Thirty letters to Zayn. {Voltooid} Dutch

Letter 12

Lieve Zayn,

IK ZIT TE STUITEREN IN MIJN STOEL VAN WOEDE! Ik heb alle thee kopjes tegen de muur gegooid mijn borstel tegen het raam waardoor die brak en mijn boeken –per ongeluk- op de hond van de buren gegooid. Die zou ook wel een hekel aan mij hebben, honden vinden mij gewoon aardig. Ook heb ik al zo hard geschreeuwd dat alle dode Unicorns terug kwamen. HOE DURFT DIE...DIE...DIE TANDLOZE BARBIEPOP MET HAAR KILO'S MAKE-UP EN BOTOKS! Ik zal je zeggen wat er is gebeurd. Het is een lang verhaal, dus zeg ik het in een paar woorden:

Heb je ooit krab gegeten? Nooit gaan doen. Weet je nog dat ik een tijdje geleden had geschreven dat mijn ouders en ik gingen uit eten? Nou hier komt dus wat er toen is gebeurd, want ik schaamde me nog steeds ervoor dus kon ik het niet schrijven. Mijn ouders vonden het leuk om uit eten te gaan omdat mijn vader opslag had gekregen ofzo iets. Hij is nou origineel directeur van huppeldepup. Maar oké, mijn ouders kunnen zich nooit meer in dat restaurant vertonen alleen als ze undercover gaan. Wat best cool is, want dan moet je valse namen bedenken; Mijn naam is: Ashley PimpleBum. De fack?

Maar goed nu gaan we echt beginnen met het verhaal; Toen we binnen kwamen begon het al. Een gastheer wou de jas van mij aanpakken maar ik vertrouwde hem niet dus riep ik kei hard: "Blijf af!" zelfs het restaurant aan de overkant kwam hier kijken wat er aan de hand was. Mijn ouders werden rood en ze rende naar ons tafeltje toe. Nee dat valt niet op! Maar goed, ik moest daar heel eenzaam naar toe lopen. Toen het andere gebeurde. Er zat een knappe jongen langs ons tafeltje en wat doe ik? Ik struikel over een hond! SERIEUS? EEN HOND! WAT HEB IK MET HONDEN! Mogen er überhaupt wel honden in het restaurant? Maar goed, waar was ik. Het struikelen ja. Ik viel gelukkig niet maar ik maaide zo hard met mijn armen dat ik de pruik van de vrouw die net wijn wou drinken van haar hoofd afsloeg waardoor haar pruik in haar soep belanden.  Snel wandelend liep ik naar de tafel toe en ging zo gauw mogelijk zitten. 

Toen ik de menu kaart aanpakten zag ik dat ze volgends mij de Chinese kaart aan mij hadden gegeven want ik begreep niet wat er stond. "Is dit een Chinese kaart?" vroeg ik. Mijn ouders keken mij raar aan en zeiden dat we in een Italiaans restaurant zijn. "Waarom heb ik dan een Italiaanse kaart?"  De knappe jongen langs ons barste in lachen uit en verslikte zich in zijn soep. Terwijl hij met uitpuilende ogen naar adem hapte -hij leek wel een vis op het droge -  probeerde een ober te zorgen dat hij niet stikten. Daardoor moest ik lachen. Gelukkig deed ik nou zacht lachen dus keken alleen de tafeltjes rond om mij heen alsof ik een gevilde kat was. Het gaat vooruit. Na 10 minuten zag die jongen er niet meer uit als een vis op het droge. Omdat ik niet wist wat er stond, wees ik maar wat aan. Toen ik het kreeg wreef ik in mijn ogen kneep ik in mijn arm en pakte toen het bord aan van de ober die dacht dat het een soort groet was dus deed hij mij na. Met een vreemde blik keek ik hem na en ook mijn ouders dachten dat hij ziek in zijn hoofd was. Ik pakte de hamer en keek ernaar. "Hoe,  Moet ik een krab eten?" Ik had per ongeluk krab bestelt, niet in stukjes, nee, EEN HELE KRAB MET ALLES ER NOG AAN. Gelukkig geen octopus, mijn vader had die ooit gegeten. Gadver de Gadver. Mijn ouders wisten het ook niet dus, deed ik logisch nadenken en bedacht. Met een hamer moet je slaan dus stel dat ik op de krab moet slaan?. Ik begon als een gek te rammen op de krab. De tafels rondom mij, keken mij aan alsof ik aan het veranderen was in een trol met een muizen kop. Mijn ouders keken alsof ze het liefst weg wouden rennen en nooit meer terug wouden komen. Toen ik het pantser eraf had geslagen (mijn ouders waren al met het desser bezig) zag ik een soort vieze drab. Dus stak ik mijn vinger in de lucht -alsof ik het antwoord weet in de klas- en wachten tot er een ober kwam. Na een paar minuten kwam er een ober aan en vroeg wat er was. "Dit is toch niet te eten? Ik wil graag een Dame Blanch" zei ik met een pruil lip. De ober nam met tegenzin de krab weg en vroeg met een vies gezicht wat er mee was gebeurd. "Kon je dat niet beter vragen toen die nog leefden?" vroeg ik aan de ober. De ober keek mij boos aan en liep weg. Serieus? Kent niemand meer de regel 'de klant is koning'? De Dame Blanch kwam gelukkig al snel. Ik at hem in een rap tempo op want mijn ouders wouden volgens mij vluchten, ze hadden de rekening al betaalt en stonden te wachten op hun jassen. Dus liep ik met een gezicht vol chocolade naar mijn ouders (ik had mijn jas al aan) en deed de deur open tegen een gezicht van een boze zakenman. Wel, eerst wat de zakenman niet boos, maar wel toen ik de deur opengooide tegen zijn gezicht aan en als ik eerlijk ben weet ik ook niet of dat het een zakenman was. Ik stormde namelijk naar de auto en dook er in.

Leuke avond hé? SARCASME ZO GROOT TOT DE NOORPOOL EN WEER TERUG. Is de Noordpool eigenlijk heel erg groot? Hij is wel groot maar misschien kan ik beter zeggen SARCASME TOT DE MAAN EN TERUG. Maar ja, dat maakt niet zoveel uit. Als je maar begrijpt dat mijn sarcasme heel erg groot was bij die zin. Mijn ouders hebben denk ik besloten mij nooit meer ergens mee naar toe te nemen.

Groetjes,

Sam.

Hier hoefte ik niet zoveel bij te schrijven omdat hier al meer dan 1.000 woorden waren geschreven. Het is… heel interessant om dit verhaal terug te lezen :) Wel heb ik een stukje verwijderd, maar dat maakt denk ik niks uit want ik kijk steeds in de comments naar wat jullie leuk vinden en als er iets in staat wat jullie leuk vinden en ik ook blijft het staan (Het meeste vind ik wel leuk dus :)) Maar als er iets niet in staat en ik vind het niet leuk gaat het weg en soms schrijf ik er nog wat nieuws bij.