(Sisters in crime 3) Avontuur in Engeland

19. Sydney

Ik begrijp heel goed waarom Yasser geen vriendin heeft. Zijn gevoel voor romantiek is namelijk ver te zoeken. Eerst zei hij dat we wat gingen eten, dus ik had me al helemaal verheugd op één of ander restaurantje. Natuurlijk wist ik wel dat het geen exquise culinaire aangelegenheid zou worden, maar ik ben al tevreden met een stoel onder mijn kont en een menukaart die in het Engels is. Alleen dat werd het dus niet. Hij heeft me afgescheept met een hotdog. Een hotdog! We zitten hier niet in New York.

Ondanks deze tegenvaller heb ik nog geprobeerd wat met hem te flirten, maar zijn enige reactie daarop was: "Heb je al eens een pistool in je handen gehad? We kunnen wel naar de schietbaan gaan als je zin hebt."

Ik heb met het plan ingestemd, ook al ben ik minderjarig en mag ik volgens mij helemaal niet op een schietbaan komen. Schieten is cool en interessant en het zou kunnen leiden naar een bekentenis over zijn plannen.

En nu staan we op een schietbaan – waar ik overigens zonder moeite binnen ben gekomen omdat de portier Yasser blijkbaar kent – en haalt hij een pistool tevoorschijn dat hij al die tijd onder zijn jas moet hebben verstopt. Het is maar goed dat Lee hier nu niet is. Die zou hem sowieso meteen aan een kruisverhoor hebben onderworpen over hoe hij aan een wapen komt en waarom hij dat meeneemt op een date.

Omdat ik niet echt weet wat ik ervan moet vinden, probeer ik maar gewoon te doen wat er van me gevraagd wordt: naar informatie vissen die erop kan duiden dat hij een aanslag aan het plannen is. "Kom je hier vaker?"

"Regelmatig," antwoordt hij. "Ik vind het heerlijk om alle frustratie van me af te schieten."

Net als Lee. Volgens mij hebben die twee meer gemeen dan ze graag zouden toegeven. "Ben je zo vaak gefrustreerd dan?"

Hij werpt me een vreemde blik toe. "Natuurlijk. Jij toch ook? Vanwege je thuissituatie en zo?"

"Klopt, maar je hebt me nog helemaal niks verteld over jouw thuissituatie. Is het bij jou ook zo klote?"

Hij haalt zijn schouders op. "Het gaat wel, denk ik. Mijn ouders zijn best oké. Mijn broer pest me soms, maar daar blijft het bij. En mijn zusje wil ik gewoon beschermen."

"Waarover ben je dan zo gefrustreerd?"

"Alles." Yasser richt het pistool voor zich uit en vuurt het af, drie keer achter elkaar.

De knallen gaan door mijn hele lichaam. Ze laten mijn trommelvliezen klapperen en mijn benen trillen. Wauw. Dit wil ik ook leren.

Tevreden bekijkt Yasser zijn resultaat. "De wereld is gewoon klote. De regering, de economie, alles. Ik kan het niet zo goed uitleggen. Gedachten onder woorden brengen is meer iets voor Dorine."

"Heb je ooit iets met haar gehad?" Ik heb geen idee waar die vraag vandaan komt, maar ineens zweeft hij in de ruimte tussen ons in.

"Nee. Zo ver is het nooit gekomen, maar er speelde wel iets, ja. Je bent nieuwsgierig, kleine aap."

"Dat hoor ik wel vaker. Ik ben gewoon geïnteresseerd in andere mensen. Vertel nog eens wat over jezelf."

Ik zie hoe Yasser aarzelt, maar uiteindelijk doet hij toch zijn mond open. Maar net als hij op het punt staat om ook daadwerkelijk geluid te produceren, komt er iemand de schietbaan op gelopen die ik heel goed ken. Lee.

"Ha Sophie," begroet ze me alsof er niks aan de hand is. Naast haar loopt Eric.

Wat doet zij verdomme hier? Hoe weet ze dat ik hier ben? Ik heb zin om haar een klap te verkopen, maar dan zou ik mezelf verraden. Daarom bal ik mijn handen tot vuisten in de mouwen van mijn trui.