(Sisters in crime 3) Avontuur in Engeland

21. Connor

Misschien ben ik heel link bezig. Misschien betekent dit wel het einde van mijn relatie. Maar ik moet het gewoon proberen. Als ik het niet doe, zal ik me mijn hele leven blijven afvragen of het resultaat had opgeleverd. Dus probeer ik mijn zenuwen in bedwang te houden terwijl ik naar het laboratorium van de geheime dienst loop.

Door de glazen wand zie ik al dat er zich slechts één persoon in de ruimte bevindt. Het is een wat oudere man in een lange witte jas. Gespannen klop ik op de deur, waarna hij opkijkt.

"Goedemiddag jongedame, kan ik je ergens mee helpen?"

"Ja, eigenlijk wel." Voorzichtig schuifel ik verder de ruimte in, die fel wordt verlicht door tl-buizen aan het plafond. Normaal gesproken zou ik me op een plek als deze meteen thuis voelen. Alleen vandaag gaat het om uiterst belangrijke zaken. "Zou u mij misschien iets kunnen vertellen over DNA-onderzoek?"

De man knikt geïnteresseerd. "En wat wil je precies weten? Of een DNA-spoor van een verdachte overeenkomt met iemand uit onze databank?"

"Zoiets," antwoord ik. "Dit klinkt misschien heel stom, maar ik wil de vader van mijn vriend zoeken. Mijn moeder denkt dat het iemand moet zijn die bij de geheime dienst werkt of gewerkt heeft. Is er een manier om te onderzoeken of het DNA van mijn vriend overeenkomt met dat van iemand uit de databank zonder dat iemand dat hoeft te weten?"

"Ja hoor, dat gaat prima. We hebben alleen niet van alle medewerkers het DNA in ons systeem zitten, dus dat zou een probleem kunnen opleveren."

Dat weet ik. Daar heb ik ook al over nagedacht. Iedereen met een leidinggevende functie moet DNA afstaan voor in de databank. Dat heeft iets met veiligheidsmaatregelen te maken, geloof ik. Daarnaast worden er ook van de spionnen die in het veld werken – en dus missies uitvoeren, net als Lee, Sydney en ik – DNA-monsters gemaakt. Feitelijk gezien staan alleen degenen achter de schermen niet in het systeem. Iemand als Toby, die alleen maar lesgeeft, bijvoorbeeld. Ik weet niet hoe groot de kans is dat zijn vader ook tot de groep behoort waar geen monster van is, maar volgens mij is het de moeite waard om het te proberen. Niet geschoten is altijd mis. En als hij er niet tussen zit dan hoef ik hem ook niet te vertellen wat ik gedaan heb.

Ik heb nog niet nagedacht over wat ik ga doen als ik wel een resultaat uit de test krijg. Daar wil ik ook niet over nadenken. Ik wil niet bedenken hoe het einde van mijn relatie eruit gaat zien. Wat ik wel weet, is dat het maar goed is dat mijn ouders nog geen andere invulling hebben gegeven aan mijn kamer nadat ik het huis uit ben gegaan. Ik kan er zo weer in terug als dat moet.

Ik schenk de oudere man voor me een vriendelijke glimlach "Het maakt niet uit. Ik vergelijk het wel gewoon met degenen waarvan wel DNA-materiaal beschikbaar is. Als dat geen match oplevert, kan ik altijd nog verder kijken."

"En je vriend mag hier niks van weten, zei je?" De blik in de ogen van de man is nu veranderd in bezorgdheid.

"Ja ja, ik weet het," zucht ik. "Het is onverstandig en een groot risico en dit gaat me waarschijnlijk mijn relatie kosten, maar ik vind dat hij het een kans moet geven. Hoe kan hij nou weigeren zijn vader te leren kennen als hij niet eens weet of die wel op de hoogte is van zijn bestaan? Wat hij waarschijnlijk niet eens is, dat heeft mijn moeder me verteld."

"Als je maar voorzichtig bent. De meeste mensen zitten niet te wachten op iemand die achter hun rug om in hun verleden gaat zitten wroeten. Zelfs niet de mensen van wie ze houden."

Dat klinkt alsof Toby één of ander duister geheim in zijn verleden verborgen heeft liggen. Wat hij niet heeft, dat weet ik vrij zeker. "Kunt u mij vertellen wat ik moet doen?"

"Jazeker. Kom maar even zitten."

-

Oké, dus ik hoef er alleen maar voor te zorgen dat ik aan een DNA-spoor van Toby kom. Het zou het meest praktisch zijn als ik hem gewoon kon vragen of ik wat wangslijmvlies van hem mag hebben, maar dat kan natuurlijk niet. Dan zullen bij hem meteen alle alarmbellen gaan rinkelen en zal hij zo kwaad op me worden dat hij op het eerste vliegtuig terug naar huis stapt. Dus zal ik iets anders moeten verzinnen.

