Ένα Όμορφο Τέρας (Μέρος 1ο)

Γνωριμίες

«Γιατί είναι μαζί μου.» Άκουσα μια φωνή ακριβώς πίσω μου και δεν χρειαζόταν να γυρίσω για να δω πως ήταν εκείνος. Το γνωστό πλέον συναίσθημα μέσα μου φούντωσε κάνοντας το αίμα να πάλλεται μες τις φλέβες μου σαν τρελό. Πλησίασα περισσότερο τον Τομ βάζοντας το σώμα μου για άλλη μια φορά μέσα σε δύο μέρες σαν ασπίδα προστασίας από τον Τοντ.

«Εσύ.. Πώς; Ποιος είσαι;» Ο Τομ έδειχνε τελείως χαμένος από την εντελώς αναπάντεχη –για κείνον τουλάχιστον- εμφάνιση του Τοντ. Και δεν τον αδικούσα. Το ένα λεπτό ήμασταν απλά οι δυο μας και το επόμενο εκείνος και το ηλίθιο αυτάρεσκο χαμόγελό του χώθηκαν για άλλη μια φορά στη ζωή μου.

«Γλυκιά μου για άλλη μια φορά κρύβεις όσα έγιναν μεταξύ μας από τους φίλους σου, πώς μπορείς; Δεν πειράζει όμως. Σε συγχωρώ. Μπορώ να παραμείνω το μικρό βρόμικο μυστικό σου.» Τις τελευταίες του λέξεις τις είπε σχεδόν στο αφτί μου όμως αρκετά δυνατά ώστε να τις ακούσει κι ο Τομ. Είχε πλησιάσει πολύ αλλά δεν έδειχνε να τον απασχολεί η φανερή δυσφορία μου.

«Γιατί βρίσκεσαι εδώ; Σου ξεκαθάρισα περισσότερες από μία φορές πως δεν θέλω να με ξαναπλησιάσεις. Γιατί δεν μπορείς να με αφήσεις ήσυχη επιτέλους;» Ο θυμός μου φούντωσε γρηγορότερα από κάθε άλλη φορά. Εκεί που νόμιζα πως είχα γλυτώσει, πως δε θα αναγκαζόμουν ποτέ ξανά να δω αυτά τα ηλίθια κόκκινα μάτια ξαφνικά εμφανίστηκαν ακριβώς μπροστά μου για άλλη μια καταραμένη φορά.

«Μικρή μου, δεν ξέρεις τι λες. Σου έχω πει τόσες και τόσες φορές πως πάντα θα είμαι κοντά σου. Εξάλλου σου είχα υποσχεθεί πως θα γνωρίσω όλους τους φίλους σου. Ειδικά αυτό το αγόρι για το οποίο έχω ακούσει τόσα πολλά.» Λέγοντας τη λέξη αγόρι τα μάτια του σχεδόν μαύρισαν από μίσος και η φωνή του έμοιαζε περισσότερο με γρύλισμα παρά ποτέ. Έκανα ένα ακόμη βήμα πιο κοντά στον Τομ. Τώρα του είχα γυρισμένη την πλάτη μόνο και μόνο για να ελέγχω κάθε κίνηση εκείνου.

«Ρόουζ, ποιός είναι αυτός; Τι εννοεί; Από που τον ξέρεις;» Η φωνή του Τομ ακούστηκε ψιθυριστή από πίσω μου χωρίς όμως ίχνος φόβου. Και για ποιο λόγο να τον φοβηθεί αλήθεια; Φαινόταν λίγο μεγαλύτερος μας, ίσως περίπου 4 χρόνια από μένα και 3 από τον Τομ, κάτι που ποτέ πιο πριν δεν θα τον φόβιζε. Αλλά δεν γνώριζε όσα ήξερα εγώ για εκείνον. Αχ, Τομ που σε έμπλεξα; Αν γνώριζες την αλήθεια δεν θα ήσουν ούτε κατά διάνυα τόσο ήρεμος.

