ik niet zo geconcentreerd op jou schiet. Het kon nog wel eens raak zijn."

"Dat risico zou ik niet willen lopen," antwoordt hij met een veelbetekenende blik. "Wil je nog blijven schieten of zullen we iets anders leuks gaan doen?"

"Zoals wat?" Volgens mij zijn wij totaal niet dezelfde types. Een voorliefde voor de schietbaan is voor zover ik weet het enige dat we gemeen hebben.

Hij laat zijn hand in de mijne glijden en brengt zijn mond richting mijn oor. "Ik kan wel een miljoen dingen bedenken die ik met jou zou willen doen."

Ik werp hem een blik toe alsof hij gek is, wat hij ook is als je het mij vraagt. "Je denkt nog steeds dat ik zo makkelijk te krijgen ben, hè? Nou verrassing voor jou, want dat is dus niet zo. Dus zorg er maar voor dat je die vunzige ideeën van je je hoofd uit krijgt en vraag me dan nog eens op een date. Misschien dat ik dan wel ja zeg." Die laatste zin verrast mijzelf ook. Ik ben niet naar Londen gekomen om te daten, met wie dan ook. Ik ben hier om een leuke vakantie te hebben met mijn familie en ondertussen ook nog wat ervaring op te doen bij de Londense geheime dienst.

"Hé, jij bent hier degene die denkt dat ik vunzige ideeën heb. Misschien wilde ik je wel vragen of je zin had om een potje te schaken."

Ik ben zo verward dat ik eerlijk antwoord geef. "Ik kan niet schaken."

"Ik kan het je leren, en anders zijn er nog ruim negenhonderdduizend ideeën over."

Schaken is niet mijn ding, maar deze jongen maakt me zo in de war dat ik even niet meer weet wat dat dan wel is. Dit kan hoe dan ook alleen maar fout aflopen.

-

Hoe ik op het idee ben gekomen weet ik niet meer, maar ergens in de ruim twee uur tussen de schietbaan en het in de metro terug naar Johans appartement stappen, heb ik Eric uitgenodigd om met me mee te komen. Volgens mij was het omdat hij beweerde dat hij uitstekend Thais kan koken en ik hem toen heb uitgedaagd om dat te komen doen. O Christus, ik heb hem uitgenodigd voor een etentje. Nog een geluk dat ik niet de enige ben die in dat appartement logeert.

"Hé Lee, vriendje meegenomen?," grijnst Penn meteen als we binnenkomen.

"Nee, gewoon een medestudent. Dit is Eric en hij komt voor ons koken. Eric, dit is mijn neef Penn en volgens mij heeft hij nog nooit Thais gegeten."

Eric kijkt hem hoofdschuddend aan. "Jij mist echt wat in je leven."

"In dat geval is het maar goed dat Lee jou uit de collegebanken heeft gevist."

"Jij gaat niet weten wat je meemaakt," verzekert Eric hem terwijl hij doorloopt naar de keuken en de tas met boodschappen die we onderweg hebben gedaan met een klap op het aanrecht terecht laat komen. "Kom je me helpen, Lee?"

Hier zou ik nee op moeten zeggen, maar dat zou wel erg onbeleefd zijn. Ik kan hem niet meenemen naar het appartement waar ik logeer om hem daar vervolgens in zijn eentje voor mij en mijn familieleden te laten koken. Maar is er dan echt geen goed excuus waarmee ik hem kan afwimpelen?

"Lee kan ook heel goed koken," zegt Penn voordat ik een besluit heb kunnen nemen. "Tot vorig jaar helemaal nog niet, maar ik heb wel eens bij haar in het studentenhuis gegeten. Ze is erg goed geworden."

Eric neemt me verrast in zich op. "Schieten, studeren en koken. Zijn er nog meer talenten waar ik van moet weten?"

