Araba sesi geldiğinde. Odamın penceresinden baktım Karan gelmişti sonunda. Gecenin bir yarısı olmuştu neredeyse sabah olmak üzereydi..
Önce pencereme bakındı ama ışıklar kapalıydı beni göremiyordu. Ben ise kollarımı bağdaş yapmış onu izliyordum. Bedeni o kadar yorgun gözüküyordu ki. İçeriye girmek için adımlarını attı büyük ihtimal yanıma geliyordu.
Odamın kapısını tıklattı uyumadığımı iyi biliyordu. Kapıyı açıp içeri girdi.
"Özür dilerim Vera acil işlerim çıktı."
"Beni bırakacak kadar önemli olan bu iş ne olabilirki Karan ne kadar korkuttun beni farkında mısın?." Dedim.
Sesimi hafif yükseltmiş olabilirdim farkında olmadan.
"Önemli olmasa seni bırakır gidermiyim hiç.."
"İki gündür nasıl pislik insanların içinde olduğumu biliyor musun sen."
"Biliyorum güzelim onların hesaplarıda teker teker kesilecek seninle ve bizimle uğraşan hiç kimseyi affetmeden önümüzden silicem."
"Nereye kadar bunu yapacaksın peki."
"Nasıl yani.."
"Diyorum ki çok yoruldum ben artık Karan bu yaşadıklarım, bu durumlar beni artık yıpratıyor?"
Ellerinin arasına yüzümü aldı ve bana yaklaşıp konuştu. Gözlerinde tedirginlik vardı.
"Ne demek istiyorsun güzelim. Bunların hepsi geçecek sana söz veriyorum."
Ellerini yüzümden sakince ve ağlamaklı bir yüz ifadesiyle çektim. Yüzümden çektiğim ellerini hiç beklemiyordu ki hem şaşkın hemde söylediklerimin arkasından kötü şeyler geleceği için korkulu gözlerle gözlerime baktı.
"Yani sen bu hayatı yaşadıkça sende bende hem yıpranıcaz hemde çok yorulucaz."
"Anlıyorum seni güzelim. Ama mecburum Vera bunu daha öncede söylemiştim. Ben bu hayattan çıkamam, üzgünüm seni böyle durumların içine çektiğim için."
"Üzgün olma benim için değil kendin için birşeyler yapmayı dene."
Saçlarında dolanan elleriyle derin bir of çekti. Çıkmazda gibi duruyordu. Ama o kadar yorulmuştum ki bu durumdan Karan'ı seviyordum bu hayatı ve yaşadığı ortamı hiç sevemiyordum. Çok tehlikeliydi bu yaşantısı ve yanındakiler içinde geçerliydi bu tehlike.
Karan bana yaklaştı.
"Seni bu kadar yorduğumun farkında değildim."
Onun için korkuyordum aslında bütün bu dengesiz çıkışlarım onun başına birşeylerin gelebilme ihtimallerini düşünmektendi.
Karan'ın yüzü düşmüştü.
"Sen değil yaşadığın hayat yoruyor beni Karan."
Morelini yeterince bozmuştum Karan'ın
Son kez gözlerime bakıp konuştu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Babamın Borcu (düzenleniyor)
Teen Fiction"Oo küçük hanım," dedi dudaklarında alaycı bir gülümsemeyle, "iki gündür sizin peşinizdeyiz." "Kim olduğunuzu ve ne istediğinizi bilmiyorum ama derhal anlatın!" diye çıkıştım. "Sakin ol küçük kız." "Kim olduğunuzu söyledim!" diye bağırdım bu kez, se...
