To avenge you (A Justice League Fanfiction)

Κεφάλαιο 3ο Δεν συμβαίνει αυτό

Γεια σας παιδιά!!!!
Πώς είστε;;;;;;
Εγώ δόξα το Θεώ καλά.
Λοιπόν, τρίτο κεφάλαιο....... Αφιερωμένο στην LizakiSteele με πάρα πολύ αγάπη.
Εύχομαι να σας αρέσει.......
Καλή ανάγνωση!!!!!!!!!!!!!
Επίσης θέλω να σας ευχαριστήσω για τις ψήφους και τα σχόλια......
Πραγματικά με βοηθάτε να συνεχίσω...........
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hawkgirl's POV

Τι εβδομάδα κι αυτή........ Όλα μαζεμένα μας ήρθαν.........Από τη μία αυτό το πράγμα με τον εχθρό του Superman, τον Mongul, και από την άλλη όλα αυτά τα γεγονότα. Ο Grodd και τα τρελά του σχέδια...........
Δεν μπορούσε να ήταν πιο γεμάτη εβδομάδα...............
Όλα άρχισαν εκείνη την ημέρα. Δευτέρα ηταν. Στο Παρατηρητήριο ήμουν μόνο εγώ και ο John (Green Lantern). O J'ohn και ο Superman ήταν σε αποστολή. Η Diana σε άλλη αποστολή στην Arizona. Είχε γίνει πλημμύρα και έπρεπε να πήγαινε κάποιος γρήγορα. Τώρα τελευταία η Diana το μόνο που κάνει είναι να πηγαίνει σε αποστολές. Προσπαθεί να ξεχάσει. Την καταλαβαίνω. Η ώρα ήταν 11 το πρωί άρα πολύ νωρίς για τα ωράρια του Batman. Συνήθως μας "τιμάει με την παρουσία του" μετά τις 1 το μεσημέρι. Ο Flash έλειπε σε άλλη αποστολή στην Central City. Ο John ήταν εδώ μαζί μου. Τώρα είχε αποσυρθεί στην κουζίνα. Κι εγώ στο monitor, να παρακολουθώ την πρόοδο του Superman και του J'ohn που ήθελαν να καταστρέψουν έναν αστεροειδή πριν φτάσει κοντά στη Γη. Αντί όμως αυτός να εκραγεί, το κοντέρ ανίχνευσε κίνδυνο. Ο αστεροειδής εξερράγη αλλά μετά την έκρηξη ο Superman και ο J'ohn ήταν άφαντοι. Τους καλούσα στους ασύρματους αλλά δεν απαντούσαν. Τότε ήρθε και ο John από την κουζίνα. Τα είχε παρακολουθήσει όλα. Μετά μου έδινε την ευθύνη για όλα. Εγώ δεν είχα καμία όρεξη να τσακωθώ μαζί του. Μετά σκέφτομαι ότι τον αγαπάω κιόλας. Μα τι ηλίθιες σκέψεις κάνω ώρες ώρες.
Τέλος πάντων, πήγαμε να τους ψάξουμε. Μπήκαμε σε μια φούσκα οξυγόνου που δημιούργησε ο John με το δαχτυλίδι του. Ήταν υπέροχο το πώς κινούνταν οι μύες του καθώς συγκρατούσε την ενέργεια του δαχτυλιδιού του.
Τι κάθομαι και προσέχω. Εδώ ο κόσμος χάνεται και εγώ στο χαβά μου.
Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Πρώτη φορά βιώνω τέτοια φάση στη ζωή μου.
Τελικά, ανακαλύψαμε ότι απήχθησαν. Ήταν δύσκολο να τους βρούμε. Αναγκαστήκαμε να εμπιστευτούμε έναν εξωγήινο που τελικά μας πρόδωσε. Άσε που καθ ολη τη διάρκεια της διαδρομής μας με το σκάφος του εγώ και ο John τσακωνόμασταν σαν παντρεμένοι. Κάτι το οποίο με εξόργισε ακόμα περισσότερο.
Να μην τα πολυλογώ καταφέραμε και σωθήκαμε μαζί και όλοι οι υπόλοιποι. Ο Superman πολέμησε με τον Mongul και τον νίκησε. Είμαι σίγουρη ότι αυτός ο τύπος θα μας ξανά ενοχλήσει. Εύχομαι τουλάχιστον να μην είναι σύντομα.
Τρεις μέρες μετά, ανακαλύψαμε την πόλη των γορίλων και τον Grodd. Άλλος εχθρός που βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι θα μας ξανά ενοχλήσει. Και μάλιστα σύντομα. Δεν το έχαψα ότι νικήθηκε τόσο εύκολα.
Πάντως εμένα αυτό που με ανησύχησε πιο πολύ ήταν ότι εκτός από εμένα μάλλον και κάποιοι άλλοι μέσα στην Λεγεώνα μας αναπτύσσουν αισθήματα. Όταν είδα πως έκανε ο Batman για να σώσει τη Diana, αλλά και όταν αυτή για να τον ευχαριστήσει τον φίλησε στο μάγουλο, πραγματικά ένιωσα απέραντη λύπη. Ήμουν σίγουρη ότι ήταν αδύνατον να γίνει κάτι μεταξύ τους. Ο Batman είναι πολύ πεισματάρης. Δεν θέλει λέει πράγματα που του αποσπούν την προσοχή. Τέλος πάντων.
Πρέπει να πω ότι ζήλεψα λίγο. Πολύ θα ήθελα να δω τι θα έκανε ο John αν στη θέση της Dianas ήμουν εγώ. Άραγε θα αντιδρούσε όπως ο Batman; Ωωωωωω τι κάθομαι και σκέφτομαι....
Δεν είναι δυνατόν να σκέφτομαι έτσι..
Θυμίσου, ήρθες εδώ με αποστολή, με διαταγές, με σκοπούς............
Ναι, αλλά όταν έρχεται σε αυτόν, ξεχνάω τα πάντα. Το μόνο που θέλω είναι να είμαι μαζί του...............
Αλλά αυτό δεν θα γίνει ποτέ.........
Ξέχασα τόσο γρήγορα........
Τι άφησα πίσω στην Ταναγάρη να περιμένει...................