«Ρόουζ, Ρόουζ, Ρόουζ, μικρό και αθώο μου τριαντάφυλλο* συγγνώμη αλλά δεν μπορώ να σε αφήσω να λες ψέματα στους φίλους σου για μας. Ακόμη κι αν είναι υπερβολικά ανόητοι για να το καταλάβουν αμέσως πρέπει να τους το εξηγήσουμε. Και αφού εσύ δεν μπόρεσες μέχρι τώρα πρέπει να το κάνω εγώ.» Ο Τοντ τελείωσε το λόγο του με ένα χαιρέκακο γέλιο την ίδια στιγμή που ο Τομ πίσω μου αναπήδησε με την προσβολή που πήγαινε ξεκάθαρα σ' εκείνον. Και το δικό μου αίμα ανέβηκε στο κεφάλι μου αλλά είχα σημαντικότερα πράγματα από τις ανοησίες και τα ψέματα εκείνου. Τι εννοούσε πως θα το έκανε εκείνος; Τι ακριβώς θα του εξηγούσε;

«Δεν ξέρω αν είναι φίλος σου ή κάτι τέτοιο πάντως να ξέρεις πως δεν τον βλέπω καλά αν συνεχίσει να μιλάει έτσι.» Ο Τομ απείλησε παρόλο που ευχόμουν να μην το είχε κάνει. Ξαφνικά εκείνος βρέθηκε δίπλα του και όπως και στο όραμα τα δύο αγόρια ήταν πλέον ακριβώς απέναντι ο ένας από τον άλλο. Είχαν ακριβώς το ίδιο ύψος και τα χαρακτηριστικά και των δύο είχαν σκληρύνει, παρόλο που στα μάτια του Τομ υπήρχε απλά θυμός ενώ στου Τοντ δολοφονική μανία. Έμοιαζαν σαν δύο αγρίμια έτοιμα να φάνε το ένα τ' άλλο.

«Νομίζεις πως είσαι σε θέση να με απειλείς αγοράκι; Δεν ξέρεις με ποιον πας να τα βάλεις.» Του απάντησε με τα κατάμαυρα τώρα μάτια του να τον κοιτούν με τρόπο που ήξερα πως σήμαινε μόνο ένα πράγμα. Πήγε να πλησιάσει περισσότερο τον Τομ όμως εγώ δεν έχασα άλλο χρόνο και μπήκα ξανά ανάμεσά τους. Αυτή τη φορά κοίταξα κατάματα τον Τομ, κάνοντάς του νόημα να μην μιλήσει.

«Κάνε στην άκρη μωρό μου, δεν θέλω να σε πληγώσω. Άσε με να γνωριστώ με τον φίλο σου.» Ενώ τελείωνε γύρισα να τον αντικρίσω. Στο πρόσωπο του εμφανίστηκε ένα άγριο χαμόγελο που σου πάγωνε το αίμα. Οι κυνόδοντες του μετά βίας κρυβόντουσαν καθώς μπορούσα να δω τις μυτερές άκρες τους.

«Φύγε Τοντ, άσε μας ήσυχους επιτέλους.»

«Να φύγω; Ρόζαλη με πληγώνεις. Ούτως ή άλλος δεν πρόκειται να φύγω μέχρι να σιγουρευτώ πως δεν θα σε ξαναπλησιάσει. Και αφού δεν μ' αφήνεις να τον πείσω με τις πράξεις μου τότε σίγουρα θα το κάνω με τα λόγια μου.» Χαμογέλασε πλατύτερα και αυτή τη φορά οι κυνόδοντες έκαναν αισθητή την παρουσία τους. Όχι, αυτό δεν ήταν σίγουρα καλό, σκέφτηκα.

«Τι στο...;» Ο Τομ πήρε μια γρήγορη ανάσα μη πιστεύοντας αυτό που έβλεπε. Δεν τον κατηγορούσα. Ούτε και γω μπορούσα να το πιστέψω στην αρχή, την πρώτη εκείνη φορά που μου επιτέθηκε σ' εκείνο το απαίσιο στενό, στο Λονδίνο. Αυτό όμως έμοιαζε να είναι χρόνια πριν σε ένα παρελθόν που θα έδινα τα πάντα να αλλάξω.

*Τριαντάφυλλο όπως Rose