"Hoezo is het nodig dat jij op de hoogte bent van al mijn talenten? Mag ik er niet een paar voor mezelf houden?" Al is het waar wat Penn zegt. Tot vorig jaar kon ik voor geen meter koken, maar aardige huisgenootjes als Marilou hebben ervoor gezorgd dat ik tegenwoordig met de meest vreemde ingrediënten overweg kan. Nou ja, oké, laat ik niet overdrijven: met de gebruikelijke ingrediënten. Mijn specialiteit is pasta.

Als antwoord op mijn wedervraag gooit Eric me een bloemkool toe. "Laat me maar zien wat je kunt dan. Was deze even als je wilt en snij daarna in roosjes."

"Jij gaat Thaise bloemkool maken?"

"Lach jij maar. Tegen de tijd dat ik klaar ben, ga je me op je knieën smeken om het recept."

Dat betwijfel ik, maar toch ga ik ijverig aan de slag met de bloemkool. We moeten tenslotte wel vandaag nog iets te eten krijgen.

-

Eric blijkt geen woord overdreven te hebben. Het eten is echt heerlijk. Stiekem heb ik al het één en ander geproefd in de keuken, dus tegen de tijd dat we aan tafel gaan verlang ik er alleen nog maar meer naar om ongegeneerd de hele boel achter mijn kiezen te schuiven. Ongeduldig wacht ik tot de rest heeft opgeschept voordat ik zelf mijn bord vol laad.

"En wat heb jij vandaag gedaan?," vraag ik zo onschuldig mogelijk aan Sydney. Ik weet wel dat ze geen eerlijk antwoord zal geven met onze neef en nichtje aan tafel, maar ik moet gewoon iets van haar horen om volledig gerustgesteld te zijn. Lichamelijk gezien lijkt ze in ieder geval in orde.

Sydney prikt met haar vork in een oranjekleurige drab. Eric heeft me verteld hoe het heet, maar ik ben het vergeten omdat ik te druk bezig was met het snijden van de paprika. "Ik heb nog een acteerles gevolgd. Het was heel interessant."

"O ja? Heb je een leuk personage mogen spelen?"

"Ja hoor. Een meisje uit een gebroken gezin dat thuis mishandeld wordt. Ze ging messen werpen met haar nieuwe vrienden."

Van schrik spuug ik de hap eten die ik net heb genomen terug op mijn bord. "Messen werpen?"

"Ja."

"Sydney," sis ik. "Weet je wel hoe gevaarlijk dat is?"

"Rustig, het was maar een toneelstuk. Het is niet alsof iemand geprobeerd heeft me te vermoorden of zo."

Nee, dat moest er ook nog eens bij komen. Ik kan niet geloven dat ze zo stom is geweest om te gaan messen werpen met een stel terroristen. Er had wel weet ik veel wat kunnen gebeuren en ik was niet in de webcamkamer om haar in de gaten te houden. Serieus, voortaan kampeer ik in dat hok als het moet. Sydney gaat niet meer met messen liggen smijten.

"Denk je dat ik ook een keer mee mag naar een les?," wil Ava weten. "Het lijkt me echt cool om te kunnen acteren."

Sydney bekijkt ons nichtje vertwijfeld voordat ze met een smoes komt. "Sorry, maar dat gaat niet lukken. Ze werken alleen met acteurs die zich al langer in het vak verdiepen. Die bijvoorbeeld al voorstellingen hebben gespeeld op school, zoals ik. En dan heb ik het over grote rollen, niet over tweede struik rechts. Maar we kunnen wel een keer iets anders samen gaan doen als je zin hebt. En mocht ik aangenomen worden op de toneelschool dan kom je natuurlijk gewoon altijd naar mijn voorstellingen kijken."

Ik kauw langzaam op een volgende hap van mijn eten. Kon ik maar zo goed toneelspelen. Misschien dat ik dan een manier kon bedenken om haar te schaduwen zonder dat het opvalt. Als me vandaag één ding duidelijk is geworden dan is het dat ik Sydney niet alleen kan laten. Morgen zit ik gewoon weer achter de videoschermen.