(Sisters in crime 3) Avontuur in Engeland

23. Lee

Er moet een wonder gebeurd zijn, want Sydney lijkt niet meer boos op me te zijn. Of ze is alweer vergeten dat ze boos op me was. In ieder geval komt ze behoorlijk vrolijk het appartement binnen en gluurt in de pan die op het fornuis staat.

"Wat gaan we eten?"

"Gekruide kip met broccoli en aardappelschijfjes," antwoord ik alsof ik niet zou weten waarom ze überhaupt boos op me zou kunnen zijn.

"Ruikt goed," vindt Sydney. "Ik ga me nog even omkleden voordat-" Midden in haar zin stopt ze. Aan de manier waarop ze haar ogen tot spleetjes knijpt, weet ik dat dit het moment is dat ze zich realiseert wat er ook alweer aan de hand is. Zonder haar zin af te maken verdwijnt ze de slaapkamer in die we gedurende dit tripje delen. Nou, dat kan nog leuk worden.

Penn komt de keuken in en zet een gebruikt glas bij de afwas neer. "Wat is er allemaal aan de hand tussen Sydney en jou? Heeft ze een reden om zo boos op je te zijn?"

"Misschien," antwoord ik ontwijkend. Hoe kan ik hem dit uitleggen zonder te verraden dat we bij de geheime dienst zitten? Niet dus. Hij zal het niet begrijpen.

"Lee," spreekt Penn me streng toe. Hij neemt de spatel die ik in mijn handen heb van me over en begint de aardappels door elkaar te husselen. "Ik zie dat er iets aan de hand is tussen jullie. Vertel op."

"Nou, ik... Ik kan het niet uitleggen."

"Is het zo erg?"

"Laten we zeggen dat ik haar vertrouwen beschaamd heb. Ik vertrouwde die toneelleraar niet, dus heb ik ze zitten bespieden en nu is ze boos op me omdat er uiteindelijk helemaal niks aan de hand bleek." Volgens mij is dit de slechtste smoes die ik ooit op heb gehangen, maar ik heb geen andere keus. Hij mag de waarheid niet weten. Dan zou ik pas echt goed in de problemen komen. En eerlijk is eerlijk, problemen met Sydney zijn nog altijd beter om mee te leven dan problemen met de geheime dienst.

"Dus je wilde alleen maar je kleine zusje beschermen?"

Ik knik. "Precies. Jij begrijpt dat wel, toch?"

"Ja. Ik zou Ava ook niet zomaar bij vreemde mensen achterlaten."

Heb ik even geluk dat hij ook de oudste is. Anders had hij me waarschijnlijk nooit begrepen. "Ik heb mijn ouders beloofd om een beetje op haar te letten hier, dus dan doe ik dat ook. Maar zij begrijpt het gewoon niet. Ze zegt dat ze geen oppas nodig heeft. Ik weet ook wel dat ze oud genoeg is om voor zichzelf te zorgen, maar ik wil haar alleen maar beschermen."

"Nou, dat hoeft niet," klinkt het vanuit de gang. "Ik kan prima mezelf verdedigen."

"Dat weet ik, Syd. Sorry. Ik vertrouw je ook best, maar ik was gewoon bezorgd. Dat kun je me toch ook niet heel kwalijk nemen? We zijn zo ver van huis."

Sydney doet een paar passen verder richting het keukenblok. Ze ziet er opeens vrij kalm en rustig uit. "Niet waar. Voor mij voelt dit als thuis. Ik voel me helemaal op mijn plek in Londen. Ik kan me nog maar moeilijk voorstellen dat ik me ooit ergens anders goed heb gevoeld. Als het kon, zou ik hier blijven."

"Ik denk niet dat pap en mam dat goed vinden." Ik probeer ook kalm te klinken. Misschien dat ze dan niet meteen weer boos op me wordt.

"Dat weet ik. In hun ogen zal ik ook altijd het kleine meisje blijven, hoe goed ik ook voor mezelf kan zorgen. Maar ik voel me thuis hier. Ik ga morgen kijken naar acteeropleidingen in Londen. Misschien kan ik een beurs krijgen."

Er zijn zoveel dingen die ik wil zeggen. Dat dat me niet verstandig lijkt. Dat pap en mam haar nooit laten gaan. Dat ik haar niet kwijt wil raken. Maar ze heeft zich alweer omgedraaid om terug de slaapkamer in te lopen. Als ik al iets mijn mond uit zou krijgen, zou ik tegen een dichte deur praten. Verrek.

-

Na het eten ga ik naar het balkon om de was op te hangen die ik vanmiddag in de wasmachine heb gestopt. Niet omdat ik het nou zo leuk vind om huishoudelijke klusjes uit te voeren, maar omdat het hier rustig is en ik even een moment voor mezelf nodig heb. Mijn hoofd moet leeg. Alleen ben ik niet zo goed in het leegmaken van mijn hoofd. Tijdens het ophangen van de was, raak ik dan ook steeds gefrustreerder.

