Thirty letters to Zayn. {Voltooid} Dutch

Letter 18

Hai Zayn,

Ooit een half uur lang ergens aan gehangen aan touwen omdat je vriendinnen zo nodig wilden                Survivallen? Nee? Ik wel! Net nog.

"Kom op Sam! Niet bang al die andere mensen durfden het toch ook?" riep Lexi luid. "Niet zo hard!" siste ik boos. Lexi keek mij aan met een blik die zei: 'Ik ga je opeten als je het niet doet.' Zo snel als ik kon sprong ik uit de rij, rende naar het einde van de rij en beukte daar de mensen aan de kant die net aan de beurt waren. "Aan de kant dit is een noodgeval!" riep ik. Ik greep het 'geval' uit de handen van de Meneer die in het hokje zat -En die mij nou met grote ogen aanstaarde- Ik begon het aan te doen en pakte een helm.

Braaf stond ik te wachten bij de ingang tot mijn vriendinnen kwamen. "Jij mag eerst!" melde Melissa. "Ik haat jullie" siste ik met een priemende vinger naar hun. Maar goed ik was ook de slechtste niet dus liep ik de houten trap op en iemand maakte een touw aan mij vast. Met knikkende knieën en benen stapte ik het touw op en klemde mijn handen meteen om het touw boven mij. "Je kan het, je kan het" fluisterde ik in mij zelf. Maar ja, ik had hoogtevrees en misschien was ik dat eventjes vergeten. Je zou toch denken dat het wel komt als je daar boven in de lucht het touw op gaat lopen, maar bij mij werkte het niet zo.

"Eh Sam? Mogen andere mensen ook nog?" vroeg Skylar, ik deed mijn ogen open en zag dat er een hele rij stond van mensen die ongeduldig wachten. "Eh ja Tuurlijk!" zei ik snel en met kleine pasjes begon ik vooruit te lopen.

Halverwege het touw gebeurde het...

Opeens klonk er een harde knal en begon het hard te regenen. "Karma wat doe je mij aan?" ik stond stijf van de zenuwen. Waarom: Ten eerste ik vond het sowieso al eng om te survivallen en als je daar mijn angst voor onweer bij op telt kan zelfs een ongeboren baby het begrijpen.

"LOOP DOOR!" gilt Lexi boven de onweer uit. Ik kom weer bij zinnen en ren over de evenwicht balk heen. SMAK!  ik glijd gillend uit en mijn vriendinnen houden hun adem in. "SAM!" gilt Skylar in paniek. "AUW!" ik gil van de pijn als het touw strak staat, zo'n 15 meter hang ik boven de grond en er komen mensen onder mij staan. Helaas voor de mensen op de baan moeten ze op mij wachten tot dat ik eindelijk bevrijd ben. Niemand kan namelijk in halen.

Met als gevolg dat een halfuur later iedereen zeik nat naar beneden snelt en woeste blikken naar mij toe zenden. Als ik mijn vriendinnen zie proest ik mijn warme chocomelk -had ik gratis gekregen ghehehe- uit over een muffin die de 'tafel buren' hebben bestelt. Ik heb er geen oog voor en kijk met grote ogen naar mijn vriendinnen. Hun mascara zit tot halverwege hun wangen, lippenstift zit op hun kin en nek en hun foundation is er half af en zit er half op. "Jezus jullie lieten mij schrikken" mompel ik tegen mijn vriendinnen als de schrik is gezakt. Duister fluisterend gingen mijn vriendinnen zitten en bestelde ook een warme choco.

Ja, je merkt het goed. Ik ben weer begonnen met lezen. Nu lijkt het net of Sam langs mij zit op mijn bed en met haar prachtige stem de brief hardop voor leest over mijn schouder. Nu ik Sam heb gezien komt ze niet meer uit mijn hoofd. Dat deed ze sowieso al niet maar nu al helemaal niet. Nu staat er een meisje in mijn hoofd.

Liam, Niall, Harry en Louis waren helemaal onder de indruk van haar. Ze hadden zeker één of andere gestoorde gek met een kettingzaag verwacht die op hun afstormde als een woeste stier. Nee Sam zag er heel onschuldig en schattig uit.

Ik weet niet wat ik verwacht had. Eerlijk gezegd wist ik niet dat ik haar ooit zou ontmoeten. Maar ik herinner Skylar nog, ik had haar herkent als het meisje dat Niall's eten afpakte. En aan Niall's gezichtsuitdrukking te zien herkende hij haar ook nog. Skylar was wel heel erg blij om ons te zien, ze gilde meer dan de gemiddelde fan. Misschien is er daarom zo’n hoog geschreeuw als we ergens zijn, zij staat gewoon ergens! Ze zag er wel leuk uit maar niet zo goed als Sam.

Je zag er trouwens niet zo vrolijk uit in het restaurant.

Ze herkende me! Mijn hart maakt een sprongetje. 'Dude' een stemmetje klinkt in mijn hoofd 'je bent wereld beroemd! Iedereen herkent je' mijn hart zakt volgens mij in de kelder van dit huis. Het stemmetje heeft gelijk.

Wat is er gebeurt?

Oke waarom vraag ik het eigenlijk? Ik krijg toch nooit antwoord. Trouwens. Door jullie moest ik de hele avond naar het gepraat van Lexi luisteren over jullie. Ze haalden herinneringen op die nooit zijn geweest:

"Omg Louis heeft het zelfde shirt aan die hij met mij heeft gekocht'

"Zayn is toch nog naar de kapper geweest"

"Liam's haar is gegroeid sinds de laatste keer dat ik hem zag"

Ga zo door. Zijn alle fans zo? Want dan denk ik dat ik wel goed zit tussen het; Ik ben geen hater maar zeker geen fan gedeelte.

Maar goed terug naar Lexi, ZE HEEFT JULLIE NOG NOOIT PERSOONLIJK ONTMOET!

 Oké, vanaf nu wel maar of dat jullie nou een gesprek met haar hadden? Nee. Niet dat jullie de kans kregen met dat gegil in jullie oren.

Maar ik moet gaan. Mijn moeder roept dat ze het honden asiel aan de lijn heeft. Volgens mij hebben ze gemerkt dat ik een paar honden los heb gelaten omdat ik het zielig vond. Wat voor smoes zou ik gebruiken? "Sorry, maar de honden roken de ijscokraam en wouden een ijsje?" Lijkt me niet goed aangezien de ijscokraam 20 meter verder op staat...

IK BEN SMOES-LOOS!! HELP! S.O.S.! LEGER! POLITIE! Jkgjaj

Oke, mijn moeder pakte net mijn pen af ik moet echt stoppen met schrijven naar jou vandaag. DOEI!

Groejes,

Sam

Vote/Comment/Fan