Değerli okuyucu, hoş geldin!
Bundan tam 11 yıl önce yazmış olduğum kitabı okumak üzeresin
Ve dilerim beğenirsin.
Sevgiler.
*
Türünün son varisi ve korkunç bir varlığın soyunu taşıyor!
19 yaşındaki Sima Arweyn, bir gece yarısı akıllara durgunluk ver...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dört gün boyunca kolyeyi aradım. Ancak nereyi eşelesem ne tarafı kurcalasam, bir türlü bulamadım. O kolyenin değerli olduğunu annem biliyor muydu yoksa? Bu yüzden mi bulunması imkansız bir yere saklamıştı? Delirecektim. Uykusuz kaldığım o dört gün boyunca merak ve sinirden aklımı kaçırmamak için kendimi zor tuttum.
"Bulamadın değil mi?" diye sordu Alain, ben motordan inip kaskımı çıkarırken.
"Hayır. Evi alt üst ettim yine de bulamadım. Asena anlamasın diye eşyaları yerinden oynattığım gibi aynı şekilde düzenledim. Ama bir arpa boyu kadar yol alamadım." Alain, bu bu zaman boyunca sürekli ordu ile birlikteydi. Sadece akşamları onu görüyordum. Genelde okul saatlerime denk geliyordu. Ve bu gün de, bana okula kadar eşlik etmişti. Motosikletiyle hava atmasına çok fena bozuluyordum; o da bunu biliyor ve durumdan keyif alıyordu. Her şeyin yani aramızdaki arkadaşlığın zaman zaman eskisi gibi olmasına şaşırıyordum.
"Demek psikoloji okuyorsun." Dedi. Motoruna yasladı ve kollarını birbirine kavuşturdu. Okulun dış kapısında duruyorduk ve gelen geçen herkes bize bana bakıyordu.
"Sanki bilmiyorsun," Ona doğru milim sayılabilecek bir adım attım." Aslına bakarsan ben senin hakkında hiçbir şey bilmiyorum. " dedim. Sırıttı.
"Askerim." Durdu. "Binbaşı Alain Martin." Yüzünde beliren ifadeye gülümser gibi oldum bir an. Alain'le aramızdaki bazı buzlar eriyordu, yani benim ona karşı ördüğüm buzdan duvarlarım eriyordu. Düşmanlığa gerek yoktu, çünkü bana yardım etmeye çalışıyordu. Ama yine de şüphelerimi uyanık tutmalı, tetikte olmalıydım.
Birden, "Sahi seni daha genç sanıyordum. Meğer büyükbabaymışsın da haberim yokmuş." dedim dalga geçer gibi.
Kışkırtıcı bir biçimde gülümsedi.
"O zaman iyi dersler çocuk. " dedi. Motoruna binip yola koyulmadan önce göz kırptı. O siyah motoruyla bir yılan gibi kıvrılan yolda kaybolurken, arkasından bir süre gidişini seyrettim.
Tanıdık bir ses adımla seslenince hızla yönümü çevirdim "Neden burada duruyorsun?" dedi, aynıbölümüokuduğum arkadaşım, Amy. Onun hakkında pek bir şey bilmiyordum. Yalnızca, neşeli görüntüsünün altında acılı bir tarafı olduğu dışında. Bunu hissedebiliyordum. Ha bir de üvey babasından nefret ettiğini bir keresinde ağzından kaçırmıştı. Bunun üzerine gitmedim, irdelemedim bile. Kendisini rahatsız hissetmesin diye hiç duymamış gibi davranmıştım.
"Saçların güzel olmuş." Dedim.
"Teşekkür ederim. " Parmaklarını yeni kesilmiş siyan küt saçlarının arasından geçirdi. "Gerçekten mi?"
"Gerçekten." Diye yanıtladım, parlayan siyah çekik gözlerine bakarak.
Beş dersin beşinden de hiçbir şey anlamadım. Bu aralar ders notlarım müthiş bir hızla düşüşe geçmişti. Eğitimini aldığım birçok dersin öğretmenleri bu durumumdan hoşnutsuzdu. Eminim ki çoğu, derslerime azalan ilgimin ve bunun sonuçlarında aldığım zayıf notların istediğim çerçevesinde olduğunu savunuyordu ama durum sandıkları gibi değildi. Derslerimin iyi olmasını ben de isterdim ancak şu ara başıma gelen doğaüstü olaylar ve bunca zaman varlığından bile haberdar olmadığım düşmanlarım beni öldürmek isterken, okul benim için geri planda kalıyordu. Annemin ve babamın intikamı için yanıp tutuşan yanım her şeyin üstündeydi. Soyumun yok olması umurumda değildi, geçmiş soyağacım da öyle.