Πρέπει να τον ξεχάσω...........
Τόσο γρήγορα όσο αυτό το συναίσθημα λαμπάδιασε μέσα μου έτσι πρέπει και να σβήσει.
Να χαθεί για πάντα......
Ναι, αλλά πώς γίνεται αυτό;;;;;;;
Έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά αλλά είναι ακόμα εκεί.
Μου στοιχειώνει τις σκέψεις, τα όνειρα, τα πάντα.
Και εκεί που κάτι πάω να καταφέρω, ακούω τη φωνή του στον ασύρματο πομπό στο αυτί μου να με καλεί στο monitor για μια αποστολή.
Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό........
Γιατί σε εμένα;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Τι έχω κάνει πια για να αξίζω τέτοια συμπεριφορά............
Είναι άδικο........
Ή μήπως είναι δώρο;;;;;
Ίσως είναι το πεπρωμένο μου........
Με αυτές τις σκέψεις, πήγα στην κουζίνα να πιω ένα ποτήρι νερό μήπως και ηρεμήσει το κεφάλι μου......
Στην κουζίνα ήταν αυτός και ο Flash. Συζητούσαν. Μόλις με είδαν με χαιρέτησαν. Τους χαιρέτησα και εγώ. Γέμισα ένα μεγάλο ποτήρι με νερό και έκατσα στο τραπέζι απέναντι από τον John. Ο Flash μετά από λίγο, ζήτησε συγνώμη και είπε ότι έχει δουλειές. Έτσι λοιπόν έφυγε και με άφησε μόνη μου με εκείνον.
-Λοιπόν, πώς πας; με ρώτησε κάνοντας τον αδιάφορο.
-Μια χαρά, του απάντησα αμέσως.
Απλά είμαι λίγο κουρασμένη.
-Όλοι μας. Ήταν μια πολύ γεμάτη εβδομάδα. Και δεν έχει τελειώσει ακόμα, μου είπε με εμφανή κούραση.
-Νομίζω ότι χρειάζεσαι ξεκούραση. Όχι μόνο εσύ δηλαδή όλοι μας. Πιστεύω ότι σοφό θα ήταν να πάμε όλοι στα κρεβάτια μας, του είπα.
-Έχεις δίκιο, συμφώνησε. Καληνύχτα, Hawkgirl.
-Καληνύχτα, John Stewart, του είπα και εγώ.
-Μου χαμογέλασε. Του χαμογέλασα κι εγώ. Είχε το πιο όμορφο χαμόγελο που είχα δει ποτέ μου. Δεν ξέρω πόση ώρα τον κοιτούσα. Πάντως ξέρω ότι μετά από λίγο γυρίσαμε και οι δύο μαζί και κατευθυνθήκαμε στα δωμάτια μας.
Το βράδυ ήταν συνεχώς στα όνειρα μου..............

Αυτό λοιπόν ηταν το τρίτο κεφάλαιο
Ψηφίστε και σχολιάστε
Θα ενημερώσω πάρα πολύ σύντομα
Τα λέμε
❤❤❤❤❤❤