(Sisters in crime 3) Avontuur in Engeland

20. Lee

"Vertel eens iets over jouw leven," verzoekt Eric me. "Maakt niet uit wat. Iets dat er echt bij hoort."

In gedachten zoek ik naar iets geschikts om te vertellen, maar er komt geen leuk verhaal bij me op. Voor ik het weet, vertel ik hem het meest vreselijke dat ik had kunnen vertellen. "We zijn naar Nederland verhuisd omdat ik op mijn derde een man dood heb geschoten en daarna werd ik verliefd op één van de verdachten van onze eerste missie. Leuk genoeg of moet ik er nog wat special effects aan toevoegen voor een hogere entertainmentwaarde?"

"Nee, dit was prima," antwoordt Eric. Hij komt naast me in het gras liggen. "Klinkt bijna alsof je een probleemkind bent."

Ik stoot een vreemd lachje uit. "Ja hè? Alleen dat ben ik niet. Ik ben altijd zo verdomde braaf geweest. De eerste keer dat ik ging schieten, wist ik niet wat me overkwam. Ik ben dat meisje dat altijd haar huiswerk af heeft en cum laude is geslaagd voor de middelbare school en toen stond ik daar opeens op de schietbaan met een pistool in mijn handen. Bleek ik er nog goed in te zijn ook."

Nu is het Erics beurt om te lachen. "Ja, het is vast heel vervelend om goed te kunnen schieten."

"Ik maak geen grapje. Ik wist echt niet meer wie ik was en toen kreeg ik een soort van identiteitscrisis. Maar ik geloof dat dat inmiddels opgelost is."

"Ik geloof het anders niet. Waarom zou je je anders willen bezatten?"

Voor de vorm neem ik een extra grote slok wijn. "Omdat ik wil vergeten dat ik de sfeer heb verpest van wat een gezellig tripje had moeten worden. Ik weet niet eens hoe lang we hier nog blijven, maar het is hoe dan ook te lang. Ik wil terug naar hoe het vroeger was." Op het moment dat ik het zeg, besef ik dat het waar is. Ik wil weer onschuldige Lee zijn die altijd haar huiswerk maakt en bekvecht met haar zusjes. Ik wil weer rondrennen op het strand van Bridlington alsof ik nog nooit van mijn leven een pistool heb gezien. Maar tegelijkertijd wil ik ook helemaal geen afscheid nemen van de nieuwe Lee. "Ik weet gewoon niet zo goed hoe mijn oude en nieuwe leven in elkaar kunnen passen. Alles verandert zo snel en daar ben ik helemaal niet op voorbereid."

"Misschien moet je er gewoon niet zo zwaar over denken. Het komt allemaal wel goed. Sydney draait vast snel bij en dan hebben jullie het weer hartstikke gezellig samen. Je moet haar gewoon laten zien dat je haar niet in de gaten houdt omdat je haar niet vertrouwt, maar omdat je haar niet kwijt wilt raken."

Ik haal mijn neus op. Alsof dat werkt. Ze zal me alleen maar verwijten dat ik niet geloof dat ze voor zichzelf op kan komen. "Zullen we het nu over iets leuks hebben?"

"Doe maar een voorstel."

Ik kijk diep in zijn bruine ogen. Was zijn blik altijd al zo intens? Of is dat gewoon weer één van zijn trucjes om me in zijn bed te krijgen? "Als je maar niet denkt dat ik-"

Voordat ik mijn zin af heb kunnen maken, heeft hij zijn lippen al tegen de mijne gedrukt. Ze voelen warm en zacht en ik ben zo verward dat ik gewoon terug zoen. En meer. En nog meer. Zit er een magneet in zijn mond verborgen of zo?

Uiteindelijk weet ik me toch van hem los te rukken. "Hé. Volgens mij was dat niet de afspraak." Het komt er niet gemeen uit. Helemaal niet juist, eerder zacht en giechelig. Dat zal wel aan de wijn liggen.

Eric glimlacht naar me. "Nee, dat was niet de afspraak, maar volgens mij vond je het helemaal niet erg."

"Hou nou eens op met de hele tijd proberen me te versieren." Ik geef hem een plagerige duw en rol weer op mijn rug.

"Waarom? Waarom mag ik je niet versieren, Lee? Mag ik je niet leuk vinden?"

"Je vindt me niet leuk. Je hebt gewoon aandacht nodig of zo. Er zijn hier genoeg meisjes. Zoek er maar eentje uit."

"Aha, ik begrijp het," merkt hij op. "Jij bent bang dat je zelf verliefd wordt, is het niet?"

"Waar héb je het in vredesnaam over?" Maar het komt er lang niet zo overtuigend uit als ik bedoeld had. Ik ben niet de actrice van onze familie.

Een hand zoekt naar de mijne en grijpt die vast. "Waarom ben je daar bang voor?"

"Ik ben niet- Oké, ik ben wel bang. Maar niet om de reden die jij denkt."

"Ik denk helemaal niks."

"Goed dan," zucht ik. "Ik zou het niet erg vinden om verliefd te zijn alleen ben ik ten eerste nogal voorzichtig door mijn eerdere ervaringen. En ten tweede... ik ben hier maar tijdelijk, weet je. Ik heb niks aan een relatie op lange afstand. Na mijn studie ga ik gewoon weer in Nederland wonen."

"Weet je dat zeker?"

Verward draai ik mijn hoofd zijn kant op. "Hoe bedoel je? Natuurlijk weet ik dat zeker. Ik hoor in Nederland. Wat zou ik hier nog moeten?"

"Je zou bij de geheime dienst in Londen kunnen komen werken. Ik weet zeker dat er altijd wel een plekje is voor iemand als jij."