(Sisters in crime 3) Avontuur in Engeland

22. Sydney

Zo gauw ik Ava met een paar nieuwe outfits bij het appartement heb weten te lozen, haast ik me naar het hoofdkwartier van de geheime dienst. Het kost me slechts een paar minuten om Farid te vinden. Hij zit in een bespreking met een paar anderen, maar zodra hij me ziet komt hij meteen naar me toe.

"Ha Sydney. Hoe gaat het met je missie?"

"Ik heb je hulp nodig. Hoe lang denk je dat je bespreking ongeveer nog duurt?"

Farid kijkt achterom naar het groepje mensen dat zich in de vergaderruimte verzameld heeft, alsof hij daaraan kan zien hoe lang het nog zal gaan duren. "Ik kan wel weg. Als jij alvast een lege ruimte voor ons opzoekt dan kom ik zo naar je toe."

"Is goed. Tot zo dan." Meteen maak ik me uit de voeten om een lege vergaderruimte te zoeken. Die is niet moeilijk te vinden. Twee deuren verderop zit niemand. Ik ga naar binnen en laat mezelf in een stoel van rood leer zakken.

Na een paar minuten verschijnt ook Farid. Hij zet eerst uitgebreid thee voordat hij tegenover me aan de tafel komt zitten. "Vertel het eens, meid. Waarmee kan ik je helpen?"

"Ik denk niet dat het me op eigen krachten gaat lukken om de verdachten hun plannen te ontfutselen. Daarom heb ik iets bedacht." Tot in detail vertel ik hem over mijn zogenaamde date van gisteravond en wat ik van plan ben. Ik moet een zendertje in een voorwerp verstoppen en dan ervoor zorgen dat het voorwerp bij Yasser of Amin terechtkomt. Vanaf dan is het slechts nog een kwestie van naar de opnames luisteren voordat de zaak is opgelost.

"Dit is een heel goed plan," vindt Farid. "Natuurlijk hebben we er al eerder over gedacht om ze af te luisteren, alleen hebben we nog niet de kans gekregen om dat ook daadwerkelijk te doen. Alleen hun telefoon aftappen werkt niet bij dit soort jongens. Die bespreken hun plannen niet via de telefoon, maar als ze bij elkaar zijn."

"Wat denk je dat we kunnen gebruiken als voorwerp om een zendertje in te stoppen?"

"Iets dat ze zouden aannemen zonder al te veel argwaan te krijgen," antwoordt Farid. "Wat voor spullen zou jij klakkeloos aannemen van je vrienden?"

"Eten," zeg ik zonder na te denken, maar het is lastig om daar een zender in te verstoppen. "Als Dorine wat meisjesachtiger was, had ik haar een lippenstift kunnen geven. Maar ik ben zelf ook niet zo'n type voor lippenstift, dus ik denk dat dat te veel op zou vallen."

Farid knikt begrijpend. "Wat denk je van een pen?"

"Een pen?" Ja, die zou ik zonder twijfel aannemen. Ik zou er nooit van uitgaan dat er iets mee aan de hand zou kunnen zijn. Alleen is het nogal vreemd om iemand zomaar een pen te geven. "Hoe wil je dat aanpakken dan?"

"Dat moeten we nog even verzinnen, maar volgens mij ben jij hier de actrice met talent voor improviseren. Je kunt vast wel iets bedenken, toch?"

Ik kan vast wel iets bedenken, ja. Alleen weet ik niet of ik dat onder druk kan op zulke korte termijn.

-

Tegen het eind van de middag heb ik maar liefst drie pennen met zendertjes in mijn tas, gewoon voor het geval dat er iets misgaat of dat ik ze alle drie een pen aan zou kunnen smeren. Op slentertempo begeef ik me naar de vaste hangplek van mijn groepje potentieel terroristen. Yasser en Amin hangen er rond. Dorine is nergens te bekennen.

"Hé jongens," begroet ik ze. "Geen Dorine vandaag?"

"Die moest werken," antwoordt Yasser. Hij kijkt me onderzoekend aan. Het einde van onze date gisteravond is niet zo heel soepel verlopen. Hij vertelde me dat hij helemaal geen Engels meisje wilde en dat hij alleen met de date ingestemd had omdat Dorine dat graag wilde. Blijkbaar zijn die twee nogal close. Al lijkt me dat ook wel logisch als je samen een aanslag wilt plannen. Ik zei hem dat ik een relatie ook niet zo zag zitten, maar dat ik wel graag vrienden wilde blijven. Hij reageerde er nogal vaag op, dus weet ik niet wat hij precies wil, maar ik doe gewoon alsof we beste vrienden zijn. Dat komt beter uit voor de missie.

