(Sisters in crime 3) Avontuur in Engeland

18. Connor

Twee verse zakken chips raken de tafel. Ik laat me achterover op de bank zakken, tussen Penn en Toby in. Toby grist meteen de chips van de tafel af en scheurt één van de zakken open. Penn is te druk bezig met zijn telefoon om iets van de wereld om zich heen mee te krijgen.

Ik stoot hem aan. "Ben je nog steeds met dat meisje bezig?"

"Met Tess? Ja. Wist je dat ze uit York komt?"

"Echt waar? Nou, dat is toch goed nieuws, of niet?" York ligt op iets meer dan een uur rijden van Bridlington. Meestal gaan we er gedurende de logeerpartij bij onze familie wel een keer heen.

Penn knikt. "Dat is stukken beter te doen dan Londen."

"Ga je iets met haar afspreken?"

"Niet nu. Als we weer thuis zijn. Misschien zie je haar nog wel voordat jullie terug naar Nederland gaan." De gelukzalige glimlach op zijn gezicht vertelt me dat hij dat in ieder geval wel leuk zou vinden.

"Hoe lang is zij nog hier dan?" Ik kan mijn nieuwsgierigheid onmogelijk bedwingen. Het is zo fijn dat hij eindelijk weer een leuk meisje heeft gevonden.

"Morgen vertrekt ze," antwoordt Penn. "Dus er is ook niet echt een gelegenheid om haar nog te zien hier."

"Ga haar uitzwaaien," opper ik. Dat is toch hartstikke romantisch? Ik zie ze al helemaal staan op het treinstation. Maar dat kan aan mij liggen. Misschien heb ik toch iets te veel romantische films gekeken.

Vertwijfeld staart Penn naar zijn telefoon. "Ik weet niet, hoor. Denk je dat ze daarop zit te wachten? We kennen elkaar nauwelijks. Is dat niet stom?"

"Als ze je leuk vindt dan zal het haar niet uitmaken, zelfs al vindt ze het stom." Mijn logica klinkt misschien een beetje krom, maar gezien ik degene in deze ruimte ben met de langste relatie kan ik wel zeggen dat ik er enigszins verstand van heb.

"Oké," zucht Penn. "Ik ga morgen wel naar het station, maar dan moet jij mee ter mentale steun."

Met alle liefde. Ik zou midden in de nacht met hem meegaan naar een station als hij daardoor gelukkig werd met een leuk meisje.

Vanaf de andere bank steekt Ava haar hand uit. "Gooi die chips eens deze kant op. Ik wil ook. En gaan we nog iets anders doen dan de hele tijd over Penns nieuwe vriendinnetje praten? Want daar heb ik dus geen zin in. Niks tegen haar, hoor broer. Ze zal vast heel leuk zijn, maar dat zien we dan wel als je haar mee naar huis neemt."

"Ze is mijn vriendinnetje helemaal nog niet," mompelt Penn, maar hij wordt alweer afgeleid door een berichtje op zijn telefoon.

Om te vieren dat ik wel een vriendje heb, kruip ik lekker dicht tegen hem aan. Ondertussen steek ik mijn hand in de zak chips op zijn schoot om er een klein voorraadje voor mezelf uit te halen. Op de televisie recht voor onze neus is één of andere serie bezig die Toby en Penn blijkbaar wel kennen, maar ik niet. Ik overweeg om voor te stellen iets anders te kijken, maar er zal hier toch wel niet veel leuks op televisie zijn. Het is zomervakantie en de meeste programma's ken ik überhaupt niet.

Met mijn vrije hand voel ik aan mijn telefoon, die in de zak van mijn joggingbroek zit. Ik heb het ding nog niet voelen trillen, wat betekent dat er geen nieuwe berichten meer binnen zijn gekomen. Niet dat ik verwacht dat Lee mij zal inschakelen als er iets met Sydney gebeurt, maar je weet maar nooit. Als er al iets gebeurt.

Als je het mij vraagt, is Lee gewoon weer eens veel te overbezorgd. Sydney redt zich wel. Ze kan dan misschien nog niet schieten, maar vechten kan ze prima. Daarbij heb ik haar me laten vertellen dat er een zendertje in haar oorbel zit waardoor er meteen hulp ingeschakeld kan worden in het geval dat die nodig is. Van Sydney mocht ik niet tegen Lee vertellen over die oorbel en van Lee mocht ik weer niet tegen Sydney vertellen dat zij zich al dagen in een webcamkamer verschanst. Het is ook altijd wat met die twee.

Toby slaat zijn arm om me heen. "Liefje, wat denk je ervan als we nog even samen gaan hardlopen?"

"Nu nog?," merkt Penn verbaasd op. Blijkbaar heeft hij zijn aandacht lang genoeg bij zijn telefoon weg kunnen houden om te horen wat Toby zei.

