(Sisters in crime 3) Avontuur in Engeland

31. Sydney

Dit is het dan, onze laatste dag in Londen. De missie is opgelost en Lee heeft haar zogenaamde zomercursus afgerond, dus moeten we terug naar onze familie in Bridlington. Hoewel ik daar altijd met veel plezier heen ga, vind ik het jammer om de Engelse hoofdstad achter me te moeten laten. Ik voel me zo thuis hier. Daarom besluit ik deze laatste ochtend te vullen met een wandeling.

Ik weet er gelukkig in mijn eentje tussenuit te sneaken. Dan kan ik tenminste rustig nadenken. En het komt ook wel goed uit gezien ik even langs de geheime dienst wil om afscheid te nemen. Maar eerst naar Hyde Park. Ik kan niet uit Londen weggaan zonder nog één keer door Hyde Park te lopen, hét rustpuntje middenin deze drukke wereldstad.

Auto's razen achter me voorbij terwijl ik door het hek loop dat me toegang verleent tot het park. Waar ik vandaan kom, in Nederland bedoel ik, hebben we zoiets niet. Het enige wat daar voor een park door kan gaan is een slecht onderhouden stukje bos in de buurt van mijn oude basisschool. Dat is niks vergeleken bij deze oase van gras en bankjes en paden waar je op kunt hardlopen. Niet dat ik aan hardlopen doe buiten de verplichte trainingen van de geheime dienst om, maar het gaat om het idee.

Na een klein rondje door het park vervolg ik mijn weg naar het Londense hoofdkantoor van de geheime dienst. De hele stad mag dan de afgelopen dagen als mijn thuis zijn gaan voelen, maar dat geldt zeker voor het ondergrondse gangenstelsel. Met een theatrale zucht laat ik de bewaker bij de deur mijn vingerafdruk controleren voordat ik door kan lopen. Nog één keer de trap afdalen die eruitziet alsof hij thuishoort in een spookhuis met zijn smalle doorgang en krappe treetjes. Nog één keer het donkere gangetje door en als ik linksaf sla ineens begroet worden door een zee van licht.

Hier gaat het leven uiteraard gewoon door. Deze mensen hoeven niet weg. Zij kunnen hier komen wanneer ze maar willen en opdrachten blijven oplossen. Het is niet eerlijk.

Omdat ik niet precies weet waar ik heen zal gaan, dwaal ik maar wat door de gangen tot ik uiteindelijk weer bij de kantine uitkom. Ik pak een glas water (als ik geld bij me had, zou ik iets anders kunnen kopen, maar helaas ben ik mijn portemonnee vergeten) en ga aan een vrij tafeltje aan de rand van de ruimte zitten. Geamuseerd bestudeer ik iedereen die om me heen zit, zoals ik dat zo graag doe. Zoveel verschillende mensen en toch hebben ze één ding gemeen: ze werken voor de geheime dienst. In Londen.

"Als we daar Sydney Donovan niet hebben."

Ik kijk op en zie Richard staan. "Hallo."

"Goedemorgen jongedame." Zonder te vragen of ik het erg vind, schuift hij aan mijn tafel aan. "Ik hoorde dat jullie vandaag weggaan."

Het verbaast me niks dat hij dat weet. "Dat klopt. De koffers zijn al gepakt. Alleen Lee wilde nog één keer naar de schietbaan om te kijken of ze misschien met links zou kunnen schieten."

Richard lacht. "Ja, dat heb ik ook gehoord."

Dát verbaast me dan weer wel. "Hoe dan? Hebt u soms afluisterapparatuur in ons appartement opgehangen?"

"Nee, je zus gaat tegenwoordig om met mijn neefje."

Dat moet dan Eric zijn, want Lee is niet zo'n slettebak die het in een paar dagen tijd met meerdere jongens aanlegt. Helemaal niet juist. Daarom was het ook zo'n schok om ze gisteravond te betrappen. Dat had ik nooit achter haar gezocht. "Dan bent u zeker wel erg close met hem?"

"Ik heb hem en zijn broer in huis genomen nadat hun vader overleed. De band is lang niet zo hecht als ik graag zou willen. Eric geeft mij er de schuld van dat zijn ouders dood zijn."

"Zijn ouders zijn dood? O Jezus, wat erg." En niemand die de moeite neemt om mij dat te vertellen.

Richard knikt triest, maar herpakt zichzelf dan en kijkt me serieus aan. "Goed Sydney, dat was niet waarom ik je nog even wilde zien. Ik wil je laten weten dat ik zeer onder de indruk ben van je werk. Je hebt natuurlijk een voorsprong doordat je eerder bij de geheime dienst kwam dan gewoonlijk de bedoeling is, maar mijns inziens heb je gedurende de afgelopen tijd laten zien dat je die voorsprong serieus hebt genomen en de afgelopen jaren niet maar wat uit je neus hebt zitten vreten. Dat waardeer ik heel erg. Ik werk niet graag met spionnen die zich niet ten volle inzetten voor het werk."