Ik heb nog gevraagd of het ook ergens anders mee kan. Als ik aan bloed weet te komen, is dat ook prima. Dingen als haar bevatten ook genetische informatie, maar zullen een minder goed resultaat geven. Mijn opties zijn dus beperkt tot wangslijmvlies en bloed, en ik heb geen idee hoe ik dat aan zou moeten pakken.

Peinzend loop ik het appartementencomplex in waar we logeren en ga recht op de lift af. De makkelijkste manier zou nog bijna zijn om gewoon een kind van hem te krijgen en daarmee een DNA-onderzoek te laten doen, maar dat is echt te belachelijk om zelfs maar serieus te overwegen. Natuurlijk ga ik geen kind nemen. Over tien jaar misschien, maar nu heb ik daar echt nog geen zin in. Ik heb werk en een studie en ik ben pas achttien. Het is al heel wat dat we zo vroeg zijn gaan samenwonen. Volgens mij is mijn moeder zelfs nog niet helemaal van die schrik bekomen.

De lift brengt me naar boven terwijl ik me nog steeds afvraag wat ik moet doen. Moet ik Toby expres knock out slaan en hopen dat hij ergens gaat bloeden? Moet ik wachten tot hij slaapt en dan een wattenstaafje in zijn mond proppen om wangslijmvlies af te kunnen nemen? Ik had niet verwacht dat het zo moeilijk zou zijn. Het is waarschijnlijk makkelijker om aan één van zijn teennagels te komen. Jammer dat die geen optimaal resultaat opleveren.

In het appartement hangt Lee met Penn voor de televisie. Ava en Sydney zijn nergens te bekennen, en ik mis nog iemand.

"Waar is de rest?," vraag ik dan ook zo onschuldig mogelijk. Niemand hoeft te weten wat ik in mijn schild voer.

Penn kijkt op. "Ava en Sydney zijn shoppen en Toby staat onder de douche. Ik dacht eigenlijk dat jij met die meiden mee was."

"Nee, ik was eh... gewoon even een luchtje scheppen."

Het levert me een bezorgde blik van mijn neef op. "Gaat het wel goed met je, Connor? Je doet zo vreemd de laatste tijd."

Shit. Shitterdeshitterdeshit. Zeg alsjeblieft niet dat hij iets door heeft. Hoe kom ik zo snel aan een goede verklaring? Misschien moet ik maar gewoon doen alsof ik Sydney ben. Alsof er niks aan de hand is laat ik mezelf op de bank zakken. "Vreemd? Hoe bedoel je precies?"

"Je bent zo afwezig en je doet gewoon... nou ja, anders. Anders dan ik van je gewend ben."

"Dat zal wel komen doordat we elkaar niet zo vaak zien," wuif ik zijn bezorgdheid weg. "Ik ben best wel veranderd de afgelopen jaren en soms moet ik daar zelf ook nog een beetje aan wennen. Ik kan me dus prima voorstellen dat anderen er ook aan moeten wennen."

Penn schudt zijn hoofd. "Dat is het niet. Ik weet dat je veranderd bent, maar daar heeft dit niks mee te maken. Wat is er aan de hand?"

Er is nog maar één optie over. Een deel van de waarheid. "Ik maak me ook zorgen. Over Toby, bedoel ik dan. Hij heeft zijn vader nooit gekend en dat vind ik gewoon rot voor hem, maar zelf doet hij alsof hij er niet mee zit."

"Misschien omdat dat ook zo is?," oppert Penn. "Niet alle mensen denken hetzelfde over bepaalde dingen."

"Maar ik wil het weten. Voor hem. Misschien is het wel een hartstikke aardige vent die niks liever gewild had dan voor hem zorgen. Dan moet hij toch een kans krijgen? Ik vind het zo oneerlijk dat hij zijn vader al afwijst zonder het verhaal achter hem te kennen."

"Dat kan wel zijn, maar dit gaat om zijn leven. Als hij het niet wil dan moet jij je daarbij neerleggen."

"En als ik dat nou niet wil?" Uitdagend kijk ik hem aan.

"Connor," klinkt dan een andere, zeer bekende, stem.

Met een ruk draai ik me om en zie Toby in de gang naar de badkamer staan. "Hoi. Lekker gedoucht?"

"Doe maar niet zo onschuldig. Ik heb gehoord wat je zei."

"O." Nu ben ik de lul. Automatisch sluit ik mijn ogen. Laat de aanval maar komen.

"Ik zou het erg waarderen als jij je niet meer met dat aspect van mijn leven bemoeit. Ik heb vrede met de situatie zoals die nu is en als jij net zoveel van mij houdt als ik van jou dan laat je het daarbij. Begrepen?" De zakelijke blik in zijn ogen lijkt in niks op de charmante jongen die ik heb leren kennen in de sportzaal van de geheime dienst.

Ik knik zogenaamd instemmend. "Begrepen."

"Mooi zo," vindt Toby. Hij draait zich om en loopt terug de badkamer in.

Hier ga ik het echt niet bij laten zitten.