Love me harder

52. Uit gaan

#Olivia
Na de ongemakkelijke rijd in de sportschool zijn Mimi, Fernando, Pedro en ik gelijk naar huis gegaan. De jongens daar staarden duidelijk wel naar me en daar bleef het niet bij, paar van hen werden handtastelijk en kwamen als je het mij vraagt te dicht op me staan. Dat maakte het wel extra fijn dat Fernando en Pedro bij me waren, ze zijn zonder op te scheppen, een paar van de sterkste uit de stad. Nu we allemaal gedoucht op een bank zitten valt het me pas op hoe dichtbij Fernando en Mimi bij elkaar zitten, de hele dag zijn ze al samen nu ik er zo bij na denk. Terwijl ik over hen denk en naar hen staar valt het me ook op dat Fernando's hand telkens wat lager gaat zitten bij een Mimi die over de bank ligt. Een kleine glimlach vormt zich op mijn gezicht, dit is echt heel schattig. Zonder maar enige waarschuwing gaat er een gevoel door me heen, een harde klap die me in de werkelijkheid brengt: ik wil ook een arm om me heen, ik wil Jaydens arm om me heen. Wat zou hij nu aan het doen zijn? Zou hij aan me denken? Teveel vragen, geen antwoorden. Gelukkig dat Pedro al de kamer binnen komt lopen met borden vol met spaghetti, die Pedro en ik net samen hebben gemaakt. "Voila." zegt hij en legt de borden voor onze neuzen op de salontafel, vandaag eten we voor de tv. Mimi gaat snel rechtop zitten en pakt een vork, Fernando buigt zich ook voorover om bij het bord te komen. Pedro heeft duidelijk ook moeite gehad met het inhouden, want zelf gaat hij ook snel zitten en houd de vork stevig vast. Net wanneer de vork zijn mond in hoort te gaan, kijkt Pedro me aan. "Ga jij niet eten?" vraagt hij met opgetrokken wenkbrauw. "Ik heb niet zo'n honger." beantwoord ik hem. "Kom op, je hebt wat energie nodig." zegt hij grappend, maar serieus.". "Waarvoor?" vraag ik hem, dit keer mijn beurt om mijn wenkbrauw omhoog te halen. "Dat is een verrassing." zegt hij snel, wetend dat hij al te veel heeft gezegd. Toch draai ik mijn blik niet weg, ik moet en zal weten wat we vanavond gaan doen. "Kom op Pedro, vertel haar nou wat we gaan doen." zegt Mimi lachend. Verslagen kijkt Pedro me aan en zegt "Okey okey, ik dacht om weer als net als vroeger te gaan stappen. Gewoon een beetje dansen en plezier maken, net als eerst." zegt hij zacht. "Waarom is dat een verrassing, ik had wel verwacht dat we zouden feesten." zeg ik hem. Hij kijkt gelijk op, verrast kijkt hij me aan. Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik hem aan, waarom zo verrast? Hij begrijpt duidelijk mijn blik en zegt dan "Ik dacht dat je gewoon, na misschien, niet wilde ofzo vanwege Jayden." zegt hij stotterend. Best schattig dit, hoe kon hij denken dat IJburg met hem zou willen stappen. "Ben je gek Pedro, we hebben elkaar leren kennen in de club, onze vriendschap groeide in de club, onze passie: DANSEN begon in de club. Hoe kan je denken dat ik niet met je wil stappen?" zeg ik ongelovig, mee blij, en trek hem in een knuffel. Hij is even verrast maar knuffelt me al snel stevig terug,MAN, wat heb ik dit gemist. Na een minuut laten we elkaar los, we kijken elkaar lachend aan. "Dat is dan geregeld." zegt Mimi en klapt in haar handen. Ze pakt me bij mijn pols en trekt me de kamer uit, terwijl ze"Dan is het nu tijd om ons om te kleden." zegt. Pedro geeft me een medelevende blik, die ik net op tijd zie voor ik de kamer verlaat en de trap op gesleurd word.

Niet veel later sta ik weer beneden, voor Pedro en Fernando die zich ook hebben omgekleed. Eerst waren ze beide duidelijk verrast om hoe ik eruit zag, maar ze hadden zich snel hersteld door me een glimlach en compliment gegeven "Je ziet er goed uit." zegt Pedro bij het zien van mijn onzekere blik. Erg fijn dat hij dat zei, want ik kijk naar hem op en zie dat hij het werkelijk meent. Om eerlijk te zijn voel ik me niet al te prettig in deze jurk, het is erg strak en nogal blootgevend, gelukkig heeft Mimi me er een jasje bij gegeven en heeft Pedro's compliment me wat zekerder gemaakt. Ik kijk naar Mimi die naast me staat met dezelfde jurk, maar dan in het rood met een zwarte, leren jack. "Zullen we dan maar gaan dames?" vraagt Fernando wanneer hij uitgestaard naar Mimi heeft gekeken. Het was echt heel schattig om hun zo te zien. Mimi en ik knikken beide, wat er voor zorgt dat Fernando en Pedro hij hand naar ins uitreiken. "Wat galant zeg, echte gentlemans geworden in zo'n korte tijd." zegt Mimi plagend, terwijl ze Fernando bij zijn arm beetpakt. "Zulke gentlemans dat we een taxi hebben geregeld in plaats van een motor, zodat we jullie outfit niet zouden ruïneren." gaat Fernando meespelend verder. Met een grote en tevreden glimlach lopen Pedro en ik achter Mimi en Fernando aan, het appartement uit, de straat op en de taxi die al klaarstond in. "We maken nog effe een kleine tussen stop." zegt Pedro, wanneer de auto net is begonnen te rijden. Vragen die me gedachtegang storen, maar ik stel ze niet want het mooie uitzicht van de stad waar ik mijn mooiste herinneringen uit mijn thuisstad heb meegemaakt trekt mijn aandacht en doet me alles vergeten. Voor ik het weet stoppen we alweer. We staan voor een groot gebouw die duidelijk nieuw is. Er zitten geen ramen in, het enige wat er te zien is is de naam die boven de ingang van het gebouw staan "Benatia". Het ziet er eigenlijk heel professioneel uit, maar ook alsof er iets verbogen gehouden word. Pedro opent het portier van de taxi voor me en begeleid me de taxi uit, Fernando doet hetzelfde aan Mimi's kant van de auto. Wanneer de taxideuren zijn gesloten rijd de taxi weg, verbaast kijk ik toe hoe de gele auto de straat uit rijd. Nu pas dringt het tot me door, dit is geen tussenstop.