(Sisters in crime 3) Avontuur in Engeland

13. Sydney

Mijn eerste ontmoeting met Dorine verliep goed, maar dat is tot nu toe dan ook alles wat er goed is gegaan. Ik heb geen enkel idee hoe ik verder moet gaan met deze missie. Daarom dwaal ik nu maar wat door de gangen van het ondergrondse stelsel van de geheime dienst, in de hoop daar wat inspiratie op te doen.

Blijkbaar ben ik in het deel met de vergaderzalen beland. Links en rechts van me strekken glazen wanden zich uit tot aan het eind van de gang. Achter de wanden bevinden zich tafels waarin mensen druk met elkaar zitten te overleggen. Achter een groot deel van de wanden dan. Sommige vergaderruimtes zijn leeg en af en toe zit er iemand in zijn eentje.

"Hé, jij daar!," klinkt opeens een zware stem.

Verward kijk ik op en zie een getinte man die minstens in de dertig moet zijn opstaan uit zijn stoel en naar de openstaande deur van zijn vergaderruimte toe lopen. Heb ik hem iets misdaan? Wat moet hij van me?

Blijkbaar heb ik toch niks fout gedaan, want hij schenkt me een vriendelijke glimlach. "Jij bent toch het meisje dat is ingezet op ons al maanden lopende project ter ontmaskering van een paar van mijn mede-Syriërs?"

"Ja. Ik heet Sydney. Sydney Donovan." Dat had er natuurlijk veel stoerder uit moeten komen, zoals James Bond. The name is Donovan, Sydney Donovan. Shaken, not stirred. Maar om de één of andere reden zijn James Bond-imitaties niet echt mijn ding.

"Farid el-Ghazoui." De man uit de vergaderruimte schudt me de hand. "Hoe gaat het met je missie?"

"Nog niet zo super," beken ik. "Ik weet niet goed hoe ik verder moet."

"Heb je zin om even te brainstormen?"

Onverschillig haal ik mijn schouders op. "Oké." Mijn moeder heeft me dan wel altijd geleerd om nooit met vreemde mensen mee te gaan, maar dit lijkt me een geval apart. We zijn tenslotte nog steeds in het hoofdkwartier van de geheime dienst.

"Heb je zin in een kopje thee?" Voordat ik antwoord heb kunnen geven, staat Farid al bij het tafeltje in de hoek van de ruimte waarop een waterkoker en een aantal andere theebenodigdheden staan. Elke vergaderruimte hier is zo uitgerust. Echt weer typisch iets van die Engelsen met hun thee. Ondanks dat ik ook best van thee hou, voel ik me toch echt Nederlands als ik dat zie.

Ik neem plaats aan de ovalen tafel van lichtbruin hout. Op de plek tegenover me liggen wat papieren uitgespreid. Met wat voor opdracht zou Farid bezig zijn geweest? In zijn onberispelijke grijze pak ziet hij er niet uit als iemand die achtervolgingen inzet, maar dat weet je natuurlijk nooit zeker. James Bond ziet er tenslotte ook netjes uit.

Met een glimlach zet Farid twee dampende koppen thee op de tafel neer. Dan laat hij zich weer in zijn stoel zakken. "Waar loop je precies op vast?"

"Ik weet niet zo goed hoe ik kan infiltreren in de groep," antwoord ik. "Bij voorgaande missies was het niet zo moeilijk. Ik speelde iemand die nieuw op school kwam of een collectant voor de Nierstichting. Maar dit is anders. Ze zijn echt een hechte vriendengroep en ik heb geen idee hoe ik daar tussen kom. Of hoe ik zelfs maar kan achterhalen waar ze rondhangen."

"Metrostation Bond Street."

Ik knipper met mijn ogen. "Wat?"

"Metrostation Bond Street is hun favoriete hangplek."

"Hoe weet u- jij dat?"

"Ik hou me ook zo nu en dan bezig met die missie. Ze hebben er graag iemand bij die verstand heeft van de cultuur en dergelijke, maar ik heb ook nog mijn eigen werk."

"Toch vind ik het op z'n minst vreemd dat tot nu toe nog niemand me verteld heeft over hun zogenaamde favoriete hangplek."

Farid schiet in de lach. "Wat een kritische opmerking. Dat is nog eens een goede houding voor een topspion. Maar je hebt je informatie tot nu toe zeker van de technische afdeling?"