Ik leun tegen de muur van het metrostation aan. "Hoe lang zijn jullie al bevriend met Dorine?"

Nu onderwerpt ook Amin me aan een onderzoekende blik. "Vanwaar die interesse?"

"Mag dat soms niet?," reageer ik zogenaamd op mijn tenen getrapt. Wat ik ook echt zou zijn als ik dit gesprek als mezelf voerde en niet als Sophie. "Zoals ik eerder al aangaf, ben ik erg geïnteresseerd in mensen. Ik denk erover om sociaal werker te worden, alleen er kleeft zo'n negatief imago aan dat beroep." Farid had gelijk; ik kan prima improviseren.

Amin werpt me nog een vreemde blik toe, maar zegt verder niks. Goed zo. Zolang hij zijn mond houdt, kan ik het best uithouden hier. Nu alleen nog een manier vinden om één van hen een pen mee te geven. Of beter nog, allebei.

"Zeg Yasser, heb ik je mijn telefoonnummer eigenlijk gegeven?"

"Nee," antwoordt hij aarzelend. "Waar heb ik dat voor nodig? Als je me zoekt dan kom je toch wel hierheen."

"We zouden toch vrienden blijven? En trouwens, als je hier niet bent en ik moet je spreken dan wil ik je kunnen bereiken. Alsjeblieft? Mijn oude vrienden hebben me allemaal in de steek gelaten en soms heb ik gewoon behoefte aan iemand om tegen te praten."

"Ik ben niet goed in praten."

Ik rol met mijn ogen. "Dat had ik natuurlijk al begrepen, maar je hoeft ook niks te zeggen. Wacht." Uit mijn portemonnee vis ik een oud metrokaartje. Met één van mijn afluisterpennen schrijf ik daar een nep telefoonnummer op dat wordt gebruikt voor één van de toestellen van de geheime dienst. Het kaartje geef ik aan Yasser. "Alsjeblieft."

Argwanend neemt hij het kaartje aan. "Ja, bedankt. Is het nu de bedoeling dat ik je mijn nummer ook geef of zo?"

"Ja, is goed." Ik vis nog een metrokaartje uit mijn portemonnee en geef dat aan hem. "Schrijf het hier maar op. Ik heb mijn telefoon nu niet bij me."

Enigszins twijfelend pakt hij het kaartje en mijn pen aan. Hij brengt de pen naar het papieren ding toe en begint zijn nummer erop te schrijven.

Dit is mijn kans. Zogenaamd geschrokken kijk ik op mijn horloge. "Shit, zo laat al? Ik moet echt rennen, anders krijg ik klappen." Zonder aarzelen zet ik een sprintje in naar het einde van de straat. Volgens mij roept Yasser me nog wel na, maar ik doe alsof ik hem niet hoor. Nu moet hij de pen wel houden. Ha, wat ben ik toch slim. De leraren van de geheime dienst zullen trots op me zijn. Ze zullen versteld staan van mijn improvisatietalent. Ik kan niet wachten tot ik mijn lerares Lucie hier na de vakantie over kan vertellen als ze me de toetsen afneemt die horen bij mijn officiële toetreden tot de geheime dienst. Toetsen die overigens nog slechts een formaliteit zijn voor mij, gezien de ruim twee jaar ervaring als spion die ik al op zak heb.

Zodra ik vind dat de afstand tussen mij en metrostation Bond Street groot genoeg is, neem ik een wat rustiger tempo aan. Op mijn gemak wandel ik verder. Omdat het mooi weer is buiten, besluit ik niet de metro te nemen naar Johans appartement, maar gewoon te lopen. Zo kan ik tenminste nog even genieten van de stad. Nu ik een zendertje achter heb weten te laten bij de terroristen is de kans groot dat de opdracht binnen een paar dagen is afgerond. En dat betekent weer dat we hier snel zullen vertrekken. Hoe langer we hier blijven, hoe lastiger het ook wordt om voor Penn en Ava verborgen te houden wat voor werk wij zusjes Donovan doen. En Toby natuurlijk.

Helemaal zen arriveer ik in de straat waar we momenteel logeren. Ik zal Londen wel missen als we weg zijn. Deze stad zit zo vol actie. Ik zou willen dat ik hier voor altijd kon blijven.