"Het is pas half negen," antwoordt Toby. "Thuis loop ik in de zomer wel vaak later. 's Avonds gaat het het beste, of 's morgens heel vroeg. Wat zeg je, Con?"

"Goed idee." Intuïtief voel ik aan dat hij helemaal niet wil hardlopen. Wat is hij dan van plan? Wat het ook is, ik ga wel met hem mee. Geen probleem.

Penn bekijkt me hoofdschuddend terwijl ik opsta van de bank. "Wat is er toch met mijn goede oude nichtje gebeurd? Hardlopen?"

"Zou jij ook eens moeten doen," plaag ik hem. In werkelijkheid is dat nergens voor nodig. Penn ziet er hartstikke goed uit, wat te danken is aan het feit dat hij al jaren voetbalt. Vorig jaar is zijn team zelfs kampioen geworden van hun klasse.

"Ga jij maar lekker hardlopen met die spetter van je, hoor. Ik blijf wel weer hier met mijn zusje."

"Ik maak het goed als we weer in Bridlington zijn. Dan gaan we voetballen." Eigenlijk vind ik het ook best wel zielig. We nemen ze mee naar Londen en laten ze vervolgens in de steek. Maar aan de andere kant zouden Penn en Ava het ook niet leuk hebben gevonden als we ze in Bridlington achter hadden gelaten met alle ouders. Dan is dit nog beter. Ik zet het gevoel dan ook van me af en loop richting slaapkamer om mijn sportkleren te pakken. Eens kijken wat Toby van plan is.

-

Tien minuten later lopen we naar de lifthal van het appartementencomplex. Ik haak mijn vingers in die van Toby.

"Wilde je echt gaan rennen?"

"Niet per sé," antwoordt hij. "Alleen als jij daar behoefte toe voelt. Ik wilde gewoon even met je praten. Of je het allemaal wel trekt met die opdracht van Sydney en zo. Je oogt nogal nerveus."

Echt waar? Dat is mij nog niet opgevallen. "Het is niks. Alles hier is gewoon een beetje gestrester. Ik ben de rust van Nederland gewend, of van het Engelse platteland. Er is echt niks aan de hand."

"Dus je bent niet stiekem net zo bang als Lee dat Sydney iets zal overkomen?"

"Nou...," aarzel ik. "Oké, misschien wel. Misschien vind ik het een linke onderneming, maar Sydney redt zich wel. Juist jij zou dat moeten weten, want jij hebt Sydney leren vechten. Heb je dan geen vertrouwen in haar?"

"Jawel. Ze is een goede leerling."

"Nou dan. Alle missies zijn gevaarlijk. Sydney is inmiddels zeventien. Ze is niet meer dat kind dat domme fouten maakt." Nou ja, ze is misschien geen kind meer. Over die domme fouten ben ik niet helemaal zeker. Volgens mij zal ze dat nooit verleren. Dat hoort gewoon bij haar persoonlijkheid.

Inmiddels hebben we al lang en breed de begane grond van het complex bereikt. We lopen naar buiten, waar de zwoele avondlucht ons tegemoet komt. Zoals altijd is er nog volop leven op straat. Er hangt een ontspannen sfeer die me wel bevalt, maar ik weet dat morgen in dezelfde straat weer mannen met zakenkoffertjes rennen om nog op tijd bij hun afspraak te zijn. Londen is nou eenmaal druk.

We voegen ons bij een groepje dat staat te wachten voor een stoplicht als Toby in mijn hand knijpt. "Je weet dat je altijd alles met me kunt bespreken."

Bijna alles, kan ik niet laten te denken. Er is een onderwerp dat ik helemaal niet met je kan bespreken. Mijn gedachten gaan weer terug naar het telefoongesprek met mijn moeder. Zal ik gewoon op zoek gaan? Het kan vast niet veel kwaad om een paar mensen bij de geheime dienst te vragen of ze iets weten over de bedpartners van Corine van Zomeren. Al kan ik daar misschien beter mee wachten tot we weer in Nederland zijn. Het staat ook zo raar om iedereen gewoon op te bellen. Ik kan beter langsgaan en het tussen neus en lippen door proberen te vragen.

"Waar denk je aan?," wil Toby weten.

Ik ben nog bezig een antwoord te verzinnen als mijn telefoon begint te trillen. Een nieuw sms'je. Mijn hand beeft als ik het toestel uit de zak van mijn trainingsbroek vis. Het is van Lee.

Omg, die gast heeft een pistool. Ik vertrouw hem voor geen meter.

- - -

A/N Het moment dat je beseft dat dit verhaal met dit hoofdstuk alweer over de helft is. En dat het het laatste verhaal in een serie is. Heftig. Net als wat de zusjes op dit moment doen trouwens. Zaterdag meer over de date van Sydney...