"Oo küçük hanım iki gündür sizin peşinizdeyiz."
"Siz de kimsiniz niye peşimdesiniz ne istiyorsunuz?"
" sakin küçük kız"
"Kimsiniz dedim"
" babanın ödeyemediği borcusun güzelim"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Temsili (Karan)
~~~~~~~
Artık geç olunca içeri girdik ve Karan ile konuşmak için onun odasına geçtik..
Kapıyı kapattım yatağına oturdum Karan da yanımda oturdu. Bu gece onu gerçekten sevdiğimi söyleyecektim.
Bu beni aslında çok heycanlandırıyordu. Karan'a önce bir sıkı sıkı sarılıp kokusunu içime çektim.
Elini tuttum o ela gözlerine baktım.
"Karan..."dedim ve biraz durup kendimi toparladıktan sonra
"Karan hiç uzatmadan söylemek istiyorum. Ben... ben seni çok seviyorum ve sen benim huzur bulduğum tek limansın."
"Oh be güzelim oh be ne zamandır ağzından çıkacak şu iki kelimeyi bekliyorum. Sonunda be şuan çok mutluyum Veram çok."
Dedi ve beni kucağına alıp çevirdi.
"Karan dur tamam dur artık başım döndü."
Dedim durmuştu böyle söyleyince ama ben durduğum yerde bile başım dönünce yatağa düştüm düştüğümde Karan'nı tutunca oda benimle beraber yatağa düştü ve ben alta Karan ise üstümdeydi.
Yüzümüz o kadar yakındı ki birbirine, bir sesizlik olmuştu aramızda sadece bakışıyorduk bu yakınlık benim kalbimi yerinden çakaracak gibi atıyordu.
Allah'ım bir insanın yüzü gözü bu kadar mı güzel olurdu. Kirli sakalları sanki yüzünün makyajı gibi duruyordu. O dudakları hele okadar güzeldi ki gözümü ordan ayıramıyordum.
Karan da gözleriyle dudaklarımı yiyordu resmen bu isteğine daha fazla engel olamadı ve dudaklarını dudaklarıma yapıştırdı. Susamış gibi öpüyordu. Okadar güzel öpüyordu ki bu anın bitmesini hiç istemedim.
Uzun bir öpmenin ardından soluklanmak için durduk.
"Dudaklarının tadı... çok güzel."
Utanmıştım yüzüm kızarmıştı.
"Utanınca bile bir insan nasıl bu kadar güzel ve tatlı olabiliyor."
Dedi ve öpmeye devam etti. Elimle ensesini okşayıp saçlarında gezdirdim. Bu onu iyice delirtiyordu sanki.
Kendimi kaybetmek istemiyordum. Ama onun yanında kaybolmamak mümkün değildi.
Karan çok ileri gitmedi neyseki. Uzandı beni kollarının arasına aldı.
"Karan, ben senin yanında çok huzurlu ve mutlu hissediyorum kendimi."
"Sende Benim yıllarca tatmadığım mutluğum huzurumsun Veram. Ben senin kokunla bile kendimden geçiyorum." dedi.
"Ben senin hayatın hakkında çok bilgi sahibide değilim kapalı kutu gibisin hiç kendinden bahsetmiyorsun Karan."
