(Sisters in crime 3) Avontuur in Engeland

10. Sydney

Waarom ben ik zo zenuwachtig? Het is niet alsof dit de eerste keer is dat ik achter een stel criminelen aan ga. In Nederland heb ik er al meerdere laten arresteren. Toch voelt dit anders. Ik wil dit koste wat het kost goed doen. Straks bieden ze me nog echt een baan aan.

Door de zenuwen kan ik amper een ontbijt naar binnen krijgen. Het is inmiddels onze derde dag in Londen en vandaag gaat mijn opdracht echt beginnen. Gisteren heb ik een complete make-over gehad. Penn en Ava keken behoorlijk raar op toen ik ineens met bruin haar het appartement binnen liep. Gelukkig dacht ik er nog net op tijd aan om de neuspiercing te verwijderen. Die mag dan nep zijn, maar het was iets te veel verandering om mijn nietsvermoedende familieleden geen argwaan te laten krijgen. Ook de neptattoo op mijn onderrug heb ik tot nu toe zorgvuldig weten te verbergen.

"Hé nichtje." Penn zakt tegenover me aan de ontbijttafel neer. "Ik kan nog altijd maar niet wennen aan die haarkleur."

"Nee, ik eigenlijk ook niet," reageer ik. "Ik kijk het nog een paar dagen aan en als ik het dan nog steeds niet mooi vind, verf ik het gewoon weer terug in mijn eigen kleur." Een perfecte smoes, al zeg ik het zelf. En hij kan gerust aan mijn ouders vertellen dat ik hier mijn haren heb geverfd, want die zullen daar echt niet van staan te kijken.

"Gaan we vandaag nog wat leuks doen samen?"

"Nee, helaas niet. Een andere keer, graag. Vandaag heb ik dankzij Lee een acteerworkshop weten te ontfutselen bij een docent die ook verschillende Oscar-genomineerden heeft opgeleid." Ha, ik zou zelf genomineerd moeten worden voor een Oscar. Of voor een Golden Globe, dat zou ook leuk zijn. Alleen gaat dat nooit gebeuren. Het was mijn eigen keus om mijn acteerprestaties nooit verder te laten reiken dan mijn opdrachten voor de geheime dienst. En gezien die zo geheim zijn als wat zal niemand mijn talent opmerken. Die Hollywood-regisseurs moeten hun sterretjes maar ergens anders vandaan halen. Sydney Donovan heeft al een carrière.

Doodnerveus werk ik nog een paar happen brood en een slok thee naar binnen. Zo is het wel genoeg. De wereld wacht echt niet met gered worden totdat ik een fatsoenlijk ontbijt weg heb weten te werken. Daarom spring ik op van de tafel. "Ik moet gaan. Tot straks."

"Hoe laat is die workshop afgelopen?," vraagt Ava vanaf de bank, waar ze naar één of ander dom televisieprogramma zit te kijken.

"Dat weet ik niet precies, maar je ziet me vanzelf wel een keer verschijnen." Met krampen in mijn maag haast ik me de deur uit. In de lift zet ik mijn piercing weer in mijn neus. Vanaf nu ben ik niet meer de onschuldige Sydney Donovan, maar de ruige Sophie Johnson. Mijn Nederlandse schuilnaam Lieke Janssen kan ik in Engeland natuurlijk niet gebruiken, dus vandaar dat ik naast een nieuw uiterlijk ook een compleet nieuwe naam heb aangenomen. Iets dat voor mij helemaal geen probleem is. Hallo wereld, hier komt Sophie Johnson aan.

-

Mijn missie begint in Covent Garden. Van de geheime dienst heb ik een heel pakket aan informatie meegekregen en daardoor weet ik dat het enige meisje onder de verdachten, een achttienjarige die Dorine heet, bij de Tesco op Garrick Street werkt. De hackers van de geheime dienst hebben zelfs haar werkrooster kunnen achterhalen, waardoor ik in ieder geval zeker weet dat ze vandaag ingepland staat. Nu is het alleen nog de vraag of ze ook is komen opdagen.

Ik ga te voet op pad, waardoor het me ongeveer een kwartier kost om mijn bestemming te bereiken. Maar dan stap ik toch echt de Tesco binnen. Nu kan het feest beginnen.

Het duurt precies één seconde voordat ik haar zie. Ze staat in haar uniform bij de groente-afdeling te praten met een jongen met dezelfde getinte huidskleur als zij. Volgens mij is het Yasser, één van de andere verdachten. Voorzichtig schuifel ik op ze af met een gezicht alsof ik de prei aan het zoeken ben.