Babamın Borcu

28. Bölüm

"Anlat...."

Sonunda beni dinleyecekti ama iş işten geçmişti dimi. Ama olsun ben kendimi ifade etmek zorundaydım. Bana atılan ihanet iftirasından kurtulmalıydım.

Bu sefer yüzünde sinirli bir bakış yoktu beni sakince dinlemeye hazırdı.

"Bu saatten sonra anlatmam bişey ifade etmeyecek benim için ama yinede bunu açıklamak durumundayım."

Karan bana odaklanmış sadece beni dinliyordu.

"Karan, ben sana ilk defa birine aşık oldum demiştim o kişi de sendin buna rağmen sana ihanet ettiğimi düşündün. Buğra hocanın bana yaptığı herşeyi sana anlattım kimseden değil benden duy diye istesem anlatmazdım. Heleki sana ihanet etmeyi düşünsem zaten bu konuyu bile açmazdım. Sen sadece bir kağıt parçası için beni sildin hata bile etmedim ilk hatamda silebilecek bir insanmışsın onuda anladım."

"Ben seni silmedim Vera."

"Dinle beni lütfen."

"Açıklama bile yapamadım sana bırakmadın. O kağıdı Buğra hoca yazdı çünkü o yazı ona aitti bizim aramızı bozmak için yaptığına emindim ki öylede oldu zaten. O gün dersimiz boş geçince sınıfımıza hoca olarak o gelmişti Sunayla beraber test çözdük Suna soruyu bilemiyince hocaya sordu sorma dedim ama sordu oda gelip yanıma oturdu sınıfın içinde birşey diyemiceğimi bildiği için böyle birşey yaptı. Bir ara çantam düşecek diye düzeltmişti o sıra içine o notu koyduğuna eminim."

"Peki ya demin söyledikleri birbirinizi sevdiğinizi."

"Bu soruyu gerçektende soruyor musun Karan öyle birşey söyleyeceğini bile bilmiyordum. Bir umut doğruları söyler diye bekledim. Ama söylemedi sana yemin ederim sana ihanet etmedim."

"Son bir soru sorucam sana."

"Sor Karan."

"Beni hiç sevdin mi?"

Gözlerine baktım ağzımdan çıkacak kelimeye odaklanmıştı.

"Karan, bana bu yaptıklarından sonra ne kadar doğru olur bilmiyorum ama ben seni gerçekten çok seviyorum ama bu artık hiç birşey ifade etmiyor. Sen o sevgiye bile zarar verebilen birisin."

Karan yaptığı hatanın farkına varıyordu ama hala daha şüphe içindeydi.  Üzgünce yüzüme baktı. Birşey demeden hızlıca çıktı odadan.

Bana hala daha inanmamıştı  insan bir cevap verirdi yada bişey söylerdi sonuçta ona ilk defa onu sevdiğimi söylemiştim.

Bir süre sonra Kapı tekrar hızlıca açıldı Karan hızlıca gelip bana sarıldı ama ben ona sarılmadım içimden dahi gelmiyordu ona sarılmak.

"Özür dilerim çok özür dilerim."

Onu iteledim.

"Geç kalmış bir özrün hiç bir faydası olmaz." Dedm

Tekrar bana sarılmaya çalıştı elimle durması için işaret ettim. Durdu bana baktı

"Ben aptalın tekiyim sana onca şey söyledim hemen affetmeni bekyemem."

"Peki bu saatten sonra ne değişti de bana inandın"

"Buğra piçi itiraf etmiş."

"Gerçekten yazıklar olsun sana seni artık görmek bile istemiyorum biliyormusun."

"Vera'm n'olur öyle deme çok pişmanım zaten."

"Karan gerçekten seni sevmiştim ben ama bana değilde o adama inandın."

"Yapma güzelim bana bir şans daha versen olmaz mı? Bu hatayı birdaha yapmam söz seni dinlemeden yargılamayacağım."

"Karan bana yaşattıkların özürle geçecek mi peki."

"Beni affetmen için elimden ne geliyorsa yapacağım Vera'm."

"Hiç birşey yapma Karan. Sadece beni rahat bırak."

Yanından ilerleyip gidiyordum ama kolımdan tutup

"Seni asla bırakmam sen vazgeçsende ben vazgeçmem." Dedi

Kolumu ellerinin arasından hızla çektim.

"Gördük nasıl vazgeçmediğini... ya sen bana neler dedin hatırlıyor musun? Ama yok hatırlamıyorsundur ben sana hatırlatayım. Babamın senin babana boşuna satmadığını söyledin hatırladın mı?"

"Özür dilerim onları söylemek istememiştim."

"Dur bu kadar da değil. Benim diğer kızlardan farkım yokmuş. Ve ben başkalarının altına yatmaya meraklıymışım."

Dediği herşeye pişman olmuştu öyleki daha fazla konuşmamı istemedi elleriyle ağzımı kapattı.

"Sus Vera sus çok pişmanım sana o sözleri söylediğim için."

Ben bu hareketine daha bi  sinir oldum. Elini ağzımdan bir hışımla çektim.

"Sen söylediğin sözleri duymaya bile tahammül edemiyorsun birde bana bunları suçsuz yere söylediğini düşünürsek ne kadar kötü durumda olduğumu anlamışsındır umarım."

"Anladım ve köpek gibi pişmanım."

"Ama ben sana çok pişman olacağını da söylemiştim ve seni asla affetmiyeceğimide söylemiştim."

"Bana son bir şans ver söz birdaha bu yaşadıklarımızı yaşatmayacağım sana ama son bir şans lütfen yaparsam vur beni."

"Karan, seni affetmeyeceğim anladın mı? Şimdi beni rahat bırak."

Bıraktım Karan'ı dışarı çıktım gitsem nereye gidecektim ki etrafda ev bile yoktu. Yol bilmem iz bilmem dönüp dolaşacağım yer yine Karan'ın olduğu yerdi. Evin bahçesi geniş ve büyüktü.

Bir ağacın dibinde oturdum Karan'a içimdekileri söylemiştim sonunda kendimi açıklayabilmiştim ama zamansız olan hiç birşeyin bir kıymeti olmuyordu.

Sadece sesiz sesiz ağladım şansız bir insandım. Tüm amacım okumak olan ben kendimi nasıl birşeyin içinde oduğumu sorgular oldum.

Benim hayatımı ömür boyu etkileyen babam olmuştu. İnsan ailesini seçemiyordu. Herşeyin kader olduğunun farkındaydım isyan etmek istemiyordum.

Hayatımda tüm olumsuzluklara tamam diyen bir insandım ama bu saatten sonra kendi kararlarıma da saygı duymayı öğrenmiştim belkide geç kalmıştım..

————————————————————————

İşlerim yoğun olsada mutlaka bölüm atmaya çalışıyorum..

İyi okumalar...