Ik wil bijna een shirt van het balkon af smijten als mijn telefoon in mijn broekzak kort begint te trillen. Een nieuw bericht. Hoewel ik nu geen zin heb in welk menselijk wezen dan ook, wint mijn nieuwsgierigheid het.

Als ik op het schermpje kijk, blijkt het een bericht van Eric te zijn. Gauw klik ik het open.

Alles goed daar? Als je behoefte hebt om een potje te schieten (of aan een picknick) laat het me weten. X

Glimlachend typ ik een berichtje terug. Hou nou eens op met me te flirten!

Het duurt slechts een paar seconden voordat er een reactie komt. Maar je zoent zo lekker.

Ik schiet hardop in de lach. Wat is het toch een mafkees. Al zoende hij inderdaad ook best oké. Meer dan oké zelfs. Het was best... geweldig. Hoe snel kun je hier zijn? Ik wacht op je voor de deur.

Zo snel als ik kan, hang ik de rest van de was op. Dan schiet ik naar binnen om een schoon shirt aan te trekken. Ik roep een vage verklaring voor wat ik ga doen naar de rest van de aanwezigen en neem dan niet de moeite om op de lift te wachten, maar storm de trappen af. Wat onzin is natuurlijk, want als ik beneden aankom is er nog niemand te bekennen.

Dat duurt echter niet lang. De nonchalante grijns op Erics gezicht is al van ver te herkennen. Hij komt op me af geslenterd en plaatst zachtjes zijn lippen op de mijne, waarbij hij mijn lichaam tegen het zijne drukt. Na een paar eindeloze seconden laat hij me los en kijkt hij me van enkele centimeters afstand in mijn ogen. "Ik hoop maar dat ik toestemming had om dat te doen en dat je me er niet voor zult straffen."

"Misschien wel," antwoord ik in een poging mysterieus te doen. "Maar misschien is je straf helemaal niet zo erg. Kom, we gaan een eind wandelen." Ik pak zijn hand en trek hem mee richting het eind van de straat.

"Hm. Dit vind ik inderdaad geen hele erge straf. Nu kunnen alle mensen me zien lopen met het mooiste meisje van heel Engeland."

"Hou je mond."

"Oh, sorry voor de belediging. Ik bedoel natuurlijk het mooiste meisje van de wereld."

"Dat ben ik niet."

Met een ruk aan mijn hand laat hij me tot stilstand komen. Hij kijkt me ernstig aan. "Jawel, dat ben je wel. En de lekkerste. En de beste schutter." Dan raken zijn lippen de mijne voor de tweede keer in een paar minuten tijd.

Even is het alsof de wereld om ons heen vervaagt. Alsof andere mensen en situaties en misdaden er allemaal niet meer toe doen. Alleen hij en ik zijn er nog. Samen op een missie om zoveel mogelijk van elkaar te ontdekken.

Een warm gevoel trekt door mijn buik. Is dat verliefdheid? Ik hoop het niet. Dat kan ik nu niet gebruiken. Ik wil alleen maar met Eric zoenen totdat mijn tong eraf valt en dan zonder een aan gruzelementen gestampt hart terug naar huis gaan. Al betwijfel ik of dat nog tot de mogelijkheden behoort.

Er lijkt een eeuwigheid voorbij te zijn gegaan als we elkaar dan toch loslaten. Ik voel hoe mijn gezicht straalt als ik in zijn ogen kijk. "Jij weet wel hoe je een meisje voor je moet winnen, hè?"

"Wacht maar tot ik je mee uit eten heb genomen."

"Ik heb al gegeten."

"Ik bedoel morgenavond, sukkel," lacht hij. "Lijkt je dat leuk?"

Ik wil doen alsof dat me vreselijk lijkt. Alsof ik het nog geen drie minuten in dezelfde ruimte als hij vol zou houden. Maar dat kan ik niet. Ik weet niet of het komt doordat ik geen actrice ben of dat ik te weinig geduld heb of dat er andere dingen zijn die meespelen, maar ik kan alleen maar zeggen wat ik voel. "Dat lijkt me echt ontzettend leuk."

"Mooi zo," fluistert hij in mijn oor. "Dan kom ik je om half zeven ophalen. Zorg dat je iets leuks aantrekt en laat je pistool thuis. Of neem het mee, dat mag ook. Misschien is dat wel net zo spannend."

Ik ben niet in staat om antwoord te geven. Daarvoor gonst er te veel spanning door mijn lichaam. Wat in vredesnaam is er met mij gebeurd?

- - -

A/N Confession: tijdens het schrijven van dit deel was Lee echt mijn